Defeater

Empty Days & Sleepless Nights

Bridge Nine (2011)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 23/12/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πάντα είχα ένα μικρό κόλλημα με τους concept δίσκους. Το βρίσκω καταπληκτικό όταν ένας μουσικός / στιχουργός μπορεί και πλέκει ολόκληρες ιστορίες μέσα στα κομμάτια του, με ροή και συνοχή, παρουσιάζοντας ένα ολοκληρωμένο έργο. Κάποια είναι καλύτερα από άλλα, κάποια πιο άμεσα από άλλα, κάποια απλά κακόγουστα και καλύτερα να μη γίνονταν ποτέ. Αυτό που κάνουν οι Defeater όμως είναι πράγματι εντυπωσιακό. Στις τρεις, μέχρι τώρα, κυκλοφορίες τους πραγματεύονται την ίδια ιστορία, από διαφορετικές οπτικές γωνίες, με τρόπο καθηλωτικό.

Δεν ξέρω αν πρέπει να περιγράψω την ιστορία, αλλά θα το κάνω έτσι κι αλλιώς, τουλάχιστον συνοπτικά. Το "Travels", το προηγούμενο LP τους, περιγράφει την ιστορία του μικρότερου αδερφού μιας φτωχής οικογένειας στα χρόνια αμέσως μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο. Πατέρας αλκοολικός, μητέρα τοξικομανής και ένας αδερφός που κουβαλά τα ίδια ιδανικά και πιστεύω με τον πατέρα, τον αναγκάζουν να νιώσει απόκληρος και ξένος μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Συνεχής ψυχολογική κακοποίηση απ' όλους, μέχρι που ένα βραδύ, που ο πατέρας γυρνάει μεθυσμένος και αρχίζει να τσακώνεται με όλους, τα πράματα ξεφεύγουν και ο μικρός αδερφός τον ξυλοκοπεί μέχρι θανάτου με ένα μπουκάλι ουΐσκι. Το δεύτερο μισό του δίσκου πραγματεύεται την ιστορία του αδερφού που αναγκάστηκε να το σκάσει από το σπίτι, τα όσα έζησε στο δρόμο, μέχρι την τραγική στιγμή που αποφασίζει να γυρίσει πίσω...

Το "Empty Days & Sleepless Nights" πιάνει την ιστορία από το τέλος του πρώτου μισού του "Travels", αυτή τη φορά από την οπτική του μεγάλου αδερφού. Ενώ από το "Travels" έχεις μάθει να μισείς όλους τους χαρακτήρες εκτός του μικρού αδερφού, από τις φανταστικές περιγραφές του Derek Archambault, μπαίνεις πλέον στη γεμάτη απελπισία ψυχοσύνθεση του μεγάλου αδερφού, τροφοδοτημένη από τις πάμπολλες δυσκολίες της ζωής και την ευθύνη να συντηρήσει την εθισμένη στην ηρωίνη μητέρα του, που το μόνο που τον κρατά ζωντανό είναι η οργή και η δίψα για εκδίκηση για το θάνατο του πατέρα του. Παρακολουθώντας τη ζωή του, δουλεύοντας κάτω στο λιμάνι, περιμένοντας τον αδερφό του να γυρίσει, βλέπουμε πώς τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται καλύτερα όταν γνωρίζει μια συμπαθέστατη νεαρά, την οποία ερωτεύεται και παντρεύεται. Βέβαια, ως παραδοσιακός τραγικός ήρωας, οι «αμαρτίες γονέων» έρχονται πάλι να τον στοιχειώσουν, με τον τοκογλύφο για τα χρέη ενός αλκοολικού πατέρα να μπαίνει ξαφνικά στη ζωή του. Όπως συνηθίζουν να τελειώνουν κάτι τέτοιοι διαπληκτισμοί, χάνει τη γυναίκα του από το αλύπητο και ασυγχώρητο χέρι του αρχιμόμπστερ της εποχής και βρίσκει πλέον παρηγοριά στη γλυκή πίκρα του πιοτού, σαν καλός γιος. Καταλαβαίνεις λοιπόν πως η κατρακύλα του μεγάλου αδερφού δεν έχει τελειωμό. Αφού χάσει και τη μητέρα του από υπερβολική δόση, πραγματικά δεν έχει τίποτε άλλο στη μίζερη και άδεια ζωή του από το να πίνει, να σκαρφαλώνει κρυφά τους τοίχους του νεκροταφείου και να περιμένει στο λιμάνι την επιστροφή του αδερφού του για να τον σκοτώσει.

Συνοπτικά, ε;

Όποιος έχει εντρυφήσει στον πρώτο δίσκο ξέρει πώς τελειώνει η ιστορία και προφανώς τα ίδια γεγονότα αφηγείται τώρα ή μπάντα, αλλά με περισσότερες λεπτομέριες και από τη μεριά του μεγαλύτερου αδερφού. Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η τελευταία σκηνή της ιστορίας είναι μαγευτικός, καθώς η μουσική όχι μόνο συνοδεύει τους στίχους άψογα, αλλά στην ουσία χτίζει το ίδιο το σκηνικό με ήχους οι οποίοι μοιάζουν όντως με το περιβάλλον που περιγράφουν οι στίχοι. Τα core φωνητικά με τα οποία γίνεται η όλη αφήγηση προσδίδουν τον έντονο αυτό συναισθηματισμό τον οποίο χρειάζεται μια ιστορία τέτοια. Η απόγνωση, η μιζέρια και η τραγωδία δε θα είχαν το ίδιο αντίκτυπο εάν είχε επιλεχθεί κάποιος άλλος τρόπος απόδοσης των στίχων. Η φόρτωση και η κλιμάκωση των γεγονότων αποτυπώνεται ιδανικά με τον τρόπο που ο Archambault ξελαρυγγιάζεται στο μικρόφωνο. Οι Defeater, όπως και οι La Dispute, ενώ στην ουσία πρεσβεύουν δύο διαφορετικά είδη hardcore ακουσμάτων, ο τρόπος αφήγησής τους είναι σίγουρα ένα από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα που έχω ακούσει ποτέ. Φόρτιση μόνο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κλείσμο της κύριας ιστορίας του άλμπουμ, δηλαδή στο τέλος του κεφαλαίου "Empty Nights", μετά το κρεσέντο, όπου ο δίσκος σου δίνει δύο λεπτά ησυχίας για να συνελθείς από τα όσα συνέβησαν κατά την ακρόαση, μονάχα για να σου παρουσίασει το δεύτερο, ακουστικό, μέρος, "Sleepless Days", το οποίο μοιάζει με αποκόμματα ημερολογίου του μεγάλου αδερφού, αυτά που έζησε όντας για λίγο χαρούμενος με τη γυναίκα του, τις αναμνήσεις μεγαλώνοντας με έναν αδερφό που κάποτε αγαπούσε και γενικές σκέψεις, οι οποίες πλαισιωμένες από την κύρια ιστορία, συντελούν σε ακόμα πιο τραγικές αφηγήσεις.

Δεν έχει νόημα να μιλήσω για συγκεκριμένα τραγούδια, είναι σα να λέω πως μία συγκεκριμένη παράγραφος σε ένα διήγημα είναι η καλύτερη. Πώς μπορείς να κρίνεις κάτι ξεχωριστά όταν είναι τόσο άρρηκτα δεμένο με το σύνολο; Ο δίσκος είναι πράγματι εξαιρετικός, λιγάκι πιο μελό από τα προηγούμενα, λιγότερο χαοτικός, λιγάκι πιο εύπεπτος, αλλά σίγουρα εξαιρετικός. Μη φοβηθείς τα φωνητικά, αλήθεια. Την ιστορία ζήσε και θα τα ξεχάσεις. Πιάσε στίχους, νιώσ' το.

Υ.Γ.: Μια γεύση από την όλη ατμόσφαιρα του δίσκου, όπως την οραματίστηκαν οι ίδιοι οι Defeater, μπορείτε να πάρετε από το μοναδικό τους video clip, "Empty Glass".
  • SHARE
  • TWEET