Howlin Rain

Το side project του Ethan Miller των Comets On Fire μεγάλωσε και σοβάρεψε, μετά την γενική αναγνώριση που του προσέφερε το "Magnificent Fiend" του 2008 και είπε να κυνηγήσει τη θέση του στη σύγχρονη σκηνή παίζοντας αναχρονιστική μουσική και συνεργαζόμενο με τον Rick Rubin.

Η απόφασή τους αυτή τους έφερε αντιμέτωπους και με την όλο και γενικευόμενη κατάσταση που θέλει τον Rubin να καθυστερεί χαρακτηριστικά τις κυκλοφορίες των άλμπουμ που αναλαμβάνει και να απουσιάζει για μεγάλο χρονικό διάστημα από το πλευρό των συγκροτημάτων. Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν φαίνεται στο αποτέλεσμα του "Russian Wilds" ούτε προς τη θετική του, ούτε προς την αρνητική του πλευρά. Τουτέστιν, από τη μία ο χρόνος ο οποίος ξοδεύτηκε για την προετοιμασία του δίακου δεν φαίνεται κάπου να έχει ωφελήσει δραστικά το συγκρότημα, αλλά ούτε και από την άλλη είναι η παραγωγή αυτή που αναδεικνύει της αδυναμίες του. Αλλού πρέπει να εστιάσουμε...

...και αυτό δεν είναι άλλο από την κατεύθυνση που πρέπει να αποφασίσει ότι θέλει να ακολουθήσει το συγκρότημα. Δύο είναι τα πρόσωπα που φανερώνει και η προτίμηση του υπογράφοντα είναι σαφής και αμετάκλητη. Από τη μία έχουν ένα cojon-άτο, τσαμπουκαλεμένο funk/soul rock που έρχεται κατευθείαν από τη δεκαετία του '70 και συγκροτήματα όπως οι Grand Funk ή οι Deep Purple εποχής Hughes, και από την άλλη ένα ξενέρωτο adult rock που θα μπορούσε να κάνει μάγκες τους Eagles και να θυμίσει τις soft rock περιόδους του Eric Clapton.

Ο πρώτος χαρακτήρας αναδεικνύεται στις αρχικές συνθέσεις του δίσκου που πραγματικά δε χορταίνει να ακούει κανείς. Τα "Self Made Man", "Phantom In The Valley", "Can't Satisfy Μe Now" εντυπωσιάζουν με τη φωνάρα του Miller στο προσκήνιο και την κιθάρα με το hammond να groove-άρουν όπως αρμόζει, τραβώντας σε διάρκεια τα τραγούδια με επιτυχημένες jam διαθέσεις που δε διστάζουν να φτάσουν και μέχρι Santana και latin rock επιρροές. Από εκεί και μετά δείχνουν να ακροβατούν στην εύπεπτη soul με το "Cherokee Werewolf", που οριακά σώζεται προς την «εντός» περιοχή της ποιότητας, κάτι που δεν μπορεί να ισχυριστούμε για τα υπόλοιπα τραγούδια που είναι πιο ακίνδυνα και τρυφερά και από νεογέννητο κουτάβι. Τουλάχιστον μέχρι το "...Still Walking, Still Stone" που αποφασίζει να μπλέξει με τη bossanova jazz!

Οι καλές στιγμές του άλμπουμ είναι τόσο καλές που πραγματικά θα μπορούσαν να ανακυρήξουν το "Russian Wilds" ως ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του 2012 για τον «ρετρό» rock ήχο. Το σύνολο όμως δείχνει εμφανή έλλειψη προσανατολισμού, ώστε το μόνο που μας επιτρέπεται είναι να ελπίζουμε ότι θα απονείμουμε τον τίτλο αυτό στην επόμενη κυκλοφορία τους.