Deströyer 666

Μπορεί να τους πήρε εφτά χρόνια, αλλά οι άλλοτε κάτοικοι Αυστραλίας, Deströyer 666, αψηφώντας τις αποστάσεις που χωρίζουν τα μέλη της μπάντας και τις όποιες προβλέψεις, δημιουργούν και μας παραδίδουν επιτέλους τον άξιο διάδοχο του "Cold Steel... For An Iron Age". Παρότι διασκορπισμένοι στην Ευρώπη, με τον ιθύνοντα νου του συγκροτήματος, K.K. Warslut να μένει μόνιμα στην Ολλανδία, ενώ τα υπόλοιπα μέλη μοιράζονται σε Αγγλία και Γερμανία και παρά την μακροχρόνια απουσία, οι Deströyer 666 επιστρέφουν δυναμικά στο προσκήνιο.

Το "Defiance" μας γυρίζει αρκετά χρόνια πίσω. Από την εποχή του σιδήρου, μας στέλνει κατευθείαν στην πρώιμη εποχή των λύκων, αφού μουσικά έχει μεγαλύτερη συγγένεια με το ντεμπούτο των Αυστραλών. Παρότι κάποιος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει πισωγύρισμα, το "Defiance" παρουσιάζει ένα εκπληκτικό σύνολο τραγουδιών, με εξαιρετική ροή μεταξύ τους και το κουαρτέτο παρουσιάζεται δεμένο, χωρίς εμφανή σημάδια που να μαρτυρούν ότι τους άγγιξε η σκουριά του χρόνου. Όλα αυτά αποτελούν  ενδείξεις που καταλήγουν εν τέλει σε ένα αποτέλεσμα που δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης του δίσκο. Μπορεί ηχητικά και στιλιστικά να τοποθετείται καλύτερα αμέσως μετά το "Unchain The Wolves" αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι του λείπει η επιθετικότητα και ο blackened thrash χαρακτήρας του προκατόχου του. Απλά επανέρχονται στην επιφάνεια χαρακτηριστικά που είχαν ατονήσει στις τελευταίες κυκλοφορίες των Deströyer 666, με κυριότερο την  έντονα επική διάθεση που διακρίνει και τα εννέα τραγούδια του "Defiance". Πολλά mid tempo περάσματα, δυνατό, heavy riffing και τα ξερά φωνητικά των Warslut και Shrapnel να δίνουν το πρόσταγμα για μάχη κατευθείαν από τα τρίσβαθα της κολασμένης αυστραλιανής ερήμου.

Συνολικά μπορούμε να πούμε ότι οι λύκοι φαίνεται πως επέστρεψαν και πεινάνε ακόμα για ένα λυσσαλέο blackened thrash metal όργιο. Θεωρώ  πως τo "Defiance" είναι το καλύτερο ορεκτικό από την αρχή μιας νέας εποχής για τους Deströyer 666 και βάζει και δυνατή υποψηφιότητα για τους τοπ δίσκους του 2009. Αρκεί να ήρθαν για να μείνουν και όχι να κάνουμε καμιά πενταετία πάλι για να ακούσουμε κάτι νέο απ' αυτούς.