Ian Brown

Ripples

Virgin EMI (2019)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 22/02/2019
Ένα κυματάκι σε μια πορεία γεμάτη μουσικές θύελλες
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Υπάρχουν καλά συγκροτήματα, κακά συγκροτήματα, και υπάρχουν και αυτά που, άσχετα με το πώς αισθάνεται κανείς για αυτά, αποτελούν σημείο αναφοράς για γενιές ακροατών καθώς μέσα από τη μουσική τους κατάφεραν να εκφράσουν και να απαθανατίσουν, με ξεχωριστό τρόπο, μια ολόκληρη εποχή. Σε αυτή λοιπόν την τελευταία κατηγορία ανήκουν και οι Stone Roses. Μετά από 15 χρόνια απουσίας, το συγκρότημα ανακοίνωσε την επιστροφή του το 2011 και, ύστερα από αρκετές συναυλίες καθώς και δύο singles, το 2017 ξαναδιαλύθηκε χωρίς τελικά να μας χαρίσει αυτόν τον τρίτο δίσκο που όλοι περιμέναμε.

Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει ο Ian Brown με τη νέα του δουλειά, 10 χρόνια μετά το "My Way" του 2009. Το "Ripples" ηχητικά είναι περισσότερο κοντά στους Stone Roses καθώς και τον πρώτο δίσκο του Brown, "Unfinished Monkey Business", παρά στις μετέπειτα solo δουλειές του οι οποίες ήταν αρκετά διαφορετικές και σαφώς πιο πειραματικές. Αυτό, από τη μία λειτουργεί θετικά καθώς όλα τα τραγούδια εμπεριέχουν κάτι από τη μαγεία του συγκροτήματος από το Manchester, όμως, από την άλλη, μην καταφέρνοντας ποτέ τελικά να φτάσουν στο ίδιο επίπεδο, δημιουργούν έναν δίσκο που αναλώνεται σε εύκολες λύσεις και δείχνει να επαναπαύεται στις ένδοξες δάφνες του παρελθόντος.

Για αυτό το γεγονός η ευθύνη βαραίνει κυρίως τις ενορχηστρωτικές επιλογές του Brown ο οποίος, πέρα από την παραγωγή, παίζει και τα περισσότερα όργανα του άλμπουμ με μια βοήθεια από τους γιους του. Και αυτή η κάπως οικογενειακή διάθεση γίνεται πιο εμφανής στην πορεία καθώς ξετυλίγονται τα προβλήματα του δίσκου ο οποίος σε πολλά σημεία μοιάζει πρόχειρος και κατώτερος των προσδοκιών. Ενώ όλα τα τραγούδια ξεκινάνε από καλή βάση με τον Brown να δημιουργεί μερικές πανέμορφες φωνητικές μελωδίες, σχεδόν κανένα δεν καταφέρνει τελικά να κάνει αυτό το βηματάκι παραπάνω που θα έκανε τη διαφορά. Έτσι, το συνολικό αποτέλεσμα καταλήγει να μοιάζει περισσότερο με μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση εκ μέρους του δημιουργού.

Η έμπνευση βέβαια δεν λείπει από τα κομμάτια του "Ripples" όμως ο Brown φαίνεται να προσπαθεί συνεχώς να τα σαμποτάρει μέσα από ατυχείς μουσικές επιλογές και τραβώντας τα σε διάρκεια χωρίς κανένα προφανή λόγο. Κι εκεί μάλλον εντοπίζεται και το βασικό πρόβλημα του δίσκου. Στο ότι ο Brown προσπαθεί να γράψει έναν Stone Roses δίσκο ο οποίος όμως χωρίς τους Squire, Mani και Reni και αυτή την ενέργεια που έκανε το "Fool’s Gold" να μπορεί να διαρκεί για 09:55 λεπτά και να θέλεις κι άλλο, καταλήγει να ακούγεται περισσότερο σαν ένα κατώτερο και φλύαρο déjà vu.

Για να μην εστιάζω όμως μόνο στα αρνητικά, η αλήθεια είναι ότι το "Ripples" μπορεί να μην εντυπωσιάζει και να μην δημιουργεί ρίγη στην ακρόαση του, όμως είναι ένας ευχάριστος δίσκος που ακούγεται ολόκληρος ενώ ο "King Monkey" φαίνεται να είναι σε εξαιρετική φόρμα καθώς η φωνή του μοιάζει να είναι σε καλύτερη κατάσταση από ποτέ. Και ναι, τραγούδια όπως το "The Dream And The Dreamer", το "Ripples"και το "First World Problems" είναι σίγουρο ότι θα φέρουν ένα χαμόγελο νοσταλγίας στα χείλη σας. Αντίστοιχα, κομμάτια όπως το "It's Raining Diamonds", το "Soul Satisfaction" και η ενδιαφέρουσα διασκευή στο "Black Roses" του Barrington Levy αποτελούν μερικές από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.

Δεν είμαι σίγουρος τι μπορεί να περιμένει κανείς από τον Ian Brown στα 55 του. Εγώ πάντως, από έναν καλλιτέχνη που έχει αποδείξει αρκετές φορές πόσο ανήσυχος είναι, μάλλον περίμενα περισσότερα. Το "Ripples" δεν είναι κακός δίσκος. Στην πραγματικότητα μάλλον δεν εμπεριέχει ούτε ένα κακό κομμάτι. Όμως νομίζω πως του λείπει αυτή η συστατική ουσία που θα έκανε τον ακροατή να θέλει να επιστρέψει σε αυτόν και τελικά μοιάζει σαν μια ασφαλής επιλογή σε μια, κατά τα άλλα, αρκετά συναρπαστική πορεία.

  • SHARE
  • TWEET