Hookworms

Pearl Mystic

Gringo (2013)
Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 16/12/2013
Raw psychedelic power
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αυτό κι αν είναι ντεμπούτο! Σε πείσμα των καιρών, της εδώ και καιρό απόλυτης κυριαρχίας των πολυεθνικών και της σταθερά φθίνουσας πορείας των ανεξάρτητων εταιρειών, έρχεται το "Pearl Mystic" για να μας θυμίσει αυτό που κοντεύουμε να ξεχάσουμε: ότι η αγάπη για τη μουσική δεν είναι ευθέως ανάλογη των οικονομικών μεγεθών. Αν σώνει και καλά θέλετε να εντάξετε τον ήχο του κουιντέτου από το Leeds (α, ρε ομαδάρα, πού κατάντησες...) σε κάποια κατηγορία -και αυτό είναι κατανοητό στο μέτρο που απαιτείται για να αποφασίσετε αν θα ασχοληθείτε μαζί του ή όχι-, χωρίς δισταγμό σας λέω πως η μουσική του ανήκει σαφώς στον ψυχεδελικό χώρο. Όσοι όμως τους ακούσετε με την προσοχή που τους αρμόζει, θα δείτε ότι δεν περιορίζεται μόνο εκεί.

Οι Hookworms έχουν συντηρήσει ένα μικρό μύθο μυστηρίου γύρω από το όνομά τους. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στην ατμόσφαιρα που αναδύεται από τη μουσική τους, αλλά κυρίως στη συνειδητή ανωνυμία τους. Άντε, και στο ότι σπάνια βγάζουν τα παλτό τους όταν παίζουν ζωντανά! (πόσο λατρεύω κάτι τέτοια! Όπως και να βλέπω ντράμερ με ρολόι ή μπασίστα με γραβάτα!) Ως άλλοι Residents, λοιπόν, επέλεξαν να μην αποκαλύψουν τα πλήρη ονόματά τους, παρά μόνο τα αρχικά τους. Κι αν το γεγονός της ανωνυμίας εσείς το εκλαμβάνετε ενδεχομένως ως υποκριτικό, επιτρέψτε μου να προτιμήσω να το δω ως δηλωτικό του anti-rock attitude που ταιριάζει μόνο σε αληθινούς ροκάδες. Επίσης, πανέμορφα παλιομοδίτικα και κατεξοχήν σημεία ανεξαρτησίας είναι αφενός το γεγονός ότι η low budget ηχογράφηση του δίσκου έγινε στην μικρής εμβέλειας εταιρεία Gringo, στο Nottingham, και αφετέρου το ότι η παραγωγή έγινε από τον τραγουδιστή MJ στα ιδιόκτητα Suburban Studios! Και τι παραγωγή! Πιο ψυχεδελική δεν θα μπορούσε να γίνει. Ο ήχος ακούγεται τόσο «ακατέργαστος» που νομίζεις πως είναι ηχογραφημένος ζωντανά χωρίς διακοπή και συνάμα τόσο επαγγελματικός, που έχεις την εντύπωση ότι ο δίσκος κρατά πάνω από μία ώρα. Στην πραγματικότητα, η διάρκειά του είναι μόλις 44 λεπτά, δηλαδή όση είχε ένας δίσκος βινυλίου ή μια πλευρά 90άρας κασέτας! Πριν χαμογελάσετε για το παραπάνω σχόλιο, σας πληροφορώ ότι δεν ήταν τυχαίο, αφού οι Hookworms, ως έμπρακτοι λάτρεις του παρελθόντος, πριν το "Pearl Mystic" είχαν κυκλοφορήσει περιορισμένου αριθμού EP, επτάιντσα και ζωντανά ηχογραφημένες κασέτες! Πώς είπατε; Αυτό σας θυμίζει τους Porcupine Tree; Κι εμένα!

Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον μας στον ήχο τους, παρατηρούμε ότι είναι κατά βάση ψυχεδελικός με υπνωτιστικά πλήκτρα και εξαιρετικές κορυφώσεις. Ο ήχος της κιθάρας είναι συνήθως φαζαρισμένος με αρκετές wah wah πινελιές, ενώ τα πλήκτρα μοιάζουν σταθερά προσηλωμένα στη δεκαετία του '60, με μπόλικη δόση από garage. Τα δε φωνητικά του MJ μέσα σε διαρκές κλίμα ψυχεδελικής «ανεμελιάς», μιλούν, κατά δήλωσή του, συνήθως για την απώλεια και την κατάθλιψη. Εμένα όμως, γιατρέ μου, γιατί δεν μου φαίνονται καθόλου απαισιόδοξα; Πώς είπατε; Να το ψάξω;

Αν καίγεστε για ακόμα πιο συγκεκριμένες αναφορές του ήχου τους, θα μπορούσα να μιλήσω κυρίως για τους Thirteen Floor Elevators και δευτερευόντως για τους Suicide και τους Hawkwind, όσον αφορά το παρελθόν. Πιο σύγχρονες (έγιναν πλέον σύγχρονα τα 80s!) είναι αυτές στους Spacemen 3, Spiritualized και Loop. Μην δίνετε όμως και πολλή σημασία σε αυτά. Κρατήστε ότι ανάμεσα στις συνθέσεις υπάρχουν τρία οργανικά τελείως υπνωτιστικά κομμάτια, που λειτουργούν ως ιντερλούδια. Αν και εκ πρώτης όψεως μπορεί κανείς να τα θεωρήσει ως ασήμαντα, πιστεύω ότι σε επόμενες ακροάσεις αντιλαμβάνεται τη σημασία τους, αφού ενεργούν τόσο καταλυτικά στο τελικό αποτέλεσμα δένοντας τον ήχο, έτσι ώστε ο δίσκος να μοιάζει concept! Αν σκέφτεστε ότι η φαντασία μου καλπάζει, δεν θα σας παρεξηγήσω. Θα το πάρω όμως ως μικρό κομπλιμέντο. Ακούστε όμως κι εσείς με προσοχή και μορφώστε τη δική σας γνώμη. Το εισαγωγικό κορυφαίο "Away /Towards" μέσα σε 8'49" δίνει την τέλεια εισαγωγή για ό,τι ψυχεδελικό πρόκειται να ακολουθήσει, με επίκεντρο την ταξιδιάρικα τσιτωμένη φωνή του MJ. Το "Form & Function" που ακολουθεί, ανεβάζει τους τόνους με υπέροχα πλήκτρα και νευρώδεις κιθάρες, ενώ το "In Our Time" μας ταξιδεύει χαλαρά μέσα από το μοναδικό reverb των φωνητικών. Το "Since We Have Changed" διεκδικεί τον τίτλο του πιο μεστού τραγουδιού, ενώ το "Preservation" ξεσπάει με καλοκουρντισμένη τη rhythm section. Τέλος, το "What We Talk About" χάνεται στο υπερπέραν, προετοιμάζοντας το κλείσιμο του δίσκου, αφήνοντας μια ανικανοποίητη αίσθηση, που απαιτεί άμεσα επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Θα του αντισταθείτε;
  • SHARE
  • TWEET