Daydream XI

The Circus Of The Tattered And Torn

Sensory (2017)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 29/12/2017
Ίσως η έκπληξη της χρονιάς για τους "by the book" οπαδούς του prog/power χώρου. Αλλά...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Βραζιλιάνοι Daydream XI υπάρχουν ως συγκρότημα από το 2008 και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ το 2014. Έχουν καταφέρει να κάνουν σχετικά γνωστό το όνομά τους στους πιο «εσωτερικούς διαδρόμους» της prog/power κοινότητας, στο σημείο που κι ο Mike Portnoy τους κάλεσε στην πρώτη Progressive Nation At Sea κρουαζιέρα και φέτος άνοιξαν μια ημέρα του ProgPower USA φεστιβάλ.

Σε μουσικό επίπεδο ακολουθούν πιστά το τεχνοκρατικό prog/power metal δόγμα, με κύριες αναφορές συγκροτήματα όπως οι πρόσφατοι Angra στο ένα άκρο και οι Symphony X στο άλλο. Το δε φετινό του πόνημα, "The Circus Of The Tattered And Torn", απολαμβάνει διθυράμβους από τους θιασώτες του χώρου.

Όμως, δεν μπορώ να πω πως ενστερνίζομαι την πλειονότητα των απόψεων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βάζω τον εαυτό μου στην αντίθετη γωνία του ρινγκ. Για να το θέσω διαφορετικά, αυτό που ακούω εγώ είναι κάτι καλογραμμένο και καλοπαιγμένο, που κάνει τικ σε πολλά από τα προκαθορισμένα κουτάκια που θέτει συνήθως ως προδιαγραφές ο μέσος prog/power ακροατής, αλλά δεν μπορώ να πω ότι εντοπίζω κάτι που τους καθιστά ξεχωριστούς.

Το ότι είναι concept και πραγματεύεται την ιστορία της λειτουργίας ενός τσίρκου -  κατά τη διάρκεια της οποίας ο ιδιοκτήτης ξεναγεί τον νέο του βοηθό στα σκοτεινά άδυτα των επιμέρους τομέων του με σκοπό να αναδειχθεί ότι οι άνθρωποι ενώνονται περισσότερο από τις δυσκολίες και τις αποτυχίες τους - προσμετράται στα θετικά. Πάντα ένα ωραίο concept κάνει έναν καλό progressive δίσκο καλύτερο. Αλλά, δεν αρκεί από μόνο του.

Παρόλο που το παίξιμο είναι άρτιο και η παραγωγή δυνατή, βρίσκω μάλλον κουραστικό το γεγονός ότι στη μεγαλύτερη διάρκεια του ο δίσκος παίζει στα «κόκκινα» με την δίκαση να δίνει λίγους χώρους για ανάσα στον ακροατή. Κι αν ένα τραγούδι σαν το "Painted Smile" καταφέρνει να ξεχωρίσει λόγων των μελωδιών του, κάτι τέτοιο δεν ισχύει με όλες τις συνθέσεις, ενώ χρειάζεται να φτάσεις στο "Collector Of Souls" για να αντιληφθείς ότι ήταν ανάγκη να «σπάσει» αυτό το συνεχές μοτίβο με κάτι διαφορετικό. Βέβαια, η τύπου gospel φωνητική μελωδία στην αρχή είναι «σηκωμένη» από το "Of Dust" των Pain Of Salvation, αλλά δε βαριέσαι...

Επίσης, η φωνή του τραγουδιστή (και κιθαρίστα) Tiago Masseti είναι μεν σωστή και έχει ένα καλό εύρος και μια εκφραστικότητα, αλλά την βρίσκω κάπως τετριμμένη, τόσο σε χροιά όσο και σε γραμμές. Αυτός ίσως τελικά να είναι ο πιο βασικός ανασταλτικός παράγοντας στο να μην νιώθω ότι τα τραγούδια μου αφήνουν το κάτι παραπάνω.

Εν κατακλείδι, κακό δεν είναι σίγουρα το "The Circus Of The Tattered And Torn". Αντιθέτως, για τους φίλους του "by the book" prog/power ίσως να αποτελεί και την ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς. Όμως, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι η πλάστιγγα γέρνει περισσότερο στην τεχνοκρατική πλευρά του prog και στην ένταση του power από αυτό που προσωπικά επιζητώ ως ιδανική ισορροπία στις κυκλοφορίες του εν λόγω χώρου. Αξίζει, πάντως, μια ευκαιρία.

  • SHARE
  • TWEET