H.E.A.T

Tearing Down The Walls

earMusic / Edel (2014)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 07/04/2014
Ναι, μια μπάντα μπορεί να παίζει μελωδικό rock το 2014 και να ακούγεται ιδιαίτερα φρέσκια
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι H.E.A.T έχουν δίχως αμφιβολία καταφέρει να θεωρούνται ίσως το κορυφαίο σύγχρονο όνομα στη μελωδική rock σκηνή. Το ξεκίνημά τους ήταν πολύ καλό, με το ομώνυμο τους ντεμπούτο και το "Freedom Rock" να τους εδραιώνουν στις συνειδήσεις των οπαδών του είδους, αλλά το "Address The Nation" του 2012, ήταν ο δίσκος που τους κατέστησε μπροστάρηδες του ήχου τους. Αν συνυπολογίσει κανείς και την εξαιρετικά καλή φήμη που έχουν χτίσει σχετικά με τις live αποδόσεις τους, τότε κατανοεί κανείς πως το τέταρτο τους άλμπουμ είναι πιθανότατα φέτος το πιο πολυαναμενόμενο στο είδους του.

Ένα επιπλέον ενδιαφέρον έχει επίσης το γεγονός ότι πρόκειται για τη δεύτερη δουλειά της μπάντας με τον αντικαταστάτη του Kenny Leckremo, Erik Gronwall, στα φωνητικά. Ο νικητής του Swedish Idol ήταν μια αιφνίδια επιλογή για τη θέση του τραγουδιστή, απ' ότι φάνηκε όμως στον προηγούμενο δίσκο, όχι μόνο ήταν άξιος να καλύψει το κενό που άφησε ο προκάτοχός του, αλλά κατάφερε να ακούγεται σαν να ανήκει στο σχήμα χρόνια. Τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε λοιπόν στο επόμενο άλμπουμ; Ήταν πραγματικό ταλέντο ή μήπως η τύχη του πρωτάρη;

Ήρθε λοιπόν η στιγμή να ακούσουμε το "Tearing Down The Walls". Με τις πρώτες λίγες ακροάσεις γίνεται πασιφανές πως δεν πρόκειται για ένα ακόμα melodic rock δισκάκι της σειράς. Το υλικό είναι προσεγμένο στην εντέλεια, σε κάθε του πτυχή. Η παραγωγή είναι άρτια, δίνοντας τόσο όγκο σε κάθε ένα απ' τα τραγούδια, όσο και το απαιτούμενο βάθος όπου χρειάζεται. Πλήκτρα και κιθάρες συνυπάρχουν αρμονικότατα, δημιουργώντας ένα retro συναίσθημα, δίχως να σε κάνουν όμως να ξεχνάς πως ακούς ένα άλμπουμ του σήμερα. Ακόμα, οι αποδόσεις όλων των μελών είναι άψογες, με την κιθάρα όμως του Eric Rivers και τη φωνή του Gronwall να ξεχωρίζουν.

Το πιο σημαντικό βέβαια είναι οι συνθέσεις. Κομμάτια όπως το κολλητικότατο πρώτο single "Α Shot At Redemption", τα γκαζάτα "Eye For An Eye" και "Enemy In Me", το μελωδικό "Mannequin Show" και το καταιγιστικό "Point Of No Return" δεν είναι δυνατόν να μην ενθουσιάσουν οποιονδήποτε οπαδό του είδους. Εγγυημένη η επιτυχία και με τα "Inferno", "Emergency" και "We Will Never Die", τα οποία ακροβατούν με μαεστρία ανάμεσα σε μια 80s και σε μια σύγχρονη αισθητική, δημιουργώντας εντέλει ένα αποτελεσματικότατο μουσικό κράμα.

Αξίζει επίσης να γίνει αναφορά και στις πιο ήρεμες στιγμές, μιας και έχουν η κάθε μια τους να προσφέρουν κάτι το διαφορετικό. Το "All The Nights" πατάει στις φωνητικές ικανότητες του Gronwall, βάζοντας τον πλάι σ' ένα πιάνο και «τροφοδοτώντας» τον με μια πολύ όμορφη μελωδία. Αντίθετα, το "Tearing Down The Walls" είναι λιγότερο μπαλάντα και περισσότερο mid-tempo, παρουσιάζοντας τον γνωστό απ' τα υπόλοιπα κομμάτια «τεράστιο» ήχο και ένα απλό αλλά εξαιρετικό ρεφρέν, καθιστώντας έτσι την εν λόγω σύνθεση ένα σαφές highlight. Τέλος, το "Laughing At Tomorrow", που κλείνει τον δίσκο, συμβαδίζει με τα προαναφερθέντα επηρεασμένα απ' τα 80s τραγούδια και το «ολοκληρωτικό» του ρεφρέν εγγυάται πως δεν θα ξεχάσεις το συγκεκριμένο άλμπουμ σύντομα.

Ο ήχος των H.E.A.T είναι γεγονός πλέον πως είναι μοναδικός στο είδος του. Με το "Tearing Down The Walls" επιβεβαιώνουν ότι μια μπάντα μπορεί να παίζει μελωδικό rock το 2014 -με εμφανείς 80s επιρροές- και παρ' όλα αυτά να ακούγεται ιδιαίτερα σύγχρονη και φρέσκια. Οι Σουηδοί μπορούν να πουν λοιπόν πως τα κατάφεραν. Πάλεψαν για να καθιερωθούν, έφτασαν στην κορυφή και με τον τέταρτο τους δίσκο εδραιώνονται για τα καλά στον θρόνο τους.
  • SHARE
  • TWEET