Eric Gillette

Solo άλμπουμ από prog κιθαρίστα; Λογικό να περιμένουμε shredfest και φουλ επίδειξη τεχνικής. Τουλάχιστον έτσι μας μάθανε οι άπειρες κυκλοφορίες ανάλογου υλικού. Έλα, όμως, που εδώ δεν είναι έτσι. Το όνομα του Eric Gillette άρχισε να ακούγεται από τη συμμετοχή του στην μπάντα του Neal Morse, με τον Mike Portnoy να τον εκθειάζει και να τον ανακηρύσσει ως τον επόμενο guitar hero, παρομοιάζοντας μάλιστα με τον John Petrucci. Βέβαια ο Portnoy τα έχει εύκολα τα μεγάλα λόγια, αλλά το (μεγάλο) ταλέντο του Eric φάνηκε στο "The Grand Experiment" της The Neal Morse Band όπου είχε συνθετική συνεισφορά, ενώ έπαιζε κιθάρα αλλά είχε και lead φωνητικά σε διάφορα σημεία.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Eric είναι εξίσου ικανός πίσω από το drumkit αλλά και στα πλήκτρα. Θα περίμενε, ίσως, κανείς πως σε ένα solo δίσκο του θα αναλάμβανε τα περισσότερα όργανα, ωστόσο επιστράτευσε εξαιρετικούς μουσικούς για να τον πλαισιώσουν, επικεντρώνοντας τον ρόλο του στα φωνητικά και τις κιθάρες. Στα τύμπανα, λοιπόν, βρίσκεται ο Thomas Lang, ενώ το μπάσο και τα πλήκτρα έχουν αναλάβει οι Conner Green και Diego Tejeida αντίστοιχα, γνωστοί στους prog κύκλους από τους Haken.

Για να δώσω μια εικόνα του ήχου, φανταστείτε μια μίξη μεταξύ Neal Morse, Dream Theater και Haken (λογικό με δυο μέλη της μπάντας στη σύνθεση). Ο δίσκος είναι αρκετά heavy και φυσικά guitar-oriented, γεμάτος riff, σύνθετα τύμπανα, solo και ρυθμικές αλλαγές. Ωστόσο δεν ακούγεται μονότονος, υπάρχουν τα πιο hard-rock ακούσματα όπως το εναρκτήριο "Τhe Great Unknown", το λυρικό "Empty", και το αμιγώς old-school prog rock "Runaway" με το ορχηστρικό όργιο στο κλείσιμο. Από την άλλη, δεν θα μπορούσε να λείπει και ένα μακροσκελές epic κομμάτι και πράγματι το βρίσκουμε στο "Εscape" το οποίο παρά τις χαοτικές αλλαγές και τον αρκετά τεχνικό του χαρακτήρα, κυλάει όμορφα και αποτελεί σίγουρα το highlight όλου του άλμπουμ.

Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει αμφιβολία για το επίπεδο της μουσικής δεξιοτεχνίας που παρουσιάζεται από καλλιτέχνες με τόσα διαπιστευτήρια, και αν υπάρχει ας φύγει μία και καλή. Ο δίσκος περιέχει φοβερές (αν και όχι ρηξικέλευθες) ιδέες σε όλα τα όργανα, και αυτό που μου έκανε την καλύτερη εντύπωση είναι πως ακούγεται σωστά δομημένος, δίνοντας την ευκαιρία σε όλους τους μουσικούς να ξεδιπλώσουν τον χαρακτήρα τους. Φυσικά, επίκεντρο όλων είναι η κιθάρα του Eric, ο οποίος κάνει απρόσμενα καλή δουλειά και στα φωνητικά, ωστόσο τα πλήκτρα και τα τύμπανα έχουν επίσης τις πρωταγωνιστικές στιγμές τους, γεγονός που δείχνει πως τα κομμάτια είναι καλοδουλεμένα και όχι μέσο επίδειξης της τεχνικής ικανότητας του πρωταγωνιστή. Η παραγωγή είναι επίσης προσεγμένη και πεντακάθαρη, αν και θα ήθελα λίγο παραπάνω όγκο (λεπτομέρειες).

Δικαιολογημένο, λοιπόν, το hype του Portnoy για τον Eric Gillette; Θα έλεγα πως είναι, σε μεγάλο βαθμό. Το "The Great Unknown" είναι ένα άλμπουμ που στέκεται άξια απέναντι σε δουλειές καταξιωμένων γκρουπ, και ειδικά για τους βαμμένους παραδοσιακούς progsters πιστεύω πως θα βρεθεί ψηλά στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Mπορεί η επιρροή τόσο του Neal Morse όσο και των Dream Theater να είναι έκδηλη, ωστόσο η ποιότητα της μουσικής δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβήτηση, ελπίζω πως θα τον δούμε να βρίσκει ακόμη περισσότερο τον προσωπικό του ήχο και είμαι σίγουρος πως θα μας απασχολήσει σύντομα και στο μέλλον με τις δημιουργίες του.