Gogol Bordello

Όταν έτυχε να πέσει στα χέρια μου το περσινό album των εν λόγω γυφτοpunkιδών από τη Νέα Υόρκη, ήμουν εκστασιασμένος: ο Manu Chao συναντούσε τον Goran Bregovich, τα Βαλκάνια το punk και το καμπαρέ το καυστικό χιούμορ. Ακόμα και τώρα θεωρώ πως εκείνος ο δίσκος είναι πολύ δυνατός. Φέτος οι εν λόγω «καραγκιόζηδες» επιστρέφουν με νέο album και ως εκ τούτου επιστρέφω με νέα κριτική.

Το θέμα όμως είναι ότι πλέον ξέρω τι θα ακούσω: γυφτοpunk χωρίς όρια, με χοροπηδηχτούς ρυθμούς, ουρλιαχτά, γέλια, κομμένες φράσεις, ακορντεόν, κρουστά, κιθάρες και άλλα έγχορδα, όλα δεμένα από έναν παραγωγό που πρέπει να έχει OD από το κρακ. Ωραία είναι όλα αυτά, δε λέω, και στις ζωντανές τους εμφανίσεις όπως με πληροφορεί και μια φίλη (Φαίδρα γύρνα πίσω) είναι καταπληκτικοί, εκστατικοί, αλαλάζοντες χορευταράδες που μοιάζουν να έχουν το καρναβάλι στο DNA τους. Καλά μέχρι εδώ.

Επίσης η αλήθεια είναι πως στη μουσική τους συναντάς μια μοναδικότητα εξαιρετική: παίζουν τα πάντα και ως εκ τούτου δε μοιάζουν με κανέναν. Ή καλύτερα μοιάζουν με όλους. Και όταν κοπιάρεις όλο τον κόσμο δύο είναι τα τινά: ή θα είσαι εξαιρετικός αντιγραφέας ή φτηνός μιμητής. Και αφού το πρώτο το έκαναν στον προηγούμενο δίσκο με θαυμαστή τελειότητα, στο φετινό "Super Taranta" ξεπέφτουν στο δεύτερο και μας απογοητεύουν. Α. Μας κουράζουν και λίγο.

Γιατί ναι μεν ο ήχος και το ύφος τους παραμένουν αναλλοίωτα, αλλά κάπου εκεί μέσα στο καρναβάλι και τον χορό ξέχασαν να γράψουν και καμία μελωδία της προκοπής. Οι ήχοι του "Super Taranta" είναι επαναλαμβανόμενοι, τα ουρλιαχτά / κραυγές τόσο ατάκτως ερριμένα που σε κουράζουν και η όποια καλή ιδέα συντρίβεται πάνω στον ύφαλο της party-διάθεσης και μας ξενερώνει.

Ναι είναι μπάντα με ξεχωριστό ήχο, παρελθόν και σίγουρα μέλλον. Το "Super Taranta" όμως είναι τόσο προχειροφτιαγμένο, που με εκνεύρισε. Αγοράστε το προηγούμενό τους, πιείτε όσο αντέχετε και let the party begin!