Devin Townsend Project

Z2

HevyDevy / Inside Out (2014)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 24/10/2014
Η τελική έκβαση της μάχης μεταξύ του «Ziltoid» και του «Project» λίγη σημασία έχει, αφού το "Z2" σαν σύνολο αποβαίνει μία μέτρια δουλειά για τα πρότυπα του Townsend
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δύσκολο πράγμα να επιχειρείς να αξιολογήσεις το νέο δισκογραφικό βήμα ενός υπερ-μουσικού όπως ο Devin Townsend, κι εξίσου δύσκολο να ακολουθείς τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς με τους οποίους παράγει την μουσική του. Μόλις τον περασμένο Μάιο ο Καναδός κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο των Casualties Of Cool (project του με την Ché Aimee Dorval) και πριν καν το 2014 φτάσει στο τέλος του επανέρχεται με έναν διπλό αυτή τη φορά δίσκο. Τίτλος αυτού: "Z2", ή αλλιώς "Sky Blue" + "Dark Matters", ή αλλιώς δύο από τα πολλά διαφορετικά πρόσωπα του Townsend, με βοήθεια από εκλεκτούς καλεσμένους, χορωδίες, ορχήστρες και λοιπά μεγαλεπήβολα. Κοινώς, μυρίζει υπερβολή... αλλά τώρα θα τον μάθουμε;

Το "Dark Matters", για να τα πάρουμε απ' την ανάποδη, αποτελεί στην ουσία το sequel του sci-fi metal μιούζικαλ "Ziltoid The Omniscient", ενός δίσκου που ο ίδιος ο Townsend έχει πλέον απαξιώσει αφού τον θεωρεί προχειροφτιαγμένο και απλά κακό (άγνωσται αι βουλαί του πειραγμένου Devin...). Με φουλ επιτελείο αυτή τη φορά -σε αντίθεση με τον homemade χαρακτήρα του πρώτου "Ziltoid"- το τετραδιάστατο σύμπαν του συμπαθούς καραφλοχάιτουλα εξωγήινου ξετυλίγεται εκ νέου μπροστά μας, μέσω του χαρακτηριστικού nerdικου ύφους του προκατόχου του αλλά και μιας ακραίας prog metal φρενίτιδας γνώριμης από το "Deconstruction" αλλά και το "The New Black" των Strapping Young Lad. Εν ολίγοις, το "Dark Matters" είναι όσο συνθετικά πολύπλοκο και θεματικά χαζοχαρούμενο χρειάζεται για να φέρει το σημάδι του γνήσιου απόγονου του "Ziltoid". Υπολείπεται όμως αυτού για τρεις κύριους λόγους: Πρώτον, στην ποιότητα των συνθέσεών του ηττάται κατά κράτος, αφού ούτε "Solar Winds" έχει, ούτε "Color Your World", ούτε φυσικά "Hyperdrive"... Δεύτερον, τόσο η «κανονικοποίηση» της παραγωγής του όσο και η πλήρης μπάντα που πλέον περιβάλλει τον Townsend στερούν από τον δίσκο ένα μεγάλο μέρος της nerdίλας του. Και τρίτον, το narration (αφήγηση, διάλογοι, ηχητικά εφέ) παραείναι αυξημένο και αναπόφευκτα από ένα σημείο και μετά καταντάει κουραστικό... Παρ' όλα αυτά, κομμάτια σαν το "Ziltoidian Empire" και το "Ziltoid Goes Home" ξεχωρίζουν ως εντυπωσιακά δείγματα της τρέχουσας αντίληψης του Townsend πάνω στο σύγχρονο metal (το single "Deathray" προσωπικά δεν με έπεισε ιδιαίτερα).

Από την άλλη έχουμε την ιδιάζουσα περίπτωση του "Sky Blue", το οποίο στην ουσία παραγγέλθηκε στον Καναδό από την δισκογραφική του, αναγκάζοντάς τον να παραδώσει την συνέχεια των "Addicted" και "Epicloud" προκειμένου να προχωρήσει στην κυκλοφορία του «Ziltoid 2». Με την Anneke να δανείζει την ομορφιά της φωνής της για τρίτη φορά, τον προσανατολισμό στραμμένο στο ύφος των αναφερθέντων αλλά περιέχοντας και στοιχεία από παλιότερες δουλειές, το άλμπουμ περιέχει «αρενάτο» rock υψηλού επιπέδου με pop λουστράρισμα και τις γνωστές τάσεις του Townsend των τελευταίων χρόνων προς αραγματικές ambient / new age καταστάσεις. Θαυμαστή παραμένει η ικανότητά του να γράφει feel good κομματάρες όπως το "Fallout", το "Universal Flame" ή το "Before We Die", να groovάρει υποδειγματικά στα "Rejoice" και "Silent Militia" και να ρίχνει τους τόνους τόσο όμορφα στο "Midnight Sun" και στο ομώνυμο. Ωστόσο, αν το συγκρίνω με το "Epicloud" -που αποτελεί εν πολλοίς και τον μπούσουλά του- το συνολικό ύφος του "Sky Blue" τείνει περισσότερο απ' όσο θα ήθελα προς το μελαγχολικό, ενώ υπάρχουν και ορισμένα κομμάτια όπως το "Warrior" ή το "Forever" που αμφιβάλλω αν θα τα θυμάται κανείς σε έναν χρόνο από τώρα...

Αν έπρεπε να κρίνω τα δύο μέρη του "Z2" ξεχωριστά, θα έλεγα ότι το "Sky Blue" κερδίζει πόντους χάρις στην άκρατη μελωδικότητά του αλλά σε μερικά σημεία του γίνεται υπερβολικά «δαντελένιο», ενώ το "Dark Matters" είναι ό,τι πιο τεχνικό, πολύπλευρο και γενικώς ακραίο έχουμε ακούσει από τον Καναδό τα τελευταία τρία χρόνια, ωστόσο απουσιάζει μία μεγάλη σύνθεση που θα το έκανε να ξεχωρίσει αλλά και ο «εξωγήινος» χαρακτήρας του πρώτου "Ziltoid". Εν τέλει, θεωρώ ότι το πρώτο υπερέχει του δεύτερου έστω στα σημεία, όμως η τελική έκβαση της μεταξύ τους μάχης λίγη σημασία έχει, αφού το "Z2" σαν σύνολο αποβαίνει μία μέτρια δουλειά -για τα πρότυπα του Devin Townsend πάντα- που δύσκολα θα μνημονεύεται μελλοντικά ανάμεσα στις καλύτερες στιγμές του.
  • SHARE
  • TWEET