Demon Head

Viscera

Metal Blade (2021)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 20/01/2021
Τον διάβολο μην τον πιάνεις έτσι εύκολα στο στόμα σου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το προηγούμενο άλμπουμ των Δανών Demon Head με τίτλο "Hellfire Ocean Void" μου είχε αρέσει πολύ, τόσο ώστε να σκαρώσω ένα φανταστικό ταξίδι στην Κοπεγχάγη. Υπήρξε λοιπόν μια σχετική προσμονή για το επόμενο βήμα τους, πόσο μάλλον που το νέο και τέταρτο τους πόνημα "Viscera" κυκλοφορεί από την μεγάλη Metal Blade. Θα είμαι ειλικρινής, περίμενα ένα breakthrough άλμπουμ. Σίγουρα θα τους μάθει περισσότερος κόσμος, κι ενώ δεν μπορώ να ξέρω πως θα αντιδράσει το κοινό, μπορώ να πω ότι το καλλιτεχνικό breakthrough δεν ήρθε.

Οι Demon Head είναι ένα από αυτά τα γκρουπ νεότερης γενιάς που αναβιώνουν το όλο occult rock σκηνικό. Για την ακρίβεια, αποκαλούν την μουσική τους "διαβολικό rock", μην θέλοντας να διαλέξουν ανάμεσα στις rock, gothic και doom αναφορές τους. Επικρότησα αυτήν την λογική στο προηγούμενο άλμπουμ τους λόγω των straightforward συνθέσεων που συνέπλεκαν τις παραπάνω επιρροές σε ένα σφιχτοδεμένο κουβάρι. Εδώ, αντίθετα, δείχνουν πως θέλουν να κάνουν τα πράγματα πιο σύνθετα αλλά μάλλον μπλοκάρουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Ο ήχος τους παραμένει ρετρό και φουλ αναλογικός, την ίδια στιγμή που επιθυμούν να επεκτείνουν ελαφρώς τις ενορχηστρώσεις με την διακριτική εισαγωγή κάποιων νέων οργάνων (κυρίως church και pipe organs καθώς και κάποιων πνευστών), αυτές οι νέες προσθήκες όμως δεν προσφέρουν σχεδόν τίποτα ουσιαστικό. Αιτία είναι πιθανόν οι ίδιες οι συνθέσεις: θυσιάζουν τα απλούστερα μα και πιο λειτουργικά μέρη του παρελθόντος για πιο περίτεχνες μελωδίες και πιο παράξενους ρυθμούς. Ο σκοπός είναι καλύτερος από το αποτέλεσμα.

Οι παραπάνω επιλογές με κάνουν να αισθάνομαι ότι οφείλονται στην προσπάθεια ανάδειξης του διαβολικού στοιχείου. Ο διάβολος όμως δεν είναι για τα μυαλά και τα δάχτυλα όλων και το συμβόλαιο που θέλουν να υπογράψουν έχει αόρατο μελάνι. Η θυσία της προηγούμενης αμεσότητας τους κάνει την μουσική τους να χάνει σε πειθώ και σε ταυτότητα. Και ενώ τα εωσφορικά ηχοχρώματα είναι σε στιγμές εκεί, το "Viscera" θυμίζει ένα σωρό πράγματα, με πρώτους απ' όλους τους In Solitude. Κι ενώ οι ίδιοι οι κληρονόμοι των In Solitude συστήνονται ξανά με τον διάβολο δύο βήματα παραπέρα, οι Demon Head κυνηγούν ακόμα μια παλιά σκιά.

Το άλμπουμ έχει βέβαια τις ωραίες και σχετικά ευφάνταστες στιγμές του, αδυνατεί όμως συνολικά να συγκροτήσει ένα σύνολο που θα διατηρήσει την προσοχή, παρά την μικρή του διάρκεια και τα πολλά σύντομα tracks (κάτω των δύο λεπτών) που, παραδοσιακά, βοηθούν την ροή. Οι κιθάρες κάνουν φιλότιμες προσπάθειες, η έλλειψη όμως πραγματικά ξεχωριστών ιδεών δεν βοηθούν το υλικό να ανασάνει. Το ίδιο ισχύει και με τα φωνητικά που, αν και συμπαθητικά, παραμένουν αυτό-εγκλωβισμένα σε κάποιους παλιούς Danzig απόηχους.

Αν και οι Demon Head έχουν πια την δυνατότητα να «μεγαλώσουν», θεωρώ ότι καλλιτεχνικά την σπαταλάνε, κυκλοφορώντας ένα δίσκο που σε όρους ποιότητας μοιάζει με πισωγύρισμα. Οι φανατικοί του occult rock ίσως και να διαφωνήσουν, προσωπικά όμως ακούω έναν απλώς συμπαθητικό δίσκο, χωρίς νεύρο, πρωτοτυπία ή έμπνευση, από ένα γκρουπ που, ενώ θεωρώ ότι έχει τις δυνατότητες, παραμένει προσκολλημένο σε κάποια τεχνητή ιδέα. Ως γνωστόν, καλό είναι να προσέχει κανείς τί πιάνει στο στόμα του γιατί μπορεί να στραφεί εναντίον του/της. Ακόμα κι αν είναι ο ίδιος ο διάβολος.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET