Depeche Mode

Πως ηχεί άραγε το σύμπαν; Υπό το δικό τους πρίσμα, οι Depeche Mode μας δίνουν την ευκαιρία να το ακούσουμε με το καινούριο τους album "Sounds Of The Universe", το δωδέκατο της καριέρας τους και τρίτο για τη δεκαετία που διανύουμε. Ο προκάτοχος του, "Playing The Angel", αγαπήθηκε δικαίως από «devotees» και μη, με την αμεσότητά του, και αναπόφευκτα δημιούργησε προσδοκίες για τον επόμενο δίσκο. Η παραμονή του Ben Hillier για δεύτερο συνεχόμενο album στην καρέκλα του παραγωγού έδινε την εντύπωση πως ηχητικά ίσως να μας παρουσίαζαν κάτι παρόμοιο με το "Playing The Angel". Από την άλλη, όμως, οι Depeche Mode έχουν την τάση να παρουσιάζουν κάτι διαφορετικό κάθε φορά...

Η πρώτη γεύση που δίνει το "Sounds Of The Universe" είναι απογοητευτική, σε τέτοιο σημείο μάλιστα ώστε να αναρωτιέσαι εάν το εν λόγω album είναι το χειρότερο της πλούσιας δισκογραφίας τους. Πολλές ήρεμες, άνευρες συνθέσεις, με μόνο το πρώτο single "Wrong" να ξεχωρίζει, παρά το μονότονο ρυθμό που το διακρίνει (αλλά και με τις φοβερές διφωνίες Gahan-Gore). Αυτή η πρώτη γεύση όμως τείνει να μετατρέπεται σε κάτι πιο ευχάριστο όσο οι ακροάσεις συνεχίζονται, γιατί σε ένα δίσκο τέτοιου μεγάλου συγκροτήματος δε μπορείς να δώσεις μία μόνο ευκαιρία.

Όπως προαναφέραμε, ο νέος δίσκος των Depeche Mode δεν έχει στιγμές που θα «ξεσηκώσουν» τον ακροατή, όπως ήταν το "John The Revelator" από το προηγούμενο album, για παράδειγμα. Αρκετά υποτονικός, έχει περιορισμένες κιθάρες σε σχέση με ό,τι μας έχουν συνηθίσει τελευταία και πολύ περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία, μερικά από τα οποία αφήνουν να φανεί η κληρονομιά που άφησαν στους Depeche Mode οι πρωτοπόροι του ηλεκτρονικού ήχου, Kraftwerk. Μετά την παρθενική του συμμετοχή ως συνθέτης στο "Playing The Angel", ο Dave Gahan και εδώ δοκιμάζει την τύχη του με τα τραγούδια "Hole To Feed", "Come Back" και "Miles Away/The Truth Is", με το πρώτο μόνο να αποτελεί άξιο αναφοράς. Από εκεί και πέρα υπάρχουν και άλλες καλές στιγμές, όπως το "In Sympathy", το "Fragile Tensions" και το "Perfect".

Αρκούν όμως σε ένα album των Depeche Mode πέντε-έξι αρκετά καλά τραγούδια σε σύνολο δεκατριών; Μάλλον όχι... Από τη συγκεκριμένη μπάντα έχουμε απαιτήσεις και το "Sounds Of The Universe" τις όποιες απαιτήσεις μου, προσωπικά, δεν τις κάλυψε. Αν και έχει τις στιγμές του, κατατάσσεται χαμηλά σε σχέση με τις άλλες κυκλοφορίες της μπάντας. Ομολογώ πάντως πως μπορώ να τον ακούσω πιο ευχάριστα από το πρώτο τους «'80s pop» album "Speak & Spell", αλλά η διαφορά του "Speak & Spell" είναι ότι έγινε δίσκος-ορόσημο της synth-pop και έθεσε γερές βάσεις στη μετέπειτα πορεία τους.

Το "Sounds Of The Universe" θυμίζει στον τρόπο προσέγγισης, από την πλευρά του ακροατή, το "Exciter" του 2001, το οποίο κι εκείνο ήταν ένα «δύσκολο» album, για τα δεδομένα των Depeche Mode. Εν τέλει, το "Exciter" κέρδισε το κοινό και κάτι τέτοιο καλείται να κάνει και το "Sounds Of The Universe". Το αν θα τα καταφέρει θα φανεί στο εγγύς μέλλον.