Immortal

Η επιστροφή των Immortal μετά το παρατεταμένο ξεκατίνιασμα μεταξύ Abbath και Demonaz είναι γεγονός. Υπάρχει όμως ζωή μετά τον Abbath;

Προφανώς και υπάρχει, αφού η επάνοδος του Demonaz στην ενεργό δράση δεν επιτρέπει στο συγκρότημα να δείξει ότι έχουν χάσει κάτι από την black metal αυθεντικότητα του ενδόξου παρελθόντος. Για κάποιους βέβαια ο θρήνος της απώλειας του Abbath, ο οποίος δεν μπορούσε πλέον να παίξει ούτε ο ίδιος τα riff του, όπως αποδεικνύουν και τα εκπαιδευτικά video που κυκλοφορούν στο ίντερνετς, δεν είναι και τόσο μεγάλος.

Η μετά-Abbath εποχή δεν μυρίζει καθόλου απελπισία, καθώς η όρεξη του Demonaz να πιάσει και πάλι την κιθάρα, αλλά και τα φωνητικά, λειτουργεί σαν απινιδωτής στην μουσική καρδιά των Immortal.

Η ταχύτητα, η οποία ανέκαθεν ήταν το σήμα κατατεθέν του Demonaz, είναι σαφώς ανεβασμένη στο νέο άλμπουμ. Οι συνθέσεις φυσικά δεν αναπτύσσουν την θεωρία της σχετικότητας σε νότες, αλλά η δεινότητα των Immortal να δημιουργούν ψυχρά συναισθήματα παραμένει, αν και η παραγωγή είναι ελαφρώς πιο χαμηλή στις συχνότητες για τα δεδομένα τους. Παρ' όλα αυτά οι μπασογραμμές, οι οποίες προέρχονται από τον αδιανόητα τεράστιο Peter Tägtgren, στο σύνολο πάσχουν από "...And Justice For All" και δεν ακούγονται ούτε στο ελάχιστο.

Αλλά αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει είναι η απόδοση του Demonaz πίσω από το μικρόφωνο. Δυναμικός, τσιτωμένος, εκφραστικός και σε αντίθεση με λαρύγγι του Abbath είναι και πιο πειστικός.

Επίσης δεν μπορείς κανείς να κατηγορήσει το δίσκο για έλλειψη συνοχής. Εδώ όμως ίσως να το παράκαναν. Η πλειοψηφία του άλμπουμ αποτελείται από ρυθμικά ακόρντα στην κιθάρα, ενώ οι όποιες μελωδικές γραμμές θα μπορούσαν να υπάρχουν και τα leads δεν φαίνεται να απασχόλησαν και πολύ έντονα την συνθετική διαδικασία. Ως εκ τούτου, αν δεν εφιστάς όλη σου την προσοχή στην ακρόαση του δίσκου δημιουργείται η εντύπωση ότι το "Northern Chaos Gods" είναι ένα και μοναδικό μεγάλο τραγούδι στο οποίο δεν υπάρχουν και πάρα πολλές αλλαγές.

Βέβαια, τα άπειρα power chords του Demonaz αφήνουν τεράστιο χώρο στον μεγάλο Horgh να μας προσφέρει ένα πολύ χορταστικό drumming από απόψεως της ατελείωτης χιονοστιβάδας των blast beat.

Συνολικά όμως το "Northern Chaos Gods" δεν αποτελεί την πιο χαρακτηριστική δουλειά των Νορβηγών σε καμία περίπτωση και δεν καταφέρνει να μας εκπλήξει, αν και μεμονωμένα σημεία λειτουργούν άψογα στο αφήγημα της μπάντας όπως το midtempo "Where Mountains Rise" ή το μακροσκελές "Mighty Ravendark".

Αλλά μετά από αμέτρητες ακροάσεις, ο νέος δίσκος των Immortal δεν αναδίδει με το πρώτο άκουσμα και ίσως ούτε και με το δεύτερο και μάλλον με κανένα την σημαντικότητα και την γονιμότητα των προηγούμενων κυκλοφοριών τους.

Και κάπου εδώ με ανάλγητο τρόπο καταλήγω στο εξής. Οι «νέοι» Immortal είναι ανανεωμένοι και κατά 2/3 είναι οι Hypocrisy. Έχοντας απολέσει σε μεγάλο μέρος τις όποιες  μαυρομεταλλικές thrash αναφορές που κουβαλούσε ο Abbath, δυστυχώς το "Northern Chaos Gods" ως στυγνό black metal χωρίς πολλές φιοριτούρες είναι -στο «υπεργόνιμο» και ανταγωνιστικό είδος που εκπροσωπεί τουλάχιστον- δημιουργικά χρεωκοπημένο, αν και απολαυστικό ως προϊόν.

Κάθε «νέα» αρχή και δύσκολη υποθέτω. Ευτυχώς είναι μάλλον σε καλό δρόμο.