Fury

Όταν μιλάμε για punk και hardcore οι λέξεις Orange County έχουν ιδιαίτερη σημασία κι αποτελούν σημείο αναφοράς για παραπάνω από μία γενιές. Βλέπετε, από εκεί ξεπήδησαν μερικές από τις σπουδαιότερες μπάντες στην ιστορία της κιθαριστικής μουσικής. Οι Fury τιμάνε πλήρως την punk παράδοση της California και, δικαίως, έχουν πετύχει να θεωρούνται ένα από τα σημαντικότερα ανερχόμενα συγκροτήματα στο χώρο του hardcore. Έτσι, τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο τους με τίτλο "Paramount" επιστρέφουν δυναμικά με ένα δίσκο που έχει όλα τα προσόντα για να τους αναδείξει στην ελίτ των σχημάτων της σκηνής.

Εκεί λοιπόν που στο ντεμπούτο τους αναβίωσαν με επιτυχία τον ήχο συγκροτημάτων όπως οι Uniform Choice, οι Bold ή ακόμη και οι Bad Brains, εδώ λοξοκοιτάνε προς Washington, D.C. μεριά αλλά και προς Νέα Υόρκη ανακατεύοντας τον ήχο τους με στοιχεία των Quicksand αλλά, κυρίως, των Fugazi. Εξάλλου, όπως πρόσφατα έγραψε ο Jeremy Stith, το βασικό ερώτημα για κάθε hardcore συγκρότημα στις μέρες μας είναι ένα: «Τι θα έκανε στη θέση μας ο Ian Mackaye»;

Η απάντηση που δίνουν οι Fury στο "Failed Entertainment", ο τίτλος του οποίου κλείνει το μάτι σε όσους έχουν διαβάσει το "Infinite Jest", είναι να ρίξουν τους τόνους, να βάλουν στη μουσική τους περισσότερες μελωδίες και να διευρύνουν τον ήχο τους εισάγοντας γερές δόσεις βρετανικού και αμερικάνικου alternative. Με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουν να δημιουργήσουν ένα σπουδαίο, από κάθε άποψη, δίσκο.

Από τα «πιασάρικα» hits όπως τα "Angels Over Berlin", "Vacation" και "Birds Of Paradise" μέχρι τα, φτιαγμένα για pits, "Lost In The Funhouse" και "America", το συγκρότημα κάνει επίδειξη ηχητικού εύρους. Παράλληλα, στιχουργικά, ο Stith εμπνέεται από τον David Foster Wallace, από τον Wim Wenders, από τον Sam Shepard, από τους Beatles, από τον Paul Thomas Anderson αλλά και αρκετούς άλλους και βυθίζεται σε μεταμοντέρνες υπαρξιακές αναζητήσεις προσπαθώντας να νοηματοδοτήσει, μέσω της τέχνης, τον σύγχρονο άνθρωπο και τον κόσμο γύρω του.

Πιθανά, όσοι ερωτεύτηκαν το ντεμπούτο τους να απογοητευτούν ελαφρώς από το νέο τους πόνημα όμως, στην τελική, αυτό είναι κάτι που το συγκρότημα μάλλον γνώριζε εξαρχής και για αυτό το λόγο επέλεξε αυτό τον τίτλο για τον δεύτερο δίσκο του. Μπορεί πάντως οι Fury να ακούγονται σήμερα διαφορετικοί όμως δεν άλλαξαν επί της ουσίας τη μουσική τους. Περισσότερο, ανανεώνοντας τον ήχο τους προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα του τι σημαίνει hardcore σήμερα. Τα 27 περίπου λεπτά που διαρκεί ο δίσκος είναι ικανά να αναζωπυρώσουν τη σκηνή και να την αναγκάσουν να ανακαλύψει ξανά τη μουσική έξω από τα όρια του ήχου της. Φυσικά, κεντρικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η παρουσία του σπουδαίου Jack Endino (Nirvana, Soundgarden) αλλά και του Andrew Savage των Parquet Courts.

Το "Failed Entertainment" είναι ένας εκπληκτικός δίσκος που παίρνει τα καλύτερα στοιχεία της rock των '90s, τα μπλέκει με την κληρονομιά του hardcore και τα φέρνει στο σήμερα μέσα από έντεκα τραγούδια εκ των οποίων κανένα δεν είναι αδιάφορο ή έστω μέτριο. Είτε το πείτε post- hardcore, είτε art- punk, είτε οτιδήποτε άλλο, το συμπέρασμα δεν αλλοιώνεται ούτε λίγο. Οι Fury μας παρέδωσαν ένα πραγματικό αριστούργημα κι ένα δίσκο που θα βρεθεί σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της σκηνής όσον αφορά τη δεκαετία που τελειώνει.