Diabolical

Στον έκτο τους δίσκο, ονόματι "Eclipse", οι Σουηδοί Diabolical, συνεχίζουν την παράδοση που έχουν χτίσει ηχητικά εδώ και δυο δεκαετίες. Έξι χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο τους, "Neogenesis", οι Diabolical επιχειρούν να «μεγαλώσουν» τον ήχο τους με καθαρά, σχεδόν χορωδιακά, φωνητικά και επικά riff. Οι Diabolical απομακρύνονται από το πιο επιθετικό στυλ των προηγούμενων κυκλοφοριών, το οποίο είχε αρκετές δόσεις Morbid Angel, για να προσεγγίσουν μέσω black metal μαυρίλας, ένα πιο σκοτεινό στυλ, θέλοντας να ξεχωρίσουν πιθανώς από τη γενικότερη μαζική παραγωγή death metal της σχολής Morbid Angel, Immolation, Nile.

Συνήθως η ταμπέλα blackened death δεν καθιστά άμεσα σαφές περί τίνος πρόκειται μια κυκλοφορία. Το ιδίωμα, κινείται από τους Blasphemy μέχρι τους Behemoth, με τα όρια συχνά δυσδιάκριτα. Το "Eclipse" περιστρέφεται γύρω από τον δεύτερο πόλο, με την πολωνική μπάντα να είναι ευθεία επιρροή των συνθέσεων. Εννέα συνθέσεις σε 42 λεπτά είναι εξαιρετικό δείγμα πως το συγκρότημα λειτουργεί συνειδητοποιημένα προς τον στόχο που φαίνεται να θέτει. Άμεσο επακόλουθο είναι φυσικά και η αψεγάδιαστη σε υπερβολικό ίσως σημείο παραγωγή, με τα όργανα να ακούγονται όλα αρκετά καθαρά, και τα φωνητικά, να τα καλύπτουν χωρίς όμως να καταπιέζουν τις συνθέσεις, μιας και η παραγωγή δεν είναι συμπιεσμένη.

Πρώτο τραγούδι της κυκλοφορίας, το κατατοπιστικό, από όλες τις απόψεις, "We Are Diabolical". H τελετουργική έναρξη, με γυναικεία φωνητικά να ντύνουν τα brutal, σιγοντάρεται από μια mid tempo σύνθεση, δουλεύοντας κυρίως ως υπόβαθρο. Αν και η όλη ατμόσφαιρα θα θυμίσει έντονα Septic Flesh, λείπει η ορχήστρα, και έτσι το αποτέλεσμα φέρνει στο μυαλό περισσότερο τους Necrophobic εποχής "Womb Of Lilithu". H συνέχεια, με το "Betrayal", βρίσκει τους Diabolical να εμβαθύνουν στη συγκεκριμένη συνθετική τεχνική, με τη διαφορά πως εδώ leads και φωνητικά μυρίζουν Enslaved από χιλιόμετρα.

Όσο προχωράει ο δίσκος, οι συνθέσεις, παρουσιάζουν μια διαφοροποίηση ως προς τις μελωδίες και τα πιο καταιγιστικά σημεία, χωρίς όμως να απομακρύνονται στιγμή από το πλάνο. Οι Diabolical επιχειρούν να δημιουργήσουν κάτι σαν soundtrack για το τέλος του κόσμου, συνεπώς, η δυαδικότητα ωμής καταστροφής και δραματουργίας, ήταν μια λογική επιλογή για κεντρική ιδέα. Το "Black Sun" που ακολουθεί, είναι αισθητά ανώτερο των δυο προηγούμενων του, καθώς και πιο «πιασάρικο», αφού εδώ leads και φωνητικά είναι πιο μνημονικά. Οι πιο ροκ ρυθμοί του προαναφερθέντος δίνουν τη θέση τους σε ένα από τα πιο τεχνικά και επιθετικά κομμάτια του δίσκου, το "Failure". Αν και μετά από αρκετές ακροάσεις φαντάζει σαν μια τυπική black/death σύνθεση, στο πλαίσιο του δίσκου ξεχωρίζει εύκολα σαν αντίθεση στο γενικότερο κλίμα.

Λαμβάνοντας υπόψη το concept του δίσκου, θα ήταν λογική απαίτηση να αναμένονται και αργά επιβλητικά soundtrack-ικά κομμάτια. Το "The Fire Within" είναι, ταιριαστά τοποθετημένο λίγο πριν το φινάλε, αυτό που σηκώνει το βάρος μιας τέτοιου τύπου σύνθεσης. Το τελετουργικό αίσθημα δυστυχώς, χάνεται κάτω από τον όγκο των φωνητικών, πράγμα σύνηθες καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Το κλείσιμο με το, ξανά ταιριαστό τίτλο του, "Requiem" έχει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα riff του δίσκου, που όμως δεν αναπτύσσεται αρκετά. Εδώ, εμφανίζεται ολοκληρωμένο το τρίπτυχο των φωνητικών του "Eclipse", σε μια προσπάθεια για ένα πλήρως δραματικό τέλος.

Αν προσπεράσει κανείς τα έντονα Septic Flesh/ Behemoth φωνητικά, καθώς και τα καλοδουλεμένα καθαρά, θα μπορούσε να μείνει στη συμπάγεια του "Eclipse". Οι συνθέσεις, είναι υπερβολικά δουλεμένες και δυστυχώς καταλήγουν by the numbers. Ο λόγος, θαρρώ ότι είναι το γεγονός πως οι Diabolical με το "Eclipse" στοχεύανε για πολλά ταυτόχρονα, αξιοποιώντας διαφορετικές επιρροές, χωρίς έντονο προσωπικό στίγμα. Η θέλησή τους για μεγαλεπίβολη μουσική, αναμενόμενα του ώθησε στο να δώσουν στα φωνητικά το τιμόνι, κάτι που όμως θα έστεκε αν υπήρχαν διαρκώς εμπνευσμένες φωνητικές μελωδίες.

Δεν είναι εύκολο σε ένα concept δίσκο, ειδικά σε τέτοιο ιδίωμα, να στέκουν εξατομικευμένα τα τραγούδια. Σίγουρα, ο δίσκος που δεν κουράζει στιγμή, αφού όντως η δουλειά που έχει πέσει φαίνεται, έχει στιγμές που φωνάζουν για επανάληψη. Δυστυχώς όμως, τα συνθετικά σημεία με ενδιαφέρον δεν αναπτύσσονται αρκετά και τα φωνητικά δεν απογειώνουν το αποτέλεσμα όσο επιθυμούσαν.