Hjelvik

Ο Erlend Hjelvik ίσως είναι ευρέως γνωστός ως ο συνιδρυτής, frontman και στιχουργός των διάσημων Νορβηγών extreme metal 'n' rollers Kvelertak. Αποτέλεσε κομβικό μέλος στους τρείς πρώτους δίσκους της μπάντας, μεταξύ των οποίων και το κλασικό πλέον, ντεμπούτο τους, "Kvelertak". Φυσικά, προσωπικά μιλώντας, ήταν καθοριστικό μέλος και στους εξαιρετικούς Νορβηγούς black metallers Djevel, με τους δίσκους που κυκλοφόρησε ως μέλος τους να είναι από τα πιο πειστικά και ανανεωτικά πράγματα νορβηγικού black metal την προηγούμενη δεκαετία (ενώ ακόμη περιμένω τον νέο δίσκο Koldbrann τώρα που το θυμήθηκα).

Το 2018 όμως ο καλλιτέχνης αποτέλεσε παρελθόν από τα δύο συγκροτήματα. Στο μεσοδιάστημα μέχρι αυτήν την περίοδο, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσει μια εντελώς προσωπική δουλειά, θέλοντας, εμφανώς να αφήσει το ολοδικό του στίγμα στη σκηνή. Το αποτέλεσμα, είναι το ντεμπούτο του, "Welcome To Hel", που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες μέσω της Nuclear Blast. Σε αυτό το σημείο οφείλω να ξεκαθαρίσω εξαρχής, πως όσοι αναζητείτε διαρκώς το εκρηκτικό cocktail που είναι ο ήχος των Kvelertak, οφείλετε να ακούσετε το άλμπουμ, καθώς ηχητικά κινείται σε πολύ παραπλήσιες ηχητικές περιοχές. Δεν θα μπω πάντως σε διαδικασία σύγκρισης των φετινών κυκλοφοριών των δύο σχημάτων, καθώς κάτι τέτοιο θεωρώ πως είναι άτοπο.

Βέβαια, η ειδοποιός διαφορά, πέραν της ουσίας των συνθέσεων, που καθιστά το "Welcome To Hel" ως κάτι απομακρυσμένο από τα παρελθοντικά σχήματα του Hjelvik, είναι η αισθητική. Εδώ, δεν υπάρχει ούτε η party και punk διάθεση των Kvelertak, ούτε η ψυχωμένη σατανική ατμόσφαιρα των, εκπληκτικών επαναλαμβάνω, Djevel. Ο Hjelvik βρήκε τη βάση του ήχου του σε ένα συνδυασμό Viking/black θεματουργίας και επιρροών, η οποία παντρεύεται τους Motorhead και ουσιαστικά δομεί το "Welcome To Hel". Ντεμπούτο με τέτοιο όνομα βέβαια, είναι σαφές πως παραπέμπει σε Venom, οι οποίοι, όπως και κάποια leads των Mercyful Fate, κάνουν αισθητή την παρουσία τους.

Επειδή αναφέρθηκαν όμως οι Motorhead, αξίζει να σημειωθεί πως ο συνδυασμός του τράγου των Venom, του Snaggletooth και του Fenris που είναι το εξώφυλλο, και πρακτικά οριοθετεί το ηχητικό περιεχόμενο, είναι δημιουργία του θρυλικού Joe Petagno. Τα δέκα τραγούδια του δίσκου λοιπόν, εμπνευσμένα από τη σκανδιναβική μυθολογία, προσαρμόζουν τις heavy metal κιθάρες των Viking metal αριστουργημάτων σε σύντομες, δυναμικές και ευκολομνημόνευτες συνθέσεις. Κάπου εδώ, εμφανίζεται και το μεγάλο δίλημμα του δίσκου. Αν αρέσκεστε στη, δίχως εμπάθεια εννοούμενη, «εκμετάλλευση» της Βίκινγκ αισθητικής από συγκροτήματα όπως οι Amon Amarth, στον ίδιο βαθμό που οι Venom απενοχοποίησαν τον σατανισμό, τότε θα βρείτε ένα πραγματικά ενδιαφέρον αποτέλεσμα που θα κερδίσει με το τσεκούρι του την επανάληψη των ακροάσεων.

Στον αντίποδα, αν αντιμετωπιστεί το αποτέλεσμα ως μια εμπορική επαναπροσέγγιση του γνώριμου ήχου των Kvelertak, πιθανώς αυτός ο δίσκος να μην παραδώσει στους ακροατές την πραγματική του δυναμική. Προσωπικά, δεν θεωρώ πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, αλλά καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτό το ύφος είναι που ανέκαθεν εξέφραζε τον δημιουργό του. Σίγουρα, η επιλογή της θεματικής μπορεί να προβληματίζει ελαφρώς ως προς την προσαρμογή της, αλλά κρίνοντας από το ύφος των κομματιών γίνεται αντιληπτό πως ο Hjelvik δεν έχει αφήσει τη συνθετική διαδικασία σε δεύτερη μοίρα. Οι πολεμικές μελωδίες του εναρκτήριου "Father War" θα δώσουν τη θέση τους στο κλασικότροπο και ανεβαστικό "Thor's Hammer", με τις δουλειές στις κιθάρες να θυμίζουν τη λαγνεία σχημάτων όπως οι Midnight. Η δυάδα "The Power Ballad Of Freyr" και "Glory Of Hel" συμπυκνώνει στον μέγιστο βαθμό τις δυνατότητες του δίσκου, ενώ κάθε σύνθεση φροντίζει να κορυφώνεται με τα χαρακτηριστικά ρεφραίν.

Το "Welcome To Hel" όμως, αν και φαινομενικά ηχεί ιδιαίτερα μονόπλευρο, προς το τέλος θα αναδείξει και μια, πιο σοβαρή πτυχή του ήχου του συγκροτήματος. Το "Kvelduv" θα είναι η πιο παραδοσιακή metal σύνθεση του δίσκου, για να το διαδεχθεί μόλις το "North Tsar", που προσπερνώντας το video και τη φαντασίωση του Odhinn ως εξ' ανατολής ορμώμενου πολεμάρχου, ώστε να δώσουν έμφαση με όλες τις ηχητικές λεπτομέρειες σε μια πιο επιβλητική ατμόσφαιρα. Το κλείσιμο με το δυσοίωνο "Necromance" είναι, κυρίως εξαιτίας των φωνητικών και της μελωδίας, η αγαπημένη μου στιγμή του δίσκου. Η τελευταία τριάδα του δίσκου λοιπόν, αντισταθμίζει την προδιάθεση του μεγαλύτερου μέρους για δημιουργία "metal hits" και αναδεικνύει και τη μουσική παιδεία των εμπλεκομένων στη σύνθεση.

Ο Hjelvik επέστρεψε στη δισκογραφία με έναν προσωπικό δίσκο ο οποίος συνοψίζει τους σκοπούς και τις επιδιώξεις του. Δεν πρόκειται να συνταράξει τη metal σκηνή, αλλά φαντάζει ικανός να προσεγγίσει ένα ευρύ ακροατήριο. Προσπερνώντας τις αισθητικές ενστάσεις ή παρατηρήσεις που μπορεί να έχει κανείς, καθώς και τα εμφανή μουσικά δάνεια, ακόμη και από τους Kvelertak, φαίνεται πως η δυναμική και το στήσιμο των συνθέσεων του "Welcome To Hel" τον δικαιώνει. Ο λόγος είναι πως οι λεπτομέρειες, ακόμη και των πιο πιασάρικων σημείων, είναι μαεστρικά τοποθετημένες και όχι ως επιφανειακά πασαλείμματα. Συνεπώς, αν θέλετε καλά τραγούδια με Viking θεματολογία και έναν δίσκο να σας κάνει να πιείτε μια μπύρα εν μέσω της κατάστασης που βιώνουμε, τότε η ακρόαση του "Welcome To Hel" φαντάζει ιδανική επιλογή.