Emerald Sun

Κλείνοντας φέτος 20 χρόνια από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν, οι Emerald Sun ανέκαθεν μου ήταν από τις πλέον συμπαθείς μπάντες της ελληνικής power metal σκηνής. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός πως τα πρώτα τους επίσημα δισκογραφικά βήματα με έβρισκαν «χωμένο» για τα καλά στον ευρωπαϊκό power metal ήχο, αλλά η αλήθεια είναι πως το "Escape From Twilight" ακόμη και σήμερα θα το κατέτασσα στα ενδιαφέροντα euro-power άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας χωρίς δισταγμό.

Από τότε, βέβαια, έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι, με την μπάντα να αντιμετωπίζει αρκετές αλλαγές στο line-up της και τον Johnnie Αθανασιάδη να παραμένει πια ως το μοναδικό μέλος από εκείνες τις μέρες. Εκείνο που σίγουρα δεν άλλαξε ραγδαία είναι η ηχητική κατεύθυνση του σχήματος, αφού μπορεί να μην επιδίδεται πλέον σε ένα power metal απολύτως επηρεασμένο από τα πεπραγμένα των Helloween και Stratovarius, αλλά η προσήλωση του στο είδος είναι αξιοσημείωτη.

Έτσι, τρία χρόνια έπειτα από το αρκετά καλό "Metal Dome", οι Emerald Sun επιστρέφουν στη δράση, δίχως να επιδιώκουν δραστικές αλλαγές στα όσα μας παρουσίασαν σε εκείνο, αλλά με λίγο μεγαλύτερη έμφαση στο heavy metal-ικό groove. Προφανώς, οι power metal μελωδίες είναι κι εδώ παρούσες σε πλεόνασμα, οι ταχύτητες παραμένουν σταθερά από mid tempo και πάνω (με την εξαίρεση του μπαλαντοειδούς "Journey Of Life") και οι χαρακτηριστικές ερμηνείες του Στέλιου Τσακιρίδη αποτελούν πια αναπόσπαστο κομμάτι της μπάντας, μπορώντας να σταθούν ανταγωνιστικά ακόμη και σε συνθήκες ντουέτου με έναν φτασμένο ερμηνευτή της σκηνής (όπως συμβαίνει στο "Blast" με τη συμμετοχή του Peavy Wagner των Rage).

Μάλιστα, η εμπλοκή του Rage ονόματος δεν σταματά μονάχα στην προαναφερθείσα guest συμμετοχή του mainman τους, αλλά συνεχίζεται και σε ό,τι αφορά την παραγωγή, μίξη και mastering του δίσκου, με τον Marcos Rodriguez να αναλαμβάνει το πόστο με αρκετή επιτυχία. Σχετικά, δε, με τα κομμάτια που προσωπικά ξεχώρισα, τα "Weakness And Shame" και "Rebel Soul" βρίσκονται σε περίοπτη θέση, ενώ το επικότροπο “Land Of Light” έχει έντονο το ελληνικό στοιχείο και αποτελεί από μόνο του μια σημαντική στιγμή στη δισκογραφία της μπάντας. Βέβαια, η διασκευή τους στο πασίγνωστο “Fame”, αν κι έχει τη φάση της, δεν προσθέτει κάτι ιδιαίτερο στο δίσκο οπότε ίσως και να μπορούσε να λείπει (με τους Adagio να κάνουν περισσότερο «δικό τους» το ίδιο κομμάτι, μία και πλέον δεκαετία πίσω).

Συνολικά, το "Under The Curse Of Silence" μπορεί και προσφέρει τα εχέγγυα που ψάχνει ο οπαδός των heavy/power παρακλαδιών για να περάσει καλά, συνεχίζοντας την αξιόλογη πορεία της μπάντας στο δισκογραφικό χώρο την τελευταία δεκαετία. Κι αν, για την ώρα, βρίσκεται λίγο χαμηλότερα στις προτιμήσεις μου συγκριτικά με τις προηγούμενες κυκλοφορίες της, οι μελλοντικές ακροάσεις του ίσως αλλάξουν προς το καλύτερο αυτή μου την άποψη.

Bandcamp