Isole

Το περσινό τους "Bliss Of Solitude" δε με είχε πείσει. Ναι μεν ήταν καλό, αλλά ως εκεί. Λίγο καιρό μετά οι πρώτες αμφιβολίες έκαναν την εμφάνισή τους και μπήκα στο τρυπάκι να εναρμονιστώ με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που το συνόδευε. Του κάκου. Οι αρχικές μου εντυπώσεις δεν άλλαξαν και το φετινό "Silent Ruins" ήρθε να μου χτυπήσει στωικά την πλάτη και να συνυπογράψει -άθελά του- την τότε άποψή μου. Πώς;

Αν το "Bliss Of Solitude" λογίζεται ως «δισκάρα», τότε το "Silent Ruins" απλά «δεν υπάρχει». Ok, ας συγκροτήσω τώρα τη σκέψη μου για να ξεκινήσω από μια στέρεη βάση. Το epic doom metal είναι πια διάχυτο σε όλες τις συνθέσεις και το dark στοιχείο έχει υποχωρήσει σημαντικά. Οι Solitude Aeturnus έχουν πάρει πλέον τα σκήπτρα και οδηγούν τους Isole στο δρόμο το σωστό, στο δρόμο της πρόσχαρης καταδίκης με άξιους συνοδοιπόρους τους Solstice.

Τα μελωδικά κιθαριστικά μέρη με ταξίδεψαν και στην Ανατολή (άκου το "Forlorn", τίτλος με σαφή αναφορά στο προηγούμενο όνομα της μπάντας), το "Nightfall" παραδόξως δεν παραπέμπει σε Leif Edling, αλλά σε Rob Lowe (ευλόγησον φάδερ), και μόνο το "Dark Clouds", που κλείνει το δίσκο, έχει μπόλικη μαύρη δόση από Αγγλία μεριά. Το "Hollow Shrine" φανερώνει το συνθετικό οίστρο των Isole και μου δίνει τροφή για σκέψη: Ρε μπας και η ενασχόληση των Crister Olsson και Daniel Bryntse με τους Ereb Altor ευθύνεται για τα εφτά διαμάντια του "Silent Ruins"; Πιθανώς...

Το μόνο σίγουρο είναι πως τους κυρίους αυτούς τους θαυμάσαμε δις επί σκηνής στο πρόσφατο Up the Hammers Festival, κάτι που δε χαλάσε κανέναν από τους παρευρισκόμενους σε αυτό. Είναι σπουδαία υπόθεση να κυκλοφορείς δύο δίσκους -ένας εκ των οποίων εξαιρετικός- με διαφορετική μπάντα και με διαφορετικό ύφος, μέσα σε λίγους μήνες. Τί είναι ο άλλος; Τελικά υπάρχει και είναι δισκάρα! Yes Mister...