Deep Purple

Rapture Of The Deep

Eagle (2005)
Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 14/11/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το τι είναι οι Deep Purple το ξέρουν όλοι. Το ότι έχουν βγάλει μερικούς από τους κορυφαίους hard rock δίσκους όλων των εποχών το ξέρει ακόμα και η γάτα μου. Καλά ως εδώ. Αυτό που πολλοί όμως δυστυχώς δείχνουν να αγνοούν είναι το γεγονός πως ακόμα και σήμερα, 38 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου, οι Purple συνεχίζουν να βγάζουν πραγματικά καλούς δίσκους. Προσέξτε: όχι μέτριους, ούτε απλά αξιοπρεπείς δίσκους. Βγάζουν καλούς δίσκους (με έμφαση στο «καλούς»!).

Μπορεί λοιπόν να φαίνεται αδιανόητο, κυρίως λόγω του ότι ούτε ο Ritchie Blackmore αλλά ούτε και ο Jon-όνομα και πράμα-Lord βρίσκονται στο συγκρότημα, όμως δεν παύει να είναι αλήθεια το ότι η παρέα των κυρίων Gillan, Glover, Paice, Morse και Airey συνεχίζει να κρατάει ψηλά τη σημαία του rock. Άλλωστε πλέον το όνομα "Deep Purple" είναι υπεράνω ονομάτων και προσώπων. Είναι μία ιδέα. Όπως η Real Μαδρίτης φανταστείτε: Πολλοί παίκτες έρχονται και φεύγουν αλλά η ομάδα παραμένει πρωταθλήτρια...

Πάμε όμως και στο ψητό. Πριν καλά καλά συμπληρωθούν δύο χρόνια από το πολύ καλό "Bananas" (τι λέγαμε παραπάνω για καλούς δίσκους;) έρχεται ο 18ος δίσκος των Purple υπό τον τίτλο "Rapture Of The Deep". Και επειδή κάποιες παραδόσεις είναι για να μένουν, οι φίλοι μας φρόντισαν για άλλη μια φορά να δημιουργήσουν ένα δίσκο που να μοιάζει ελάχιστα με τον προκάτοχo του. Αναμφίβολα ο νέος δίσκος στερείται της αμεσότητας η οποία χαρακτήριζε το "Bananas". Οι συνθέσεις στο "Rapture..." όμως είναι πιο «ψαγμένες», ελαφρώς βαρύτερες, έχουν δουλευτεί περισσότερο, κυρίως στα solo, και γενικά βγάζουν μία σκοτεινότερη αισθητική (καλά μην τρελαίνεστε, δεν είπα ότι το γύρισαν και στο doom!) σε σχέση με τους τελευταίους δίσκους με τον Morse.

Φεύγοντας από το όλον και κοιτώντας ένα-ένα τα τραγούδια παρατηρεί κανείς τα εξής: Καταρχάς, το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι ένα από τα κορυφαία που έχουν γράψει ποτέ. Ανατολίτικες κλίμακες μέσα σε μία "Perfect Strangers" ατμόσφαιρα, και λίγα λέω... Εκπληκτικό είναι και το κομμάτι που κλείνει μελαγχολικά το δίσκο, το "Before Time Began", ένα τραγούδι που φέρνει στο νου κάτι από τα πρώτα χρόνια του David Bowie. Art-progressive rock δηλαδή, είδος στο οποίο δε μας έχουν συνηθίσει τελευταία οι Purple. Το "Clearly Quite Absurd" από την άλλη είναι απλά η καλύτερη μπαλάντα που έχουν γράψει μετά το "Sometimes I Feel Like Screaming". Όσο για τις καθαρόαιμες ροκιές: Υπέροχο το mid tempo "Money Talks" το οποίο και ανοίγει το δίσκο, απολαυστικά τα: "Kiss Tomorrow Goodbye" -γρήγορο κομμάτι, με δυνατό riff, μου θυμίζει λίγο στιγμές από το "Toolbox" του Gillan- και "Girls Like That" -θυμίζει λίγο το "'69" από το "Abandon" αλλά είναι πιο ρυθμικό και έχει ένα συμπαθέστατο refrain συνοδευόμενο από πανέξυπνα γεμίσματα στην κιθάρα-. Εν συνεχεία, το ευρωπαϊκό bonus track "MTV" είναι κι αυτό από τα highlight του δίσκου. Αρκετά κεφάτο, με τον Gillan να τραγουδάει με τρόπο παρόμοιο με αυτόν του "No One Came" (από το "Fireball") και να ειρωνεύεται δημοσιογράφους, ραδιόφωνα κτλ... Παρεμπιπτόντως διαβάστε στίχο που έγραψε ο τρελάρας ο Gillan στο ίδιο τραγούδι: "Mr. Glover, Mr. Gillan oh you must have made a million on the night Frank Zappa caught on fire...". Γεια σου ρε Ian θεέ! Από τις ωραίες στιγμές και το "Junkyard Blues". Κεφάτο και αρκετά funky. Όσο για τα εναπομείναντα τρία τραγούδια... Μεταξύ μας πάντα, τα "Back To Back", "Don't Let Go" και "Wrong Man" θα μπορούσαν άνετα να λείπουν...

Κατά τα άλλα, την παράσταση στο δίσκο είτε το πιστεύετε είτε όχι την κλέβει ο Don Airey. Όντας πλέον 3 χρόνια μέλος των Purple, έχει βγάλει από πάνω του την βαριά ταμπέλα «αντικαταστάτης του Lord» και αυτό του δίνει την ελευθερία να προσφέρει ηχητικές στιγμές από το Hammond που οι οπαδοί των Purple είχαν (ή μάλλον είχαμε) να ακούσουν αρκετά χρόνια.

Πρωταγωνιστής νούμερο 2; Ο Steve Morse παρακαλώ. Φοβερή απόδοση και τρομερή αλληλεπίδραση με τον Airey. Δείχνει να έχει συμβιβαστεί πλήρως με το ότι δεν είναι πλέον ο Lord δίπλα του αλλά ο Airey και αυτό είναι προς όφελος και των δύο. Όσο για τους υπόλοιπους... Οι γνωστές σταθερές αξίες των Gillan, Glover και Paice. Ίσως ο τελευταίος μόνο να ακούγεται λίγο υποτονικός σε σχέση με παλαιότερους δίσκους αλλά αυτό έχει μάλλον να κάνει με τη μορφή και το στυλ των τραγουδιών και τίποτα παραπάνω.

Κλείνοντας, θα σας θέσω το θέμα με απλά μαθηματικά: 2 τέλεια τραγούδια + 6 πολύ καλά + 3 μέτρια = ένας πολύ καλός δίσκος... Ότι πρέπει για τους οπαδούς του group (κυρίως) και του rock (κατά δεύτερο λόγο...).

  • SHARE
  • TWEET