Fu Manchu

Clone Of The Universe

At The Dojo (2018)
Από τον Γιάννη Βόλκα, 20/03/2018
Επιστροφή Fu Manchu και συμμετοχή Lifeson, τι άλλο να ζητήσεις;
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Fu Manchu ανέκαθεν κυκλοφορούσαν «ευχάριστους» δίσκους και συντηρούσαν μια, άνω του μετρίου, ποιότητα στις συνθέσεις τους. Φυσικά οι δύο δίσκοι που κυκλοφόρησαν από την Century Media δεν θα μπορούσαν να συγκριθούν με τα περασμένα αριστουργήματα όπως το "King Of The Road", το "California Crossing", το "Start The Machine" αλλά και τα παλιότερα.  Το "Gigantoid" του 2014 ήταν μια ευχάριστη και αξιόλογη επιστροφή η οποία όμως μάλλον μας προετοίμαζε για το φετινό "Clone Of The Universe".

O δίσκος περιέχει τα δύο διαφορετικά πρόσωπα του συγκροτήματος τα οποία θα μοιράσουμε, κυριολεκτικά, στις δύο πλευρές τους βινυλίου. Η πρώτη πλευρά περιέχει τα έξι από τα επτά τραγούδια, με μέσο όρο διάρκειας περίπου στα τρία λεπτά. Έξι μικρούς δυναμίτες, στο χαρακτηριστικό ύφος των Fu Manchu, εξι συνθέσεις οι οποίες χαρακτηρίζονται ήδη ως κλασικές και θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονται σε οποιοδήποτε από τα προαναφερθέντα καταπληκτικά άλμπουμ. Πολλές και fuzzy κιθάρες, mid-tempo ταχύτητες και φυσικά τα δυναμικά και χαρακτηριστικά φωνητικά του Scott Hill.

Οι ταχύτητες πέφτουν ξαφνικά και απότομα στο ψυχεδελικό "Slower Than Light". Βαρύ και ασήκωτο και το "Nowhere Left To Hide" για να φτάσουμε στο ομώνυμο, τελευταίο κομμάτι της πρώτης πλευράς το οποίο στο κλείσιμό του μας δίνει μια ιδέα για το τι θα ακολουθήσει.

Η δεύτερη πλευρά περιέχει το "Il Monstro Atomico", τη μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση που έχουν κυκλοφορήσει οι Fu Manchu στην καριέρα τους. Το ρολόι σταματά στο 18:07, χοντρικά δηλάδή στο σύνολο της διάρκειας του υπόλοιπου δίσκου. Πέρα από το μέγεθος του κομματιού η συγκεκριμένη σύνθεση χαρακτηρίζεται από τη «βαριά» συμμετοχή του Alex Lifeson, κιθαρίστα των γιγάντων Rush. To κομμάτι έχει ως αφετηρία το doom/stoner φλερτάροντας με το drone για να μεταμορφωθεί σε ένα ψυχεδελικό τζαμάρισμα, στο οποίο, κάπου στη μέση, συναντούμε και τα λίγοστα φωνητικά. Συνέχεια με groovy riff, εφέ που θυμίζουν παλιούς Monster Magnet και ουσιαστικό drumming από τον Scott Reeder εμπλουτισμένο με tribal κρουστά. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι μια σύνθεση τέτοιας διάρκειας, ως επί το πλείστον instrumental καταφέρνει να κρατήσει τον ακροατή σε εγρήγορση  και το ενδιαφέρον αμείωτο.

Εντυπωσιακή λοιπόν η επιστροφή των Fu Manchu, και με τους δύο τρόπους που μας παρουσιάζονται φέτος. Οι γερόλυκοι δείχνουν ότι έχουν την όρεξη να πειραματιστούν αλλά και την ενέργεια να γκρεμίσουν οτιδήποτε σταθεί εμπόδιο στο πέρασμά τους. Το μόνο που ευχόμαστε είναι κάποτε να επιστρέψουν στη χώρα μας γιατί ούτε οι ίδιοι θυμούνται πλέον πόσα χρόνια έχουν περάσει.

  • SHARE
  • TWEET