Dark Fortress

Οι Γερμανοί Dark Fortress υφίστανται από την δεκαετία του '90 και, παρά τα γραφόμενα στο δελτίο Τύπου, κινούνταν πάντα στα όρια της ανυπαρξίας και της μετριότητας. Έχοντας στο ενεργητικό τους μια σειρά δίσκων επανέρχονται μετά από πέντε χρόνια απραξίας με καινούριο άλμπουμ και φιλοδοξούν να μας τραβήξουν το ενδιαφέρον.

Δεν απαιτούνται και πολλές ακροάσεις για να διαπιστώσεις ότι κάτι τέτοιο φαντάζει μάλλον δύσκολο. Το ατμοσφαιρικό black metal που προσφέρουν δεν διεκδικεί ιδιαίτερους επαίνους ούτε δάφνες πρωτοτυπίας.

Ο δίσκος ξεκινάει αρκετά καλά με το εντεκάλεπτο ομώνυμο κομμάτι και αφήνει υποσχέσεις, καθώς η υπνωτική εισαγωγή και το επακόλουθο επιθετικό πέρασμα με τις συνεχείς εναλλαγές ρυθμών που ακολουθούν χαρακτηρίζονται ενδιαφέρουσες, αλλά η συνέχεια δεν είναι ανάλογη. Κυριαρχούν οι μεσαίες ταχύτητες, με πλήκτρα και φωνητικά που μάλλον δεν σαγηνεύουν, ενώ γυναικεία φωνητικά εμφανίζονται σποραδικά και δίνουν ένα χρώμα διαφορετικό, αλλά τίποτα παραπάνω.

Το μεγάλο μειονέκτημα του δίσκου είναι ότι περιέχει συνθέσεις κατά βάση ανέμπνευστες, μονοδιάστατες, που κινούνται στο ίδιο μοτίβο. Δεν είναι ότι συνολικά στέκεται άσχημα, αλλά είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή, το οποίο έχει εξανεμισθεί πολύ πριν ολοκληρωθούν τα 68 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ.

Χωρίς να είναι υπερβολή, ο δίσκος κινείται σε μια γενικότερη αδιαφορία και μετριότητα, ξεκινώντας από τα φωνητικά και καταλήγοντας στην κοινότοπη και flat ατμόσφαιρά του. Το ομώνυμο μαζί με το "Odem" διασώζονται, αλλά δεν δείχνουν ικανά για κάτι περισσότερο.

Στον έβδομο δίσκο τους οι Dark Fortress δεν δείχνουν να μπορούν να πάνε πιο μακριά από εκεί που είχαν βρεθεί μέχρι τώρα. Μάλλον προσπερνάμε άφοβα.