Bombus

Τους αγαπάμε τους Bombus στο Rocking και δεν έχει να κάνει με μουσικούς λόγους. Αυτούς τους έχουμε για να τους ακούμε, όπως πράξαμε στο προ τριετίας "The Poet And The Parrot", από το οποίο έλειπαν κανα δυο συνθέσεις με το ειδικό βάρος ενός instant hit. Είναι τέτοια πλέον η μουσική των Σουηδών που το έχουν ανάγκη, καθώς μετατόπισαν τον ήχο τους προς Mustasch & Sparzanza μεριά.

Όντας πιο μελωδικοί από ποτέ, βαδίζουν πάνω στα χνάρια των δυο αυτών συγκροτημάτων και πράττουν το ίδιο: Αφαιρούν τα όποια ψευτοstoner στοιχεία είχαν στην αρχή τους, γίνονται λίγο πιο heavy και ασχολούνται πολύ με την μελωδία. Ποιά μελωδία; Εκείνη που ως ένα σημείο έχουν σε πλήρη ανάπτυξη οι Volbeat & οι Amorphis, απλά εδώ την πλασάρουν με διαφορετικό ήχο, ύφος κι ενορχήστρωση. Ειδικά το "Repeat Until Death" βρωμάει Φινλανδίλα από χιλιόμετρα και...καλώς το πρώτο hit.

Το δεύτερο και καλύτερο βρίσκεται στην αρχή. Το "Rust" είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνο που δεν προχωράς μπροστά με την καμία. Κολλάς για καμιά δεκαριά σερί ακροάσεις κι έπειτα με βαριά καρδιά ακούς και τον υπόλοιπο δίσκο. Ναι, είναι αυτό το γαμάτο γηπεδικό που σε κάνει να απορείς γιατί επέλεξαν διαφορετικό δεύτερο single. Ένσταση. Καλό το "Deadweight", το άλλο όμως αγγίζει την τελειότητα.

Ωραία λοιπόν, βρήκαμε τις δυο τραγουδάρες. Με τον υπόλοιπο δίσκο δεν γεννάται θέμα; Μια χαρά heavy hard rock είναι το "Repeat Until Death", με την μικρή του διάρκεια και την διάθεσή του να περάσεις καλά. Γιατί τέτοιος δίσκος είναι. Ούτε προβληματισμούς μοιράζει, ούτε αναλύσεις επί αναλύσεων και μερικές φορές τέτοια ακούσματα είναι τα ιδανικά για συναισθηματική αποφόρτιση και άδειασμα του μυαλού. It's party time και ψηφίζουμε ναι.