Griffin

Ίσως κάποιοι να θυμούνται το πολύ καλό live που χάρισε πριν από περίπου 2 χρόνια ο King Diamond στο αθηναϊκό κοινό. Εκεί ήταν η πρώτη ουσιαστική επαφή μου με τους Φινλανδούς Griffin. Μάλιστα όσοι ήταν παρόντες θεωρώ πως χειροκρότησαν θερμά την εμφάνιση τους.

Οι Griffin από κάποιο σημείο και μετά έκαναν αρκετά μεγάλο ντόρο γύρω από το όνομα τους. Ξεκίνησαν την καριέρα τους το 1998, όταν ήταν ακόμα μια παρέα που μοιραζόταν το ίδιο όνειρο: Να μετουσιώσουν σε μια πολύ καλή μπάντα την κοινή αγάπη που είχαν για τη heavy metal μουσική. Όπως λένε και οι ίδιοι, έχουν μεγαλώσει και γαλουχηθεί μουσικά από τα ιερά τέρατα της σκληρής μουσικής των '70s και '80s. Συνάμα, το γεγονός ότι η χώρα τους έχει γίνει κυρίως γνωστή εξαιτίας της black metal σκηνής τους έκανε να πεισμώσουν, θέλοντας να δημιουργήσουν ένα group, το μουσικό ύφος του οποίου θα ξεχώριζε.

Έτσι έχοντας ήδη κυκλοφορήσει τα "Wasteland Serenades" (2000), "The Sideshow" (2002), "No Holds Barred" (2003) και "Lifeforce" (2005), αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν φέτος το "The Ultimate Demise". Τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν μάλλον νωρίς επάνω τους. Στην τρίτη δισκογραφική τους προσπάθεια συμπαραγωγός ήταν ο Alexi Laiho, κιθαρίστας και ιθύνων νους των Children Of Bodom και Sinergy, συμμετέχοντας μάλιστα και σε κάποια σημεία του δίσκου. Στην ίδια δουλειά μια γιαπωνέζικη δισκογραφική εταιρία αγόρασε τα δικαιώματα διανομής του album στην Ασιατική Αγορά. Τότε κυκλοφόρησαν το πρώτο τους video clip που παιζόταν κατά κόρον από κανάλια συνυφασμένα με τη metal μουσική. Η προηγούμενη δουλειά τους "Lifeforce" είχε πίσω από την κονσόλα της παραγωγής τον Andy LaRocque, κιθαρίστα του King Diamond. Τη διανομή σε αυτό το album παγκοσμίως, πλην της Ευρώπης, είχε πια η ίδια γιαπωνέζικη δισκογραφική εταιρία. Στην Ευρώπη τη διανομή είχε η Massacre Records, μια από τις νεότερες δυνάμεις του χώρου. Άραγε όμως οι Griffin το αξίζουν όλο αυτό;

Ακούγοντας το νέο album τους σίγουρα ναι. Χωρίς να πρωτοτυπούν ιδιαίτερα, μουσικά ή συνθετικά, αποδεικνύουν την αγάπη που έχουν για το παλιομοδίτικο heavy metal. Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα μας δείχνουν ότι μάλλον τίποτα δεν έγινε τυχαία. Πολύ καλού επιπέδου power metal, με ωραίες συνθετικές στιγμές, χαρακτηρίζει τον κύριο κορμό του δίσκου. Όλο το album είναι διανθισμένο με μελωδίες που σου μένουν αμέσως στο μυαλό. Οι οπαδοί του ευρωπαϊκού power θα βρουν έναν άξιο πρεσβευτή της νορβηγικής σκηνής. Ακούγοντας το δίσκο θα βρείτε συνθέσεις και γρήγορες αλλά και πιο αργές, καθεμία από τις οποίες έχει να δώσει κάτι ξεχωριστό, δημιουργώντας ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Η μπάντα, παρόλο που έχει υποστεί αρκετές αλλαγές μελών, δεν έχει χάσει την δύναμη και τον αυθορμητισμό της. Οι Griffin για ακόμα μια φορά λοξοκοίταξε μουσικοσυνθετικά το παρελθόν της heavy μουσικής, και στον κλασσικό αλλά και στον power ήχο, αποδίδοντας τις ιδέες τους με το μοντέρνο τρόπο έκφρασης της Ιβηρικής Χερσονήσου.

Όλες οι συνθέσεις βγαίνουν από τα ηχεία με μεγάλο τσαμπουκά και τσαγανό, ικανοποιώντας σίγουρα τους οπαδούς. Ο Andy LaRocque έχει αναλάβει και σε αυτή την προσπάθεια του group την παραγωγή, δίνοντας έναν αρκετά φρέσκο και «γλυκό» ήχο που βοήθα τα κομμάτια να αναδειχθούν. Σημαντικό επίσης είναι το γεγονός ότι η νέα τους δουλειά είναι κάτω από τη σκέπη μιας νεοσύστατης ελληνικής δισκογραφικής εταιρίας, κάτι που για μένα είναι πολύ θετικό, αφού φαίνεται το πόση εμπιστοσύνη εμπνέει η μπάντα σε κάποιους ανθρώπους.

Θεωρώ ότι οι Griffin έχουν βάλει καλές βάσεις έτσι ώστε να κάνουν την αίσθηση που τους αξίζει. Μέχρι στιγμής παρουσιάζουν πολύ καλά δείγματα σε ό,τι και αν έχουν κάνει. Σίγουρα δεν είναι μια φωτοβολίδα που έσκασε και πέρασε. Ίσως φταίει και η καταγωγή τους, αφού η εν λόγω χώρα μόνο καλές μπάντες βγάζει. Το έχουν στο αίμα τους. Το μόνο στο οποίο, για μένα, υστερούν είναι η μουσική πρωτοτυπία. Αν βελτιώσουν λίγο αυτό, το μέλλον μάλλον τους ανήκει, αφού το ταλέντο και το μεράκι περισσεύουν...