Genghis Tron

Πολύς κόσμος ενθουσιάστηκε με την είδηση της επιστροφής των Genghis Tron και ομολογώ πως ανήκω σε αυτούς. Βλέπεις, η αμερικανική αυτή μπάντα πρόλαβε να κάνει μεγάλο θόρυβο με τη μικρή της δισκογραφία, πίσω στη δεκαετία των μηδενικών, με τους απόηχους του "Board Up The House" του 2008 να μην ξεχάστηκαν ποτέ εντελώς. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν ξέρεις ακριβώς τί να περιμένεις. Μια επιστροφή με τον γνώριμο ήχο θα ήταν λογική και καλοδεχούμενη, αν και θα έχτιζε μια αντίφαση με τον πρωτοποριακό χαρακτήρα της μπάντας.

Όπως κάθε σχήμα με στοιχειώδη καλλιτεχνική αξιοπρέπεια όμως, οι Genghis Tron επιστρέφουν κι ακούγονται σε μεγάλο βαθμό «νέοι». Επικροτώ αυτήν τη λογική 100% και, σε αυτήν την περίπτωση, ας αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για ιδιαίτερα παράτολμη κίνηση: πίσω στο 2008, το synth-based metal τους ήταν προφητικό. Σήμερα, επιστρέφουν σε έναν μουσικό κόσμο που είναι γεμάτος με σύνθια. Οι Genghis Tron έφυγαν ως προφήτες κι επιστρέφουν σαν κοινοί θνητοί.

Οι μέρες του cybergrind ανήκουν όμως στο παρελθόν, με τις αλλαγές στον ήχο τους να μπορούν να εξηγηθούν εν μέρει από τις αλλαγές του line-up: ο πυρήνας των Hamilton Jordan (guitar, keys) και Michael Sochynsky (keys, programming) παραμένει, αλλά ο τρίτος πόλος Mookie Singerman δεν παίρνει μέρος στο reunion. Μαζί του εκλείπει η ένταση και τα απρόβλεπτα ξεσπάσματα των φωνητικών του. Στη θέση του, ο Tony Wolsky παραδίδει μια πολύ πιο μειλίχια και ψυχεδελική performance.

Η μεγάλη αλλαγή όμως έρχεται από την προσθήκη του Nick Yacyshyn (Sumac, Baptists) στα τύμπανα, κι όχι μόνο διότι οι Genghis Tron εμφανίζονται για πρώτη φορά με κανονικό ντράμερ. Το παίξιμο του - εκτός από το ότι αποτελεί και το εκτελεστικό highlight του "Dream Weapon" - δίνει μια διαφορετική, οργανική αίσθηση σε όλο το μουσικό πλαίσιο του άλμπουμ, ενώ τα ευφάνταστα time signatures που χρησιμοποιεί, φέρνουν τους νέους Genghis Tron πιο κοντά στο progressive rock/metal απ' όσο θα μπορούσε ποτέ κανείς να περιμένει.

Στη βάση της μουσικής παραμένουν φυσικά τα synths και το πάντρεμα της ηλεκτρονικής μουσικής με το metal. Ακόμα και σε αυτόν τον τομέα όμως (κι όπως είχε γίνει από την αρχή αισθητό μέσω των singles), οι Genghis Tron μοιάζουν να αφήνουν κατά μέρος τα ψυχρά arpeggios της electronica και στρέφουν το βλέμμα πιο βαθιά στα '70s, και πιο συγκεκριμένα σε πιο κλασικές ψυχεδελικές, kraut και progressive electronic διδαχές. Ακόμα και το εξώφυλλο του "Dream Weapon" δεν σου θυμίζει κάτι από Tangerine Dream;

Η παραπάνω σύγκριση δεν μοιάζει τόσο άτοπη, ακούγοντας το ομώνυμο ή το υπέροχο "Alone In The Heart Of The Light". Πιο ζεστοί και πιο ατμοσφαιρικοί, οι Genghis Tron επιχειρούν μάλλον να αγκαλιάσουν τον εσωτερισμό των ηχοχρωμάτων της ηλεκτρονικής μουσικής, το απαλό και απρόβλεπτο τής τριπάρισμα, έναντι των ρυθμικών εξερευνήσεων που κάποτε τους έκαναν να ακούγονται σαν ψηφιακά ξαδερφάκια των Dillinger Escape Plan. Σε στιγμές βέβαια όπως το "Pyrocene" ή το "Single Black Point", όταν ο Yacyshyn αφήνεται να «ζωγραφίσει», το ρυθμικό αποτέλεσμα είναι εξαίσιο. Δεν μοιάζει όμως αυτός να είναι ο αυτοσκοπός αλλά, μάλλον ο αντίθετος πυλώνας που θα ισορροπήσει τα διαλογιστικά psych τους καμώματα.

Στον αντίποδα, η μπάντα μοιάζει να έχει χάσει την κόψη της. Πέραν του ότι το υλικό ελάχιστα υπονοεί ότι κάποτε είχαν αλισβερίσι με το extreme metal, το "Dream Weapon" συνθετικά δεν αφήνει μεγάλες στιγμές. Το δεκάλεπτο "Ritual Circle" θα μπορούσε να είναι μια κορυφή, το κόψιμο στη μέση όμως τραβάει πίσω τη σύνθεση, κι ας φωνάζει απολαυστικά ότι είναι φόρος τιμής στους Neu! Το περιεχόμενο είναι καλαίσθητο και ζεστό, χωρίς όμως εκρήξεις έμπνευσης. Ο δίσκος κλείνει με ένα πολύ όμορφο "Great Mother" και η παρτίδα μοιάζει ακόμα ανοιχτή.

Η heavy μουσική χρειάζεται λιγότερο τους Genghis Tron του 2021 από εκείνους του 2008. Παρόλα αυτά, η επιστροφή τους είναι σημαντική, η μουσική δεν είναι ποτέ τόσο γεμάτη από class που θα τη βλάψει λίγο ακόμα. Το "Dream Weapon" είναι μια όμορφη δουλειά με μπόλικη προσωπικότητα και μια γερή δόση αίγλης να τη συνοδεύει. Θεωρώ ότι θα κερδίσει το κοινό του, ίσως χωρίς να συναρπάσει, αλλά με τις αρετές του να στέκουν ακέραιες.

Bandcamp