Eagulls

Οι Eagulls παίζουν το post-punk όπως ακριβώς το θέλω (ή τουλάχιστον έτσι με κάνουν να πιστεύω κατά την ακρόαση του δίσκου τους): φωνητικά γεμάτα ένταση, γρήγοροι ρυθμοί στα όρια του rock 'n' roll, επιθετικές κιθάρες και ουσιαστικές δεσπόζουσες μπασογραμμές. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους είναι 37 λεπτά χορού, χτυπήματος, νευρικής υπερκινητικότητας και αστικής μεταμεσονύκτιας παραζάλης.

Δεν εφευρίσκουν τον τροχό. Είναι αυτοί που κλέβουν τον τροχό από το παρατημένο αμάξι στο σοκάκι. Βγάζουν έντονη βρετανίλα λόγω καταγωγής (Leeds) και λατρείας για Killing Joke, αλλά κοιτάζουν έντονα και στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, προς τους πολυαγαπημένους μου Wipers (έχουν διασκευάσει το "Mystery" από το ντεμπούτο των Wipers).

Το "Eagulls" καταφέρνει να βρει την χρυσή τομή μεταξύ δυναμισμού και ατμόσφαιρας και αυτό ακριβώς είναι η μεγαλύτερη δύναμή του. Εντάξει, αυτό και το ότι έχει αρκετό βάθος ώστε να σου αρέσει περισσότερο ακρόαση με την ακρόαση (grower;). Α! Και το ότι δεν έχει καμία άσχημη στιγμή. Τα παραλέμε λέτε; Από πού να πρωτοξεκινήσουμε, όμως... Από το πιασάρικο "Tough Luck" (video clip); Από το καταιγιστικό εναρκτήριο "Nerve Endings" (βραβευμένο video clip με καρδιά γουρουνιού που σαπίζει); Από το παίξε-με-στο-repeat "Possessed" (video από την εμφάνιση στον Letterman); Χμ, μάλλον θα εμμείνω στα αγαπημένα μου 2 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα του δίσκου: Το τέρμα πωρωτικό "Fester / Blister" (εδώ δεν έχω video, όλο μασημένη τροφή θέλετε!) που «πυροβολεί»  δύο τραγούδια πριν το τέλος και προλαβαίνει να κορυφωθεί σε ένα εμβατηριακό, επικό σημείο.

Πώς τους είπαμε; Eagulls; Για σημειώστε το.