Dropkick Murphys

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από εκείνη την οποία μοιράζεσαι με τους συνήθεις υπόπτους της συνομοταξίας σου, όταν ξαφνικά είσαι έξω και ακούγεται το "Shipping Up to Boston", το "Rose Tattoo" ή, για εκείνους τους πιο ρομαντικούς, το "Kiss me, I’m Shitfaced". Αυτόματα θα αρπάξεις την μπύρα σου, συνήθως τη μαύρη με τον πολύ αφρό, να θυμίζει Ιρλανδία, και θα την προετοιμάσεις για μετωπική με την μπύρα του διπλανού, σε πλήρη ετοιμότητα για τον επερχόμενο punk τυφώνα, και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση που σου αφήνουν οι, κατά τα άλλα, Βοστονέζοι πάνκηδες. Παρ' όλα αυτά, όμως, όπως πολλές φορές έχουν τονίσει και οι ίδιοι, δεν είναι μόνο αυτό. Συμπληρώνοντας 21 χρόνια μουσικής πορείας, με το πρώτο τους EP "Boys On The Docks" να βγαίνει το 1996, η μπάντα εκτός από τα ξενύχτια, τα τατουάζ, τους καβγάδες στα μπαρ και την punk αλητεία εν γένει, έχει δείξει πως δεν μένει μόνο σε μια δήθεν επιφάνεια. Επιλέγει θέματα με ουσία, τα φέρνει στο φως, διαλέγει σε ποια πλευρά θα πολεμήσει και με απόλυτη ωριμότητα και ψυχραιμία μας φέρνει προ των ευθυνών μας, ρωτώντας "Which side are you on";

Όπως όλα αυτά τα χρόνια, λοιπόν, έτσι και φέτος με το "11 Short Stories Of Pain & Glory" μας υπενθυμίζουν πως και οι έντεκα ιστορίες είναι άκρως αληθινές, συμβαίνουν τόσο στη Βοστόνη όσο και παντού, και ως εκ τούτου ο τελικός στόχος της μουσικής, να «μηδενίσει τις αποστάσεις» φαίνεται να πραγματοποιείται επιτυχώς, ξανά και ξανά.

Ο δίσκος ανοίγει με το "The Lonesome Boatman", του οποίου ο προορισμός είναι να θέσει τις βάσεις και το κατάλληλο κλίμα για να ξετυλιχθούν όλες οι ιστορίες που περιμένουν να ακουστούν. Βασισμένο σε μια κιθάρα, μια φλογέρα και δυνατά ντραμς και φωνητικά, χωρίς στίχο, δημιουργεί αυτό το γνωστό περήφανο, δυναμικό και ταυτόχρονα άκρως συμμορίτικο, με την καλύτερη των εννοιών, κλίμα. Στη συνέχεια η διάθεση ανεβαίνει, παρόλο που πρόκειται για μια ιστορία "of pain" και όχι για μια "of glory" με τα ξεσηκωτικά riff-άκια του "Rebels With A Cause"· γιατί οι Dropkick δεν έκαναν εχθές την επανάστασή τους, την κάνουν χρόνια και ξέρουν και το γιατί. Στη συνέχεια, βέβαια, η ισορροπία αποκαθίσταται με το "Blood", το οποίο δεν χάνει σε δυναμισμό, ενέργεια και τσαμπουκά ("If you want blood we’ll give you some"), ίσα ίσα εμπλουτίζεται με ακόμη ένα αγαπημένο, δικό μας και δικό τους σημείο αναφοράς, την γκάιντα. Με το "Sandlot", το "I Had A Hat" και το "Kick The Curb" τη θέση του νεύρου και του τσαμπουκά παίρνει η πιο «χαβαλετζίδικη» αλλά και γλυκιά πλευρά της μπάντας.

Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν θα κρατούσε πολύ καθώς όταν κάτι δεν κολλάει στα γούστα της τότε αυτό πρέπει να ειπωθεί, όπως ακριβώς γίνεται με το "First Class Loser", επίκαιρο και εύκολα αφιερώσιμο σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά της φετινής πολιτικής σκηνής της Αμερικής. Αυτό δεν είναι τυχαίο καθώς οι Dropkick Murphys δεν φοβούνται να δηλώσουν πολιτικοποιημένοι και να σταθούν απέναντι σε όσους θεωρούν «εχθρούς», είτε λεκτικά είτε και πρακτικά πολλές φορές· άλλωστε ή είσαι punk ή δεν είσαι. Σε παρόμοιο ύφος, από μια διαφορετική οπτική βέβαια, κινείται και το "4-5-13" το οποίο είναι αφιερωμένο στα θύματα της βομβιστικής επίθεσης του μαραθωνίου της Βοστόνης. Τουλάχιστον, το διασκευασμένο "You’ll never walk alone" σε μια φυσικά punk εκδοχή, προσπαθεί να δώσει έναν τόνο αισιοδοξίας, και στο τέλος το καταφέρνει. Ανάμεσα στα υπόλοιπα θα ξεχωρίσουμε το υπέροχο "Paying My Way" τόσο για τη μουσική, το απλό του πιανάκι αλλά και τη φυσαρμόνικα που τα δίνει όλα, όσο και για τον στίχο, καθώς, στο κάτω κάτω, και ποιος δεν είναι "Proud to be a fighter"! Τέλος, ο δίσκος κλείνει με το "Until The Next Time", ανανεώνοντας με τον πιο ωραίο τρόπο το ραντεβού μεταξύ κοινού και μπάντας.

Οι Dropkick Murphys, χωρίς να έχουν αλλάξει τίποτα μα τίποτα απολύτως στο ύφος και τη μουσική τους, αντί να κάνουν το γνωστό «μια από τα ίδια», μας αφήνουν κάθε φορά απολύτως ευχαριστημένους και έτοιμους να τους απολαύσουμε, τόσο σε επόμενη δισκογραφική δουλειά τους, όσο και στα ασύγκριτου δυναμισμού live τους.