Dieth

Ο πάλαι ποτέ μπασίστας των Megadeth David Ellefson ήταν πάντα ένα ανήσυχο πνεύμα. Μέσα-έξω με τους Megadeth μεν αλλά και πολλά προσωπικά projects, άπειρες συνεργασίες με διάφορους καλλιτέχνες, δική του δισκογραφική εταιρία καθώς και εταιρία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών (!) αν και δύσκολα κανείς θα αναγνωρίσει ποτέ την αξία της ταινίας "Dwellers". Τελευταία μάλλον η αξία του σαν καλλιτέχνη επηρεάζεται τόσο από την σκληρή κόντρα με τον Mustaine αλλά κυρίως από την αιτία αυτής της κόντρας αλλά και της γενικότερης περιπέτειας του μετά το 2021 όπου στο twitter βγήκε στη φόρα ένα προσωπικό του βίντεο όπου κατέληξε να κατηγορείται για αποπλάνηση ανηλίκου. Θα τρέχει για καιρό στα δικαστήρια αλλά μέχρι να βγεί η τελική ετυμηγορία θα συνεχίσει μάλλον να αναλώνεται τόσο στη κόντρα με τον Mustaine αλλά και σε νέα μουσικά projects όπως και αυτό εδώ που έχουμε στα χέρια μας με τίτλο "To Hell And Back".

Οι Dieth λοιπόν είναι ο Ellefson μαζί με τον Σουηδό Guilherme Miranda (Entombed A.D) και τον drummer Michał Łysejko (Decapitated). Ένα μίγμα thrash και death όπως αναμενόταν αν κρίνουμε από το legacy του καθενός, με θα έλεγα ολίγον παλιομοδίτικη αισθητική και παραγωγή με στόχο μάλλον και τη νοσταλγία στο thrash παλαιότερων εποχών. Το ομώνυμο κομμάτι ξεκινά με ένα ακουστικό intro και μεταμορφώνεται σε ένα death mid tempo κομμάτι με τη χαρακτηριστική λαρυγγική φωνή του Miranda. Δυναμικά breakdowns και solos και αφήνουν υποσχέσεις για τη συνέχεια. Μια συνέχεια που θυμίζει "Fighting The World" με το "Don’t Get Mad Get Even" να γκρεμίζει ότι θετικό είχαμε ίσως αρχίζει να σκεφτόμαστε με το πρώτο κομμάτι. Θέλουν να ακούγονται επιθετικοί αλλά δυσκολεύομαι να τους πάρω στα σοβαρά με τέτοιο chorus και αφελή σύνθεση. Το "Wicked Disdain" έχει κάποια θετικά στοιχεία αλλά ακούγοντας το μπάσο στο τέλος αναρωτιέσαι τελικά ποιανού το ego είναι μεγαλύτερο στη μπάντα. Άρεσε το groove του "Heavy Is The Crown" με τη blues αισθητική του και το αυθόρμητο headbanging στο οποίο οδηγεί με την όμορφη ροή του. O Ellefson αναλαμβάνει και χρέη τραγουδιστή στο "Walk With Me Forever", μια μπαλάντα για την απώλεια όπου δεν τα πηγαίνει και άσχημα. Απλό κομμάτι αλλά έχει τη γοητεία του καθώς και ένα όμορφο solo στο φινάλε.

Το κακό είναι ότι οι καλές στιγμές είναι εκεί που δεν προσπαθούν πολύ και αφήνουν απλά να μιλήσει η εμπειρία και το ταλέντο τους. Νιώθει κανείς ακούγοντας πχ το "The Mark Of Cain" ότι προσπαθούν πολύ να δείξουν πόσο γαμάτος κιθαρίστας, μπασίστας, ντράμερ είναι και έχουμε να κάνουμε με πέντε λεπτά που νιώθεις ότι έχει ακούσει το κομμάτι σε άλλα 150 thrash κομμάτια. Δεν γνωρίζω πόση ιστορία μπορεί να έχουν οι Dieth από εδώ και πέρα αλλά νιώθω ότι απευθύνονται σε ένα πολύ στενό κύκλο οπαδών ενός ίσως παροχυμένου στυλ παιξίματος και αισθητικής κυρίως λόγω του βετεράνου Ellefson ο οποίος θέλοντας και μη, καπαρώνει το όλο εγχείρημα και αμφιβάλλω αν θα καταφέρει να είναι μια κανονική μπάντα στο μέλλον. Έχει λίγες καλές στιγμές αλλά γενικά πέρασε και ούτε καν ακούμπησε.