Diagonal

4

Cobblers Records (2021)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 27/10/2021
Yποβλητικό άλμπουμ, που όμως προϋποθέτει ένα κάποιο ευρύ ηχητικό υπόβαθρο, τέτοιο που (ούτε καν) ο μέσος ακροατής του prog διαθέτει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η μέχρι τώρα δισκογραφία των Diagonal δε θα ήταν άδικο να ερευνηθεί σε ζευγάρια. Η χρονική απόσταση που τα χωρίζει το κάνει εύκολο, η μουσική προσέγγιση που τα διαχωρίζει σχεδόν απαραίτητο.

Το ντεμπούτο τους το μακρινό 2008 και ο διάδοχός του τέσσερα χρόνια αργότερα είχαν πολλή μουσική μέσα τους. Νεαρά παιδιά τα μέλη τους τότε, είχαν πολλά να πουν και ήθελαν να τα πούνε όλα μαζί και καλά. Το κατάφεραν, αφού αμφότερες οι δουλειές αυτές στέκουν πολύ ψηλά στο σύγχρονο progressive rock έστω κι αν δεν απέδρασαν ουσιαστικά από τον underground χώρο. Η επταετής παύση εργασιών τους και η επαναφορά τους με το "Arc" του 2019 τους βρήκε αλλαγμένους αν όχι σε οτιδήποτε άλλο τουλάχιστον σε αυτό: Έχουν λιγότερα πράγματα να πούνε και θα πάρουν και το χρόνο τους για να το κάνουν. Είναι άδικο να μιλήσουμε για νιότη vs ωριμότητα αφού ούτε τα χρόνια τους πήραν ούτε και έδειξαν ανώριμοι από τα πρώτα κιόλας τους βήματα. Σίγουρα όμως κάτι άλλαξε στο τρόπο που σκέφτονται ή εκφράζονται μέσω της μουσικής. Και αυτό αναπόφευκτα αναδεικνύει και διαφορετικές επιρροές.

Η ψυχεδέλεια για παράδειγμα πάντα ήταν παρούσα αλλά αυτή τη φορά μάλλον παίρνει τα ηνία. Στο εναρκτήριο "Amon" με το έντονο fuzz στις riff-άτες κιθάρες και τις συγκεκριμένες φωνητικές γραμμές μάλιστα, μου θυμίζουν έντονα Τα 4 Επίπεδα Της Ύπαρξης τουλάχιστον μέχρι να αναλάβουν διαδοχικά τα πνευστά και τα tribal κρουστά να μας πάνε ακόμα πιο πίσω με τις 60s επιρροές, το υπέροχο σολο Hammond να έχει κάτι από Deep Purple/Vanilla Fudge ενσωματωμένο στο DNA του και τα space σύνθια να μας φέρουν μία δεκαετία μπροστά. Παρότι όλα ακούγονται πολύ γνώριμα, είναι ταυτόχρονα και πολύ δύσκολο να εντοπίσεις ακριβή συγγένεια με ένα και μόνο συγκρότημα ή έστω υποείδος του παρελθόντος ακριβώς γιατί το τραγούδι αλλάζει πολλές φορές χαρακτήρα μέσα στη διάρκειά του. Παρόλα αυτά είναι σίγουρα η πιο ξεχωριστή στιγμή του δίσκου και αυτή που θα προκαλέσει τις περισσότερες ακροάσεις.

Η συνέχεια περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα παρότι το κάθε τραγούδι ρέει με απόλυτη φυσικότητα προς το επόμενο. Το "Chroma" δείχνει σημεία επαφής με τους πρώτους δίσκους χωρίς όμως ποτέ να απογειώνει τις King Crimson/Soft Machine επιρροές του, κρατώντας συνεχώς αδρές μελωδικές γραμμές. Σαν φυσική του συνέχεια το "Spinning Array" βουτάει ακόμα περισσότερο στην groovy ψυχεδέλεια και είναι αδύνατο να του αντισταθείς ενώ το "Stellate" αποτελεί σχεδόν μία τζαμαριστή κατάληξη του προηγούμενου τραγουδιού και μέσα από πολύ Krautrock βγάζει και σύγχρονες heavy psych/stoner επιρροές. Ταξίδι στο χρόνο κανονικά.

Θεωρώντας τα τρία τραγούδια στο κέντρο του δίσκου ως σχεδόν μία ενότητα, το παρά κάτι δωδεκάλεπτο "Totem" είναι η τρίτη μουσική πρόταση στο άλμπουμ και είναι η πιο χαλαρή και εσωτερική τους. Κρατάει επί πέντε λεπτά μία drone ψυχεδελική ηρεμία, τέτοια που θα βρίσκαμε για παράδειγμα στους Colour Haze με τη διαφορά ότι δεν έρχεται ποτέ κάποιο ξέσπασμα παρά μία στροφή προς το σύγχρονο post ή alt prog (σκεφτείτε τους Amazing) αλλά με το fuzz της κιθάρας να παραμένει κυρίαρχο. 

Αυτό που εξ αρχής χτυπάει στον ακροατή και εν τέλει προκαλεί τουλάχιστον δύο αν όχι παραπάνω ακροάσεις μέχρι να το χωνέψεις, είναι ότι, παρότι είναι παντελώς αδύνατο να τον τοποθετήσεις σε κάποιο κουτί, το "4" έχει μία θαυμαστή ομοιογένεια. Ο τρόπος που έχουν αφομοιώσει, διαπραγματευτεί και εξωτερικεύσει τις επιρροές τους είναι σπάνιος. Και το αποτέλεσμα είναι κάτι πολύ καλύτερο από εντυπωσιακό. Είναι υποβλητικό. Προϋποθέτει όμως ένα κάποιο ευρύ ηχητικό υπόβαθρο, τέτοιο που (ούτε καν) ο μέσος ακροατής του prog διαθέτει, εξασφαλίζοντας μάλλον στους Diagonal αιώνια θέση στο underground.

  • SHARE
  • TWEET