Dendrites

Η επαρχία και το heavy rock είναι έννοιες παρεξηγημένες. Κι αν ποτέ δεν θα πάψω να βρίσκω διασκεδαστική την υπεροψία με την οποία αντιμετωπίζεται η ιδέα της επαρχίας από κόσμο που δεν έχει ζήσει δέκα μέρες μακριά από μεγάλα αστικά κέντρα, οφείλω να παραδεχθώ ότι διατηρώ αρκετούς προβληματισμούς για τις υπερβολικές αγάπες κοινού και μέσων προς οτιδήποτε stoner-ίζον. Προφανώς έχουν κυκλοφορήσει, και ακόμα κυκλοφορούν, αξιόλογες δουλειές στο συγκεκριμένο στυλ. Δεν είναι τυχαίο ότι από εκεί ξεπήδησε το μόνο μαζικό φαινόμενο που έχει καταφέρει το εγχώριο σκληρό rock. Από την άλλη, δισκογραφικά μιλώντας, το ταβάνι γίνεται αισθητό πιο συχνά απ' ότι πολλοί θα ήθελαν να παραδεχθούν.

Με το δεύτερο άλμπουμ της, η παρέα από τον Βόλο δείχνει ότι δε χρειάζεται απαραίτητα να διαλύσεις αυτό το ταβάνι για να φτιάξεις κάτι αξιόλογο. Αρκεί απλά να μην το κοιτάς με μοιρολατρία. Ο ηχητικός πυρήνας και η ειλικρίνεια παραμένουν σημεία αναφοράς σε σύγκριση με τον ομότιτλο δίσκο. Τα grooves του νότου βρίσκονται ξανά στο επίκεντρο, αυτή τη φορά όμως το σχήμα δεν μένει στα προφανή. Αυτό είναι που δίνει το κάτι παραπάνω. Ο ήχος είναι πιο γεμάτος, πιο ώριμος, πιο συνειδητοποιημένος. Αν έπρεπε να αναφέρω δύο ονόματα για παραλληλισμό, θα διάλεγα τους Hidden In The Basement και τους αείμνηστους Lizardia. Δεν ξέρω τι συμπέρασμα μπορεί να βγει απ' το ότι και οι δύο κρατάνε από Θεσσαλία.

Τα βασικά στοιχεία του ύφους είναι όλα παρόντα· το ευθύ attitude, τα στιβαρά ρυθμικά, οι ταιριαστές κιθάρες, η μυρωδιά από αλκοόλ. Ήδη από το μπάσιμο των "Get The Fuck" και "Bullet Dodger", ωστόσο, μαζί με τις καθιερωμένες stoner αναφορές βρίσκονται μερικές πιο μοντέρνες (τηρουμένων των αναλογιών) λεπτομέρειες, που αφήνουν μια ελαφρώς διαφορετική αίσθηση. Δεν είναι κάτι ριζικά διαφορετικό, ούτε κάτι καινοτόμο, αλλά αναμφίβολα φέρνουν μια φρεσκάδα. Αντίστοιχα, ο φόρος τιμής στους Clutch με τα "Dreamhouse" δουλεύει κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά, ενώ οι μπασογραμμές του "Snake Oil Merchant" και το σαξόφωνο του "I'm Gonna Fly" μέσα στην απλότητά τους είναι λεπτομέρειες που ανεβάζουν το σύνολο ένα σκαλί ψηλότερα.

Το "Grow" είναι ένα άλμπουμ φτιαγμένο με μεράκι, και απευθύνεται σε ανθρώπους που αγαπούν μια συγκεκριμένη μουσική. Κάπου παραπάνω ανέφερα κάτι για ειλικρίνεια, κι αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω μια λέξη για να το περιγράψω, πιθανότατα αυτήν θα επέλεγα. Δεν περιέχει τίποτα το προσποιητό. Δεν θα αλλάξει την εγχώρια σκηνή, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Ακούστε το "Leave Me Behind" και θα έχετε μια σαφή ιδέα, τόσο για την εξέλιξη της μπάντας, όσο και για την ποιότητά της. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που ο τίτλος αντικατοπτρίζει πλήρως το περιεχόμενο. Αν το ντεμπούτο ήταν ό,τι έπρεπε για bourbon on the rocks κάποιο ζεστό καλοκαιρινό βράδυ, αυτό είναι τουλάχιστον για τη διπλάσια ποσότητα.