Holy Grail

Πριν δυο χρόνια, το "Crisis In Utopia" είχε βρει θέση στις underground κυκλοφορίες της χρονιάς για το 2010 και η μόνη αναφορά που μπορούσε να ειπωθεί είναι πως 3 μέλη της μπάντας είχαν περάσει από τους White Wizard, ενώ τότε μιλάγαμε για την νεοσύστατη αναβίωση του παραδοσιακού heavy metal από φρέσκα ονόματα, όπως οι Holy Grail και οι Enforcer. Δυο χρόνια μετά, τα δύο αυτά ονόματα στέκουν υπερήφανα στην πρώτη γραμμή κρούσης της πιο επιτυχημένης ανεξάρτητης metal δισκογραφικής εταιρείας των τελευταίων ετών και με τις νέες δουλειές τους καλωσορίζουν το 2013 με άρωμα τριακονταετίας και υψωμένα «devil's horns».

Αν για τους Enforcer τα πράγματα ήταν πιο εμφανή, μετά τη σχετική επιτυχία του "Diamonds", για τους Holy Grail ήταν μάλλον λιγότεροι αυτοί που διέκριναν το τι θα επακολουθήσει και περίμεναν το επόμενο χτύπημα με ανυπομονησία. Το "Ride The Void" λοιπόν όχι μόνο δεν θα  απογοητεύσει όσους το περίμεναν, αλλά αντ' αυτού θα πιάσει εξ' απήνης τους ανυποψίαστους. Το δυναμικό τους heavy metal είναι τόσο παραδοσιακό όσο πρέπει και τόσο προσαρμοσμένο στο σήμερα όσο πρέπει, περιέχοντας όλα τα συστατικά που επιβάλλονται. Τουτέστιν riff, solo, riff, δισολίες, riff, καλπάζοντα μέρη, εναλλαγές ταχυτήτων, δουλεμένες μελωδίες στα φωνητικά και σαφή τάση προς το Αμερικάνικο power metal.

Η ύπαρξη του Matt Hyde (Slayer) πίσω από την κονσόλα πιθανότατα έπαιξε το ρόλο της στην στροφή σε πιο σκοτεινά μονοπάτια που πήρε η μπάντα και σίγουρα διασφάλισε την καθαρή, δυνατή, βαρύτερη -και εν τέλει πολύ ταιριαστή στο ύφος της μπάντας- παραγωγή του "Ride The Void". Παράλληλα, η θεματολογία των στίχων έχει βελτιωθεί, καθώς οι πολεμική θεματολογία έδωσε τη θέση της σε πιο προσωπικά θέματα, δένοντας καλύτερα με την (έστω και μερική) διαφοροποίηση του ήχου.

Το κύριο προτέρημα του άλμπουμ είναι η κιθαριστική δουλειά. Όπως ελπίζω να έχω καταστήσει ήδη σαφές, στο άλμπουμ κυριαρχούν τα riff, τα solo και οι δισολίες, προσφέροντας απλόχερο air guitar στον ακροατή. Από εκεί και πέρα, τα φωνητικά χωρίς να διαθέτουν κάτι το ξεχωριστό ή το ιδιαίτερο, καταφέρνουν να αποτυπώνουν το δικό τους εκφραστικό ύφος, ενώ έχουν αρκετές όμορφα τοποθετημένες γραμμές, αποφεύγοντας τα κλισέ στα οποία αναλώνονται πολλοί τραγουδιστές του κλασσικού metal.

Τα 53 λεπτά διάρκειας του δίσκου δίνουν ένα χορταστικό heavy metal σύνολο, από την ψαρωτική εισαγωγή του "Archeus" ως το πιο αργό/μελωδικό κλείσιμο του "Rains Of Sorrow". Οι αλλαγές του "Bestial Triumphans" (και ειδικά το πορωτικό τελείωμά του), ο καλπάζων ρυθμός του "Dark Passenger", το ρεφρέν του "Bleeding Stone", τα κοφτά riff του "Sleep Of Virtue" και πάνω από όλα το καταιγιστικό "Crosswinds", το οποίο ξεχωρίζω εύκολα ως τη καλύτερη σύνθεση του άλμπουμ, είναι μερικά από τα επιμέρους στοιχεία που λογικά θα συγκινήσουν όσους οπαδούς του χώρου καταπιαστούν με το "Ride The Void".

Μοναδική ένσταση θα μπορούσε να είναι η ύπαρξη κάποιων τραγουδιών προς το τέλος που αν απουσίαζαν ενδεχομένως να είχαμε ένα σύνολο πιο εντυπωσιακό από την αρχή ως το τέλος, όπως επίσης θα ήθελα και μία-δύο πιο ήρεμες στιγμές να «σπάνε» το συνεχές riffing (το ακουστικό ιντερλούδιο του "Wake Me When It's Over" υποδεικνύει ότι το έχουν), αλλά αυτά φαντάζουν μάλλον ασήμαντα πταίσματα μπροστά στη συνολική εικόνα που κατάφεραν να παρουσιάσουν οι Holy Grail μέσω του νέου τους άλμπουμ.

Όπως πολλά είδη, έτσι και το παραδοσιακό heavy metal πολλές φορές κρύβεται στο καβούκι του, αναπαράγοντας τα ίδια και τα ίδια (προς τέρψιν βέβαια πολλών οπαδών του) και κάπου εκεί προσωπικά με χάνει. Έρχονται όμως μπάντες όπως οι Holy Grail και άλμπουμ όπως το "Ride The Void" που ανανεώνουν το ενδιαφέρον μου και με πείθουν πως πάντα θα βρίσκονται τέτοιες μπάντες να δίνουν εκ νέου πνοή σε αυτή τη μουσική σκηνή. Καλώς να φέρουν νέους οπαδούς στο ιδίωμα τέτοια συγκροτήματα και τέτοιοι δίσκοι.