Fractal Universe

Υπάρχει αρκετός κόσμος που το λέει και το φωνάζει: αυτό που λέμε progressive death metal εδώ και μια τετραετία παράγει πολλούς και ποιοτικούς δίσκους, σε βαθμό που πολλοί κάνουν λόγο για την χρυσή εποχή του εν λόγω ιδιώματος. Δεν ξέρω αν είναι όντως έτσι, ξέρω όμως ότι όσες σχετικές μπάντες ακούω είναι όλες καλές. Πόσες όμως μπορούν να προσφέρουν έργο ανεξίτηλο;

Το δεύτερο άλμπουμ των Fractal Universe από το Nancy της Γαλλίας κάνει το ερώτημα λίγο πιο συγκεκριμένο. Πόσες prog death metal μπάντες απευθύνονται σε λίγο περισσότερους ανθρώπους από τους γνωστούς αγνώστους; Πόσες ξεφεύγουν από τον death metal μικρόκοσμο; Προφανώς, λίγες. Είναι ασφαλές να πούμε ότι οι μισές μπάντες εντρυφούν καθαρά στην ακραία δεξιοτεχνία του πράγματος και οι άλλες μισές κυνηγούν μάταια τις space ατμόσφαιρες των Cynic, λες και κάτι τέτοιο θα μπορούσε ποτέ να επαναληφθεί.

Η διαφοροποίηση του "Rhizomes Of Insanity" και του γενικότερου ήχου στον οποίον στοχεύουν οι δημιουργοί του έγκειται στο ότι τελικά δεν συντάσσεται με το technical death της εποχής αλλά εστιάζει σε μια συνολικότερη μεταλλική αισθητική. Επίσης το άλμπουμ δεν απευθύνεται καθόλου στην γενιά του djent, προσοχή όμως, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η δουλειά αυτή είναι ρετρό. Πρόκειται για ένα άλμπουμ μοντέρνο και φρέσκο που απλώς είναι εκλεκτικό ως προς τις στιλιστικές αρχές του.

Πιο συγκεκριμένα, την μεγάλη διαφορά την κάνουν τα riffs, τομέας στον οποίο οι Fractal Universe έχουν κάνει σπουδαία δουλειά. Riff που βρίθουν μεν από τεχνικές αρετές, δεν ξεχνούν δε το απλό αξίωμα ότι ένα καλό metal riff είναι κατανοητό και λειτουργικό. Τα δύσκολα παιξίματα και μετρήματα δεν στερούν λοιπόν τίποτα από την φυσικότητα των riff με κύριο αποτέλεσμα το άλμπουμ να μην κουράζει και να μην πλατειάζει. Λείπει η μεταμοντέρνα μπασαδούρα και η ηχητική λάσπη, κατά συνέπεια ο συνολικός ήχος της μπάντας μπορεί να εκτιμηθεί από μεταλλάδες κάθε είδους που προτιμούν το metal τους τεχνικό. Από την άλλη το ευφυέστατο rhythm section και οι ψαγμένες κι εσωστρεφείς αρμονίες σε μια σειρά από κιθαριστικές μελωδίες χτίζουν μια ατμόσφαιρα που συγγενεύει στενά με το progressive metal.

Από την άλλη πλευρά και σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής, οι Fractal Universe έχουν ποικίλα φωνητικά: τα συνήθη brutal, διάφορα καθαρά και μελωδικά φωνητικά που δεν έχουν κάτι σπουδαίο να πουν και λιγοστά κάπου στο ενδιάμεσο του φάσματος που φέρνουν λίγο σε Gojira και είναι αυτά που θεωρώ πιο πετυχημένα. Τα διάφορα στυλ φωνών είναι το αναγκαίο κακό μιας εποχής στην οποία οι μπάντες ‘’οφείλουν’’ να έχουν κάτι για όλους. Θα προτιμούσα να μην είναι έτσι. Είναι ο τομέας στον οποίο οι Fractal Universe θα μπορούσαν να βελτιωθούν ή ακόμα και να απογειωθούν με μια δυνατή προσωπικότητα πίσω από το μικρόφωνο.

Η συνολική ροή του άλμπουμ είναι εξαιρετική, με πλοκή, ανατροπές και καλό σενάριο. Κάποια διάσπαρτα blastbeats υπενθυμίζουν τις death καταβολές του όλου εγχειρήματος, το "Rhizomes Of Insanity" όμως σε όλη τη διάρκεια του παραμένει ένα αέρινο άλμπουμ και όχι ιδιαίτερα τραχύ ή βαρύ. Και είναι σε tracks όπως το "Madness Arabesques" ή στο απίθανο "A Reality To Foreclose" όπου η προοδευτική και οικουμενική ουσία του ανατέλλει σε ένα πεντακάθαρο ουρανό.

Οι Fractal Universe προς τιμήν τους έχουν λίγη από αυτήν την αίσθηση που έκανε τους Death και τους Cynic τεράστιους, την αίσθηση ότι παράγουν technical death που δεν επιλέγει το κοινό του αλλά περιμένει να επιλεχθεί από αυτό. Μια πολύ συμπαγής και ισορροπημένη progressive metal πρόταση με τρομερά ατού και μικρές ατέλειες, το "Rhizomes Of Insanity" σου κλείνει το μάτι, υποσχόμενο μια λαμπρή συνέχεια.