Dave Kilminster

Η παρουσία του Dave Kilminster δίπλα σε rock βετεράνους που δεν διακρίνονται για τους χαμηλούς τους τόνους όπως ο Roger Waters και ο Keith Emerson προετοιμάζει υποσυνείδητα τον ακροατή για υπερβολικές, μεγαλόσχημες ασκήσεις επί της ταστιέρας. Τουναντίον, από την ακουστική αρχή του "Messiah" ακόμα, το "...And The Truth Will Set You Free..." αποδεικνύεται κιθαριστικά πολύ πιο μετρημένο και ατμοσφαιρικό από ότι κανείς το περιμένει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ξεσπάσματα, επικές στιγμές ή ότι η ηλεκτρική κιθάρα του Kilminster δεν ξεζουμίζεται ενίοτε στα χέρια του. Σημαίνει όμως ότι οι όποιες υπερβολές βρίσκονται εκεί που δεν το περιμένεις. Ξεκινώντας από τις μεγάλες διάρκειες των τραγουδιών (μέσος όρος κοντά στα οχτώ λεπτά), που τις περισσότερες φορές είναι καταχραστικές, και συνεχίζοντας στον υπερβολικό ενορχηστρωτικό στολισμό των τραγουδιών είτε με πολυφωνίες είτε με έγχορδα, το "...And The Truth Will Set You Free..." πάσχει από αισθητικό κριτήριο.

Μεγάλη βαρύτητα έχει δοθεί στη φωνή του (που είναι απρόσμενα καλή) και οι συνθέσεις στη βάση τους παραμένουν προσιτές. Όπως προσιτό αλλά σκεπτόμενο είναι το παίξιμο του πολύπειρου πλέον κιθαρίστα. Για παράδειγμα το όμορφο "Waiting" αποτελεί μία συμπαθέστατη αλλά και απλή σε σύλληψη και σύνθεση μπαλάντα που όμως επωφελείται τόσο πολύ από τον αφρικανικό ρυθμό των τυμπάνων αλλά κυριότερα από το ευφάνταστο ρυθμικό και lead κιθαριστικό μέρος. Από την άλλη το "Cassiopeia" έχει το πιο εθιστικό μελωδικό hook του δίσκου αλλά κάπου στα εννέα λεπτά του παρεισφρέουν τόσες φιοριτούρες που η αρχική ιδέα χάνεται.

Στο ίδιο κλίμα κινείται και ο υπόλοιπος δίσκος. Στην πραγματικότητα η ποιότητά του και οι επιρροές του από το μελωδικό prog αλλά εμφανώς και από singers / songwriters είναι τόσο βασικές που θα μπορούσε να απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό. Το πρόβλημα είναι ότι χάνει εύκολα το μέτρο και ακόμα και τις πολλές καλές στιγμές του σου τις δίνει σε τέτοια ποσότητα που χάνουν το νόημά τους. Για να το ξαναβρούν μετά από λίγο και να το ξαναχάσουν αμέσως μετά κ.ο.κ.. Στο τέλος καταλήγει να είναι ένας δίσκος που σε αφήνει με θετικές εντυπώσεις μεν αλλά ταυτόχρονα και μπουχτισμένο. Και αυτό είναι ταυτόχρονα ο Παράδεισος και η Κόλασή του.

Υ.Γ.: Ο Dave Kilminster θα αντικαταστήσει το φιλαράκι του, Guthrie Govan, στην περιοδεία του 2015 του Steven Wilson. Μιλάμε για πολλά γαλόνια session-ίλας.