Have A Nice Life

Μέχρι πριν ένα μήνα, οι Have A Nice Life είχαν στη δισκογραφία τους μόνο ένα άλμπουμ... Το "Deathconsciousness" του 2008 ήταν, επί της ουσίας, βίωμα. Αν καλεστώ να απαριθμήσω κάποιους δίσκους-ορόσημα (και όταν λέω ορόσημο, δεν εννοώ με βάση το αντίκτυπο στον κόσμο, αλλά με βάση κάποια άλλα, σημαντικότερα και πιο υποκειμενικά στοιχεία) των τελευταίων ετών, θα έμπαινε με περισσή άνεση μέσα. Ο ήχος του ήταν μια κατακόρυφη βουτιά σε κάποια ανεξερεύνητα, ζοφερά βάθη... Η τέχνη επιχειρεί πολλές φορές να γκρεμίσει ψυχολογίες και ορισμένες φορές δίνει την ψευδαίσθηση ότι έτσι είναι «υψηλότερη». Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που οι Have A Nice Life είχαν καθολική αποδοχή σε κάποιους «ψαγμένους» μικρόκοσμους του πιο μουσικόφιλου κοινού. Ίσως, βέβαια, ο λόγος να ήταν ότι το shoegaze με το post-punk δεν είχαν συγκεραστεί ποτέ με τέτοια οπτική και ελάχιστες φορές τόσο ταιριαστά. Ίσως ήταν το "Holy Fucking Shit: 40,000"...

Έξι χρόνια μετά το ντεμπούτο τους και τέσσερα χρόνια μετά το EP "Time Of Land", αυτή η τόσο ξεχωριστή μπάντα επιστρέφει με το δεύτερο full-length δημιούργημά της. Η συνολική διάρκεια του "The Unnatural World" είναι αρκετά μικρότερη από τα 80+ λεπτά του "Deathconsciousness", ωστόσο καταφέρνει να είναι ακόμα πιο δύστροπο άκουσμα από τον προκάτοχό του. Προφανώς, η εσωστρέφεια είναι κυρίαρχο στοιχείο της μουσικής των Have A Nice Life, αλλά εδώ ξεπερνούν τα εσκαμμένα, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό. Όχι από μόνο του, τουλάχιστον... Το κλειστοφοβικό συναίσθημα και τα ατμοσφαιρικά πέπλα του shoegaze μπλέκονται με το σκοτάδι και τον ψυχρό ρυθμό του post-punk στο χαρακτηριστικό πια προσωπείο των Have A Nice Life. Η παραγωγή είναι επιμελώς ατημέλητη, αφήνοντας να δημιουργηθεί ένας θορυβώδες κουβάρι μελωδιών και λοιπών ήχων, ούτως ώστε ο ακροατής να αναγκάζεται να μπει στη διαδικασία του ξετυλίγματος.

Το "The Unnatural World" έχει, σίγουρα, μεγαλύτερη συνοχή από το μεγαλεπήβολο "Deathconsciousness"... Μια συνοχή στοχευόμενη προς την εσωτερικότητα της μπάντας, γι' αυτό, όχι μόνο θέλει ακροάσεις με κατάλληλες συνθήκες και ηχεία, αλλά αποτελεί κατέβασμα ένα υπόγειο παρακάτω από εκεί που μας είχαν αφήσει το 2008... Με άλλα λόγια, μας λένε: «Σας άρεσε το "Deathconsciousness"; Για να δούμε πόσο αντέχετε, λοιπόν.» Η μουσική τους συνοφρυώνεται ακόμα περισσότερο, οι στίχοι είτε αποτελούν μεταφορές κακών ψυχικών καταστάσεων, είτε πραγματεύονται θέματα όπως η αυτοκτονία ("Burial Society") και η μουσική ακολουθά κατά πόδας, με σκοπό να επέλθει τελικά το συναίσθημα της κάθαρσης.

Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες και δεν θα αποφύγω να τις κάνω... Είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι το "The Unnatural World" δεν φτάνει τον προκάτοχό του, για πολλούς και διάφορους λόγους. Αν όλα τα τραγούδια ήταν στο επιπέδου του φοβερού "Defenestration Song" ή του "Emptiness Will Eat The Witch" τότε ενδεχομένως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Όμως, ακόμα κι αν είναι αναπόφευκτες οι συγκρίσεις, ακόμα και αν δεν πρέπει να στρουθοκαμηλίζουμε προσπερνώντας τες, άλλο τόσο σημαντικό είναι να μην τις αφήνουμε να επηρεάσουν τη τελική μας γνώμη για το άλμπουμ αυτό καθεαυτό: Οι Have A Nice Life σβήνουν τα φώτα, μπουκώνουν τις χαραμάδες και μας προσφέρουν έναν δίσκο που μόνο αυτοί θα μπορούσαν να βγάλουν, ο οποίος απευθύνεται σε αυστηρά συγκεκριμένο μουσικό κοινό.