Gus G

"...προσωπικά θα ήθελα να τον δω στο άμεσο μέλλον να επιχειρεί κάτι διαφορετικό, είτε αυτό θα ήταν μια old school στροφή σε ένα πλήρως instrumental κιθαριστικό άλμπουμ, είτε κάτι απροσδόκητο, ανανεωτικό και διαφοροποιημένο από το εδραιωμένο ύφος που έχει ακολουθήσει ως τώρα στους προσωπικούς του δίσκους". Με αυτόν τον τρόπο έκλεινε η προ τριετίας παρουσίαση μου για τον τρίτο προσωπικό δίσκο του πολυτάλαντου Θεσσαλονικιού κιθαρίστα και να που εν τέλει αυτή η ακούσια προτροπή μου πραγματοποιήθηκε... εις διπλούν. Βλέπετε, το "Quantum Leap", η νέα δισκογραφική προσπάθεια του πιο δημοφιλούς Έλληνα κιθαρίστα στο χώρο του σκληρού ήχου, τον βρίσκει όχι μόνο να μας προσφέρει ένα εξ ολοκλήρου Instrumental δημιούργημα, αλλά τον θέλει και πιο απελευθερωμένο από ποτέ τα τελευταία χρόνια.

Με το βλέμμα στην ιστορία και την πληθώρα των σημαντικών κιθαριστικών instrumental της δεκαετίας του '80, αλλά την έμπνευση να τον οδηγεί μονάχα προς το μέλλον, ο Gus G καταφέρνει να δημιουργήσει δίχως περιορισμούς και στεγανά, ξεσαλώνοντας στην ταστιέρα του και δημιουργώντας έντεκα πληρέστατες συνθέσεις που χαίρεσαι να ακούς. Το πάντρεμα των αμέτρητων κι ετερόκλητων επιρροών του γίνεται με έναν τρόπο αρμονικό, έχοντας ως κύριο γνώμονα τη λειτουργικότητα και την ιδανική κλιμάκωση των ιδεών που παρουσιάζονται, την ίδια στιγμή που η αδιαπραγμάτευτη τεχνική κατάρτιση του Έλληνα κιθαρίστα ανά στιγμές εντυπωσιάζει με την ακρίβεια και την αποτελεσματικότητα της.

Το δύσκολο σε ανάλογα άλμπουμ του χώρου βρίσκεται στο γεγονός του αμείωτου ενδιαφέροντος σε όλη τη διάρκεια τους, αφού καλό το βιρτουοζιτέ και λατρεμένος ο ήχος μιας κιθάρας που εξαπολύει leads κατά το δοκούν, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή κουράζει. Τουναντίον, το "Quantum Leap" ακούγεται μεμιάς, περιέχοντας ιδέες που ξεκινούν από τα blues και το hard & heavy και φτάνουν μέχρι το ξέφρενο νεοκλασικό shredding, δίχως καθένα από τα συστατικά του να μοιάζουν παράταιρα μεταξύ τους. Άλλωστε, αυτές οι επιρροές είναι κομμάτι του μουσικού χαρακτήρα του Gus G, έχοντας κάνει την εμφάνιση τους, από λίγο έως πολύ, σε κάθε δουλειά που έφερε την υπογραφή του Θεσσαλονικιού βιρτουόζου.

Από το "Jazz From Hell" του Frank Zappa, το "Rising Force" του Yngwie Malmsteen και το "Passion And Warfare" του Steve Vai, από τους Friedman/Becker στον δάσκαλο Joe Satriani και από εκεί σε κάθε Michael Angelo Batio και Chris Impellitteri αυτού του κόσμου, ανέκαθεν υπήρξε πρόκληση να δημιουργηθεί ένα πραγματικά ποικιλόμορφο και συνολικά ενδιαφέρον instrumental άλμπουμ. Στην προκειμένη, ο Gus G τα καταφέρνει περίφημα, με τη συμμετοχή του Vinnie Moore στο καταληκτικό "Force Majeure" να αποτελεί το κερασάκι ενός ιδεατού δίσκου, ο οποίος πάει ένα διαφορετικό βήμα παραπέρα την πορεία του σπουδαίου Έλληνα κιθαρίστα.

YouTube