Heljarmadr

Ο Heljarmadr (κατά κάποιο κόσμο Erik Andreas Vingback) είναι ο άνθρωπος που εδώ και μια δεκαετία κρατάει το μικρόφωνο των Dark Funeral και φέτος έχουμε το πρώτο EP από το προσωπικό του σχήμα. Σε πρώτη φάση πάμε να δούμε ποιοι είναι αυτοί που τον συνοδεύουν, λοιπόν έχουμε Fredrik Isaksson στο μπάσο (Dark Funeral, πρώην Grave, πρώην Therion), Dennis Ekdahl στα drums (Thyrfing), Bruno Sa στα πλήκτρα και το σαξόφωνο (έχει περάσει από το μισό σκανδιναβικό power metal), Sarah Jezebel Deva στα γυναικεία φωνητικά, αμέ, και τον Kakophonix στο τσέλο. Ζαλιστήκαμε λίγο; Λογικό.

Το "A Poison To The Firmament" αποτελείται από δύο κομμάτια, αλλά με συνολική διάρκεια μόλις δώδεκα λεπτά μπαίνει ένα ερωτηματικό στο αν θα έπρεπε να κυκλοφορήσει από τώρα, μόνο του, ή αν χρειαζόταν περισσότερο υλικό ώστε να δικαιολογήσει το όνομα EP. Γιατί η αλήθεια είναι πως τόσο μικρό που είναι, μέχρι να μπεις στη μουσική και την ατμόσφαιρά του έχει τελειώσει, και αυτό σε αποκόπτει λίγο από το συναίσθημα και το κλίμα που θα μπορούσε και θα ήθελε να περάσει. Ακούγοντας κανείς το όνομα Dark Funeral υποθέτω ότι σκέφτεται ένα μείγμα από καταιγιστικά και mid tempo σώματα κομματιών, μελωδικά σουηδικά lead από τις κιθάρες, με προσβάσιμα όμως μέρη, πάντα στα πλαίσια του black metal που παρουσιάζουν εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια. Ναι, όχι δεν έχουμε ακριβώς αυτό εδώ, ούτε το είχαμε στον προηγούμενο single του. Όχι ότι πρέπει να περιμένεις εκ διαμέτρου αντίθετη μουσική προσέγγιση, αλλά στο προσωπικό του σχήμα ο τραγουδιστής των μεγαθηρίων του Σουηδικού black πηγαίνει πιο κοντά σε goth ύφος βάζοντας ακόμα περισσότερη μελωδία στο ακραίο σκέλος της πρότασής του και τοποθετώντας την ατμόσφαιρα στο κέντρο της μουσικής.

Είναι πολύ χαρακτηριστικός ο τρόπος που σπάει το ομώνυμο κομμάτι σε τρία μέρη. Στο πρώτο, μετά την εισαγωγή δηλαδή, έχουμε το ακραίο πρόσωπο με μια majestic και επική θεώρηση που δεν απομακρύνεται πολύ από αυτό που θα περίμενες. Κάπου στα δυόμισι λεπτά το κομμάτι περνάει στο δεύτερο μέρος του, τα γυναικεία φωνητικά κυριαρχούν και συνοδευόμενα από σαξόφωνο κι απαγγελίες στίχων οδηγούν σταδιακά στο τρίτο μέρος. Αυτό είναι και το πιο goth/doom με το τσέλο να παίρνει τα ηνία και τα γυναικεία μαζί με τα κάφρικα φωνητικά να φτιάχνουν συνδυασμους που παραπέμπουν σε πιο 90s early 00s συμφωνικές, γοτθικές εποχές των Mandragora Scream, των Theatres Des Vampires και λοιπά του τότε.

Το δεύτερο κομμάτι, "All Days Are Black" στην αρχή είναι λες και βγήκε από δίσκο των Kovenant ή των Dimmu Borgir, με όσα καλά ή κακά, καλά βασικά, μπορεί να υπονοεί αυτό. Οι κιθάρες βέβαια με παρέπεμψαν περισσότερο σε παλιούς Naglfar και Satyricon αλλά ποτέ δεν πέρασαν σε πραγματικά ακραίες φόρμες. Στην πορεία το κομμάτι δίνει τελικά όλο το χώρο στην ανάπτυξη θεατρικής μελαγχολίας με σύμμαχο τις μελωδικές γραμμές που μέχρι και τον βασιλιά έφεραν ως αναφορά (καλά λογικό θα μου πεις).

Το βασικό πρόβλημα που εντοπίζω στη συγκεκριμένη κυκλοφορία έχει να κάνει με τη διάρκεια, είναι πολύ μικρό και δε σε αφήνει να βυθιστείς μέσα του. Το επίπεδο της συνοχής είναι οριακό αλλά τελικά δεν χάνει το στόχο ενώ και ποιοτικά στέκεται τουλάχιστον ικανοποιητικά. Θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο; Ξέρω γω, άμα δε γράψουν παραπάνω μουσική για να δούμε αν θα με μπάσει πιο βαθιά στο κλίμα της ή θα με κάνει να βρεθώ του σατανά (γιατί.. black) από το τετριμμένο του πράγματος πως να σου πω; Θα δούμε, ίσως.