Morbid Angel

Σοκ και δέος. Κάπως έτσι ήθελα να ξεκινήσω αυτή την κριτική, πριν ακούσω το νέο δίσκο των Morbid Angel, γράφοντας για το πώς οι βασιλείς του death metal επέστρεψαν στο θρόνο τους μετά από οκτώ χρόνια απουσίας και άλλα τέτοια όμορφα και γραφικά που θα έκαναν εμάς τους οπαδούς να φουσκώνουμε από υπερηφάνεια. Τελικά καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς, μεγάλη αλήθεια. Η έστω να προτρέχεις.

Μία ακρόαση του "Illud Divinum Insanus" ήταν αρκετή για να παραμείνει το σοκ και να φύγει το δέος τρέχοντας. Σοκαρισμένο. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν -προσπερνώντας την αδιάφορη εισαγωγή- έχεις βάλει για πρώτο κομμάτι του δίσκου το τρομακτικά κακό "Too Extreme!". Πόσο μαστουρωμένοι πρέπει να ήταν όταν αποφάσιζαν για το tracklist του δίσκου; Είναι άξιο απορίας. Μονότονο, επαναλαμβανόμενο, ανέμπνευστο, πραγματικά ό,τι και να πεις για το συγκεκριμένο τραγούδι είναι λίγο.

Σφίγγω τα δόντια για τη συνέχεια και σκάει το "Existo Vulgoré". Ώπα, λέω, εδώ είμαστε. Ωραίο καταιγιστικό μπάσιμο, δυνατός ρυθμός, στο στυλ των τραγουδιών που μας είχαν συνηθίσει στην "Heretic" περίοδο. Τίποτα συγκλονιστικό, αλλά ακούγεται. Το ίδιο και το "Blades Of Baal". Kαι εντάξει, ένα ελαφρύ μειδίαμα σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου με τη συναυλιακή εισαγωγή του "I Am Morbid", αλλά οι βασιλείς φρόντισαν να το σβήσουν και αυτό, αφού μόλις έσκασε η εισαγωγή του "Destructos Vs. the Earth / Attack" άρχισα να ψάχνω πώς έμπλεξε στο playlist του δίσκου τέτοια electrogoth-ια της πλάκας, ενώ στο εξώφυλλο γράφει Morbid Angel. Για τον αξιοθρήνητο, δε, τίτλο της εν λόγω «σύνθεσης» ουδέν σχόλιο.

Και αν για κάποιους λιγότερο υπομονετικούς αυτό θα ήταν μια καλή αφορμή για να πατήσουν stop και να πετάξουν το δίσκο στα σκουπίδια, να κάνουν φορμάτ στο σκληρό δίσκο, κάτι ρε παιδί μου, εγώ είπα με θάρρος «χτύπα κι άλλο, θα τ' αντέξω» και συνέχισα. Τα παντελώς αδιάφορα "Nevermore" και "Beauty Meets Beast" (ή μήπως θα έπρεπε να 'ταν «meats»;) δεν ήταν αρκετά να ξεπλύνουν τη ντροπή και να σου και το "Radikult". Mπάσταρδο αποπαίδι των Rammstein με τους White Zombie, με μεταλλική επικάλυψη, αρκούντως χορευτικό και για να πω την αμαρτία μου... μου άρεσε. Είναι για μένα το μόνο ενδιαφέρον τραγούδι μέσα σε μία θάλασσα μετριότητας. Και αυτό σίγουρα όχι γιατί μου αρέσουν οι Rammstein -κάθε άλλο- ή το κομμάτι αποτελεί κάποιο breakthrough της μουσικής. Ανεξήγητο guilty pleasure τότε; Μάλλον ναι.

Αποφεύγοντας εντελώς να σχολιάσω το "Profundis - Mea Culpa" (βασικά, κάντε μία χάρη στον εαυτό σας και μην το ακούσετε καν, θα γλιτώσετε τον εκνευρισμό και πιθανό εγκεφαλικό ανεύρυσμα) δεν έχω παρά να δηλώσω ότι η πολυπόθητη επιστροφή του David Vincent στο μικρόφωνο δεν έφερε και τα καλύτερα αποτελέσματα. Μάλλον αυτός κουβάλησε την ασθένεια των Genitorturers και μόλυνε την παλιά του μπάντα.

Όταν περιμένεις οκτώ χρόνια για νέο δίσκο και ακούς αυτό το ανεκδιήγητο πράγμα σε κάνει πραγματικά να απορείς τι μπορεί να πήγε τόσο στραβά σε μία κάποτε πραγματικά υποδειγματική death metal μπάντα. Η εξαιρετική, όπως πάντα, κιθαριστική δουλειά του Trey δεν είναι αρκετή ούτε για να σώσει τα προσχήματα, πόσο μάλλον να δώσει άλλοθι για αυτή την πραγματικά «insanus» κυκλοφορία.

Όπως επίσης δεν ξέρω τι είναι πιο ανησυχητικό. Οι δύο-τρεις παραφωνίες του δίσκου ή ότι τα death metal tracks του είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων μετριότατα; Γιατί είμαι σίγουρος ότι η δυσφορία και η γκρίνια αν είχαμε ένα δίσκο με επτά death οδοστρωτήρες να σπέρνουν και κανα-δυο «παραξενιές» θα ήταν αισθητά μικρότερες. Ok, ούτε το "Heretic" ήταν τίποτα το φοβερό, αλλά το "Illud Divinum Insanus" δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας τέτοιος δίσκος. Από όποια πλευρά και να τον εξετάσεις δείχνει να έχει πάρει την κατηφόρα του «μετρίου» και να χτυπά με δύναμη στον τοίχο του «κακού». Το μόνο που μένει ν' ακούσουμε τώρα είναι συνεργασία Obituary - Justin Bieber για να καραφλιάσουμε εντελώς. Και εις ανώτερα...