La Dispute

Νιώθω τυχερός. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται σοβαρά με το πάθος που είναι η μουσική, κάθε χρονιά υπήρχε εκείνος ο ένας δίσκος που ξεχώριζε απ' όλες τις άλλες κυκλοφορίες και θα είχε κάτι να μου πει σε προσωπικό επίπεδο. Με τρέλαινε. Με οδηγούσε σε σκέψεις ανεξέλεγχτες, πολλές φορές εσωστρεφείς και αυτοκαταστροφικές, άλλοτε πιο διαχυτικές και χαρούμενες, πάντα όμως υποδαυλισμένες από τη μαγεία του εκάστοτε δίσκου. Το "Wildlife" είναι, δίχως καμία αμφιβολία, ο φετινός εκείνος δίσκος.

Έχει τύχει να με ρωτήσουν γιατί κάνω αυτό που κάνω, να γράφω εδώ για μουσικές και μπάντες. Γιατί χαραμίζω λέει το χρόνο μου γράφοντας για συγκροτήματα που δεν ασχολείται κανείς, για είδη τα οποία δεν ακούει κανείς. Όταν κρίνω πως ο ακροατής είναι σε θέση να με κατανοήσει, η απλή απάντηση είναι ότι δεν πρόκειται για τίποτε άλλο από την προσπάθειά μου να μοιραστώ κάτι που αγαπώ. Μπορεί κάπου εκεί έξω, κάποιος, για λόγους που δε με νοιάζει να καταλάβω ποτέ, να ενδιαφερθεί, έστω και στιγμιαία, για τα χαζορομαντικά που λέω και να ψαχτεί. Να προσπαθήσει να βιώσει όσα βίωσα και 'γω, τα οποία με οδήγησαν να γράψω τις δύο εκείνες αράδες που τον άγγιξαν. Τότε, με θεωρώ νικητή. Και γι' αυτή τη σπάνια νίκη γράφω. Και ειλικρινά, θέλω οι La Dispute να σε συντρίψουν. Να χάσεις.

Το "Wildlife" παρουσιάζεται σα μία συλλογή μικρών ιστοριών, πλαισιωμένη από «σημειώσεις του -φανταστικού- συγγραφέα» και συνοδευόμενη από τέσσερις μονολόγους, οι οποίοι προλογούν τις θεματικές ενότητες -φυγή, απώλεια, πόνος και η προσπάθεια αντιμετώπισης των παραπάνω- όλα μαζί τα οποία αποτελούν μία λεπτομερή σκιαγράφηση ενός ανθρώπου απελπισμένου, που προσπαθεί να βρει κάτι θετικό μέσα στο συναισθηματικό βούρκο στον οποίο έχει βρεθεί. Ο Jordan Dreyer, frontman των La Dispute, έχει κάνει συγκολονιστική δουλειά, δημιουργώντας ένα έργο ανάλογο του οποίου δεν έχω συναντήσει. Τέτοια ειλικρινής αποτύπωση συναισθημάτων, σε συνδυασμό με την εξαιρετική του ικανότητα να εξιστορεί γεγονότα, στιχουργικά τουλάχιστον, σε καθηλώνει.

Αυτό όμως που πραγματικά είναι η ταυτότητα της μπάντας είναι το πώς δένουν τα φωνητικά και η μουσική με τους στίχους. O Dreyer δεν τραγουδά ποτέ. Αυτό που κάνει είναι τουλάχιστον πρωτόγνωρο για τα αυτιά μου, καθώς περνάει από ένα ρυθμικό μιλητό σε εκρήξεις κραυγών, πάντα όμως κρατώντας ένα δικό του μέτρο, μυστήριο, που όμως δε χάνει στιγμή τη μελωδικότητα του συνόλου. Το «flow», for lack of a better word, του Dreyer θα το ζήλευαν αρκετοί καλλιτέχνες της hip-hop σκηνής, στοιχείο των La Dispute το οποίο τους επιτρέπει από το πουθενά τόσο να δημιουργήσουν groove αλλά, και από την άλλη, να κάνουν επιτόπου στροφή και να κάνουν ξαφνικό, εκρηκτικό build-up.

Μουσικά, οι δύο κιθάρες συνεργάζονται απόλυτα, με το rhythm section να κρατάει στιβαρό tempo, και τις στιγμές που πραγματικά χρειάζεται να κάνει τη διαφορά και να αποτελεί σημείο κλειδί της απόδοσης των κομματιών. Παρ' όλη τη ζοφερή ατμόσφαιρα των κομματιών, συναντάς μερικές ευχάριστες μελωδίες εδώ και εκεί, όπως στο "St. Pauls Missionary Baptist Church Blues" ή στο πανέμορφο "You And I In Unison", που κλείνει το δίσκο. Όλα τα όργανα πάντως λειτουργούν διακριτικά, όχι τόσο για να αναδειχτεί η φωνή, αλλά η ιστορία. Η μουσική πλαισιώνει την πλοκή σχεδόν soundtrackικά. Μαεστρία και ιδιοφυΐα.

Για τις θεματικές ενότητες που μίλησα προηγούμενως, οι τρεις έχουν στοιχεία που τα νιώθεις τόσο γαμημένα οικεία, γιατί μιλάνε για συμπεριφορές, πράξεις, συναισθήματα, πράγματα τα οποία φοβάσαι ο ίδιος να πεις, αλλά τα φωνάζει ο Dreyer για σένα. Αφοπλιστική ειλικρίνεια και οικειότητα. Η τέταρτη, όμως, θεματική ενότητα, αυτή του "a Poem", είναι αυτή που πραγματικά κάνει την ακρόαση του "Wildlife" τόσο συγκλονιστική. Τρία τραγούδια, τρεις ιστορίες. Τραγικές όλες, τόσο που μου είναι αδύνατον να βρω τα κατάλληλα λόγια για να τις περιγράψω όπως θέλω, οπότε θα καταφύγω στο ανορθόδοξο.

"King Park", "Edward Benz, 27 Times", "I See Everything"

Όλος ο δίσκος είναι έτσι κι αλλιώς διαθέσιμος για streaming, και εδώ βρίσκονται όλοι οι στίχοι του. Ακούστε και παράλληλα διαβάστε. Μετά την πρώτη -μετά στίχων- ακρόαση του "King Park" είχα απλά σαστίσει. Δεν έχει ξανατύχει να με αφοπλίσει ένα κομμάτι σε τέτοιο βαθμό, και είναι πράγματι κάτι το οποίο δε θα ξεχάσω ποτέ.

Μακάρι να μπορούσα να γίνω πιο γραφικός απ' ό,τι είμαι, να μπορέσω να πείσω τον κόσμο ότι μιλάμε για ιστορική κυκλοφορία. Ότι τα λέω αυτά έχοντας πλήρη κατανόηση της βαρύτητας των λέξεων αυτών. Μου αρέσει να γράφω, δε θα τα διάβαζες αυτά αν δε μου άρεσε. Ο δίσκος αυτός όμως είναι αυτός που θα ήθελα να είχα γράψει εγώ. Ζηλεύω τους La Dispute που κατάφεραν και συνέθεσαν κάτι τόσο τέλειο, και από την άλλη τους ευχαριστώ που με ελευθέρωσαν από ένα τεράστιο βάρος. Όλα όσα θα ήθελα ποτέ να πω, τα είπαν αυτοί για μένα. Μίλησαν σε όλους για πράγματα δικά μου. Το έκαναν όμως και για πράγματα δικά σου, κι ας μην το καταλαβαίνεις. Το "Wildlife" είναι ζωντανό, και είναι μεγαλύτερο και καλύτερο από μένα και σένα. Άφησέ το να σε καταστρέψει. Χάσε.