Enemy Of Reality

Η ενασχόληση με το συμφωνικό metal δεν είναι κάτι εύκολο εν έτει 2016. Με λίγη αποστασιοποιημένη σκέψη, ούτε πριν δέκα χρόνια ήταν. Πλέον, όμως, με τη σκηνή να έχει λίγο πολύ κορεστεί, η κατάσταση είναι ακόμα πιο παράξενη. Σίγουρα, τα μεγάλα ονόματα συνεχίζουν να απασχολούν, καθένα με τον τρόπο του· είτε παραμένοντας εμμονικά πιστά στον ήχο που τους καθιέρωσε, είτε κυνηγώντας τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, είτε κατευθυνόμενα σε χώρους που δυνητικά μπορούν να οδηγήσουν σε νέα, ευρύτερα ακροατήρια.

Τα νέα και τα εμπορικά μη-πρωτοκλασάτα συγκροτήματα, ωστόσο, βρίσκονται στη δύσκολη θέση να προσπαθούν να πείσουν ένα κοινό που στην πλειοψηφία του δείχνει να μην ενδιαφέρεται, καθώς το συγκεκριμένο στυλ έχει «ξεφουσκώσει». Τα ίδια τα συγκροτήματα, σε έναν βαθμό, φέρουν μέρος της ευθύνης. Οι κυκλοφορίες που ακολουθούσαν/ακολουθούν τυφλά τον συμφωνικό ήχο όπως αυτός ορίστηκε την περασμένη δεκαετία, χωρίς να έχουν το παραμικρό να προσθέσουν, είναι πιο συχνό φαινόμενο απ' ό,τι θα ήθελε να παραδεχθεί οποιοσδήποτε οπαδός της σκηνής. Αυτό από μόνο του δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, αλλά όταν συνδυάζεται με χαμηλό ταβάνι στην έμπνευση, υπάρχει ζήτημα.

Με όλα αυτά ειπωμένα ερχόμαστε στη φετινή κυκλοφορία των Enemy Of Reality. Από άποψη ύφους η πεντάδα από την Αθήνα συνεχίζει από εκεί που άφησε το ντεμπούτο της, "Rejected Gods"· συμφωνικό metal παλιομοδίτικης κοπής, με πολλές ορχήστρες, heavy διάθεση και κάποιες progressive λεπτομέρειες. Θεματικά το άλμπουμ καταπιάνεται με τον αρχαιοελληνικό μύθο της Αράχνης, μια ιστορία που, όπως και οι περισσότερες, ξεκινά από την αλαζονεία και την ύβρη, για να καταλήξει στη νέμεση και την τίση. Το concept είναι καλά διαλεγμένο και η προσέγγισή του είναι τέτοια που δείχνει ότι δεν επιλέχθηκε απλά για εντυπωσιασμό.

Μουσικά, η δουλειά που έχει γίνει σε κάθε τομέα είναι εξαιρετική. Η παραγωγή των George Emmanuel και Mark Adrian είναι προσεγμένη, οι ισορροπίες ανάμεσα στις κιθάρες του Στυλιανού Αμοιρίδη και την ορχήστρα δεν χάνονται πουθενά, ενώ οι συνθέσεις δημιουργούν ένα σύνολο στο οποίο δεν υπάρχει αδύναμη στιγμή. Η Ηλιάνα Τσακιράκη δικαιωματικά πρέπει να τοποθετείται ανάμεσα στις καλύτερες φωνές του χώρου και ενδεικτικό του επιπέδου του δίσκου είναι το γεγονός ότι τα περάσματα από τους Jeff Waters, Chiara Malvestiti και Fabio Lione λειτουργούν περισσότερο ως πρόσθετες νίκες και λιγότερο ως κράχτες.

Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κομμάτια, αυτά θα ήταν το κολλητικό "Weakness Lies Within" που έχει κάθε λόγο να γίνει single, το σαν να βγήκε από δέκα και κάτι χρόνια πίσω "Showdown", το επικό "Taste Of Defeat" και το "A Gift Of Curse" που κλείνει το άλμπουμ σε έναν περίπου Ολλανδικό τόνο. Για τα γούστα μου ωστόσο η κορυφή ανήκει, έστω και με μικρή διαφορά, στο "Nouthetisis" με την a capella εισαγωγή, τη κιθάρα του Waters να δένει άψογα και το απίστευτο πέρασμα λίγο πριν το τέλος.

Η "Arakhne" είναι μια κυκλοφορία-ωδή στο συμφωνικό metal. Είναι φτιαγμένη από ανθρώπους που αγαπούν το είδος, για ανθρώπους που αγαπούν το είδος. Αυτό είναι και το μοναδικό στοιχείο που ίσως απωθήσει μερίδα κόσμου, καθώς περά από κάποιους πειραματισμούς δεν υπάρχει χτυπητή καινοτομία. Σε κάθε περίπτωση, οι Enemy Of Reality ανέβασαν αρκετά τον πήχη και κυκλοφόρησαν χωρίς καμία αμφιβολία έναν από τους δυνατότερους symphonic metal δίσκους της χρονιάς.