Tom Keifer

Δεκαεννιά ολόκληρα χρόνια. Τόσο καιρό είχαμε να ακούσουμε φρέσκιες νότες από την κιθάρα ή το λαρύγγι του Tom Keifer. Μετά το "Still Climbing" του 1994, το μέλλον δεν επιφύλασσε και τα καλύτερα για εκείνον και την μπάντα του, τους Cinderella. Μπορεί με το ντεμπούτο τους το 1986 να τράβηξαν μεγάλο μέρος του rock ενδιαφέροντος της εποχής, αλλά η επέλαση της grunge στις αρχές των 90s τους πήρε (αδίκως) αμπάριζα, οδηγώντας τους αρχικά σε μια μίνι διάλυση και έπειτα σε δισκογραφική απραξία.

Πολλοί θεωρούν πως το κίνημα του Seattle χρησίμευσε σε ένα αναγκαίο ξεκαθάρισμα της rock μουσικής σκηνής, η οποία προς το τέλος των 80s είχε φτάσει στα όρια του εκφυλισμού. Δεν θα διαφωνούσα, όμως η πυρκαγιά της grunge δεν έκαψε μονάχα όσους δεν άξιζαν να βρίσκονται στον μουσικό χάρτη, αλλά τσουρούφλισε και μερικούς που είχαν ενδιαφέροντα πράγματα να πουν. Τέτοια περίπτωση είναι οι Cinderella. Ξεκίνησαν ως μια ανερχόμενη glam metal μπάντα αλλά αποδείχθηκαν πολλά περισσότερα. Σταθεροί performers πάνω στη σκηνή, πολυδιάστατοι μουσικοί και με έναν χαρισματικό ηγέτη πίσω απ' το μικρόφωνο.

Εάν είχα μερικά χρονάκια παραπάνω στις πλάτες μου, θα πόνταρα τότε πως σε περίπτωση διάλυσης των Cinderella ο Keifer θα κατάφερνε με σχετική άνεση να επιβιώσει δισκογραφικά ως solo καλλιτέχνης, ειδικότερα από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '90 κι έπειτα. Θα το έχανα το στοίχημα όμως, καθώς όπως αποδείχθηκε έπρεπε να περάσει πάρα πολύ καιρός για να τον ξανακούσουμε σε κάποιον δίσκο.

Πάντως, κάλλιο αργά παρά ποτέ θα σκέφτηκε ο τραγουδιστής, αφού εν έτει 2013 επιστρέφει στη δισκογραφία και επιλέγει να το κάνει όχι με ένα μεγάλο comeback άλμπουμ των Cinderella, αλλά με έναν προσωπικό δίσκο. Δίσκο στον οποίο ενδεχομένως έχει επενδύσει πολύ χρόνο, μιας και το "The Way Life Goes" βρίσκεται νοερά στα σκαριά εδώ και δέκα χρόνια. Μεγάλη η αναμονή του κοινού, μεγάλη κι η προσπάθειά του να κυκλοφορήσει τον εν λόγω δίσκο. Δικαιολογούνται εντέλει όλα αυτά;

Το άλμπουμ ξεκινά αρκετά δυναμικά με την κραυγή του Keifer στην αρχή του "Solid Ground" να δίνει το έναυσμα και να ξυπνά μνήμες απ’ το παρελθόν. Μνήμες από το bluesy ξεσηκωτικό hard rock των Cinderella. Αναμενόμενο στυλ κομματιού δεν λέω, αλλά ιδιαιτέρως ευχάριστο. Ιδιαιτέρως ευχάριστο είναι και το προσωπικό μου highlight, "Cold Day In Hell", με το κολλητικό του ρεφρέν, όπως και το feel-good "Ain't That A Bitch" με το όμορφο κουπλέ του.

Ακόμα, πέρα από τα πιο up tempo τραγούδια, είναι εμφανές πως έχει δοθεί βάρος στις πιο ήρεμες στιγμές. Στην πλειονότητά τους όμως μοιάζουν να «βαλτώνουν» σε μια γλυκανάλατη απόδοση. "A Different Light" και "Ask Me Yesterday" ξεφεύγουν λίγο, αλλά τα "The Flower Song" και "Thick & Thin" φλερτάρουν επικίνδυνα με το skip μετά από μια-δυο ακροάσεις. Εκτός απ' τις μπαλάντες και το bluesy rock όμως, ο Keifer δείχνει να δοκιμάζει τις δυνάμεις του και σε κάτι πιο σύγχρονο, με κομμάτια όπως τα "Mood Elevator", "It's Not Enough" και "Fools Paradise", ικανοποιώντας χωρίς βέβαια να εντυπωσιάζει σε καμία περίπτωση.

Αυτό που δεν εντυπωσιάζει επίσης είναι η κιθαριστική δουλειά. Ο Keifer επωμίστηκε το βάρος κάθε καθαριστικού μέρους, αρνούμενος να φέρει κάποιον άλλον κιθαρίστα (για κάποια lead μέρη ενδεχομένως). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι κιθάρες να κάνουν τα απολύτως απαραίτητα και τίποτε παραπάνω. Παραβλέποντας το γεγονός αυτό πάντως, εκείνο που με κέρδισε απ' τις πρώτες κιόλας ακροάσεις, είναι ο πολύ καλός ήχος του υλικού. Η εξαιρετική δουλειά του Keifer, της γυναίκας του και του Chuck Turner, έχει «φωτίσει» ακριβώς όπως έπρεπε κάθε τραγούδι, δίχως να υπεργυαλίζει τον ήχο, κρατώντας τον προσγειωμένο και «ζωντανό». Η ορθότερη κίνηση δηλαδή, μιας και οι ίδιες οι συνθέσεις επέβαλαν περισσότερο μια πιο γήινη προσέγγιση στην παραγωγή παρά μια (ψευτο)μοντέρνα.

Εν κατακλείδι, το "The Way Life Goes" κατά τη γνώμη μου δεν δικαιολογεί τα τόσα χρόνια δουλειάς που χρειάστηκαν για την δημιουργία και κυκλοφορία του, αλλά δεν θεωρώ πως αποτελεί και κάποια άσχημη ή ανάξια λόγου δισκογραφική προσπάθεια. Πρόκειται για έναν ευχάριστο rock δίσκο, με αρκετές επιρροές από hard rock μέχρι blues και country, ο οποίος εάν προσεγγιστεί δίχως κάποιες συγκεκριμένες προσδοκίες είμαι βέβαιος πως δεν πρόκειται να ξενίσει κανέναν.