Crimson Fire

Πάντοτε θεωρούσα τους Crimson Fire μια από τις πιο τίμιες μπάντες της ελληνικής heavy metal σκηνής. Θες το ότι αποπνέουν ένα γνήσιο '80s feeling, θες η εν γένει προσέγγιση τους στη μουσική, με είχαν κερδίσει σαν ακροατή, παρά το γεγονός πως το, προ εξαετίας, ντεμπούτο τους δεν με είχε ενθουσιάσει. Φέτος, επιστρέφουν δισκογραφικά με τον νέο, δεύτερο τους δίσκο, μοιάζοντας έτοιμοι για το βήμα παραπάνω, με το οποίο θα μπορέσουν να καθιερωθούν στις συνειδήσεις των ακροατών σαν μια σημαντική, νέα (παρά τα δέκα χρόνια ύπαρξης τους) δύναμη στον χώρο του heavy/power.

Θα μπορούσα να συνεχίσω τυπικά την εν λόγω κριτική, λέγοντας όσα πρέπει να ειπωθούν, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να αντικατοπτρίσει τον ενθουσιασμό που μου δημιούργησε η ακρόαση του "Fireborn". Όντας μεγάλος οπαδός του U.S. power metal, έτσι όπως αυτό εκφράζεται από τους Riot, τους Fifth Angel και λοιπές ηχητικά συναφείς μπάντες, το να ανακαλύψω πως μια εγχώρια μπάντα έχει τη διάθεση αλλά-πλέον-και την ικανότητα να παίζει σε αυτά τα πλαίσια, τόσο από άποψη ήχου, αλλά κυρίως από άποψη ποιότητας, αποτέλεσε γεγονός υψίστης σημασίας.

Έτσι, η νέα κυκλοφορία των Crimson Fire καταφέρνει, ουσιαστικά, να συνδυάσει τις προαναφερθείσες επιρροές, μαζί με μια αναθεωρημένη οπτική πάνω στο hard 'n' heavy των Q5, παρουσιάζοντας ένα αποτέλεσμα ορμητικό και πυρακτωμένο το οποίο, καθοδηγούμενο από την ασύλληπτη φωνητική ερμηνεία του Γιάννη Μπρίτσα (άκου το κλείσιμο του "Only The Brave" για του λόγου το αληθές) και τις σπινταριστές κιθάρες του Στέλιου Κουτέλη, παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του.

Με το "Take To The Skies" να μοιάζει βγαλμένο από κάποιο από τα δύο τελευταία Riot άλμπουμ, το "Right Off The Bat" να αποπνέει μια hard rock αύρα, φέρνοντας στον νου μέχρι και Scorpions των early '80s, το "Bad Girl" με τις δαντελωτές κιθάρες και το αλανιάρικο attitude να περικλείει άριστα τον συνολικό χαρακτήρα της μπάντας και τον speed χείμαρρο του "Knightrider" να αποτελεί την αγαπημένη μου στιγμή από τον δίσκο, το άλμπουμ δεν έχει ούτε μια στιγμή που να περισσεύει, αφού, ακόμη και η ημι-μπαλάντα "Her Eyes", με τη σχεδόν Europe εκκίνηση, «συμμορφώνεται» όσο περνάει η ώρα, με τους ρυθμικούς καλπασμούς να κυριαρχούν από τη μέση κι έπειτα.

Τελικά, προσπαθώντας να αποφύγω τα μεγάλα λόγια, τολμώ να πω πως το "Fireborn" θα μπορούσε άνετα να αποτελεί τον δίσκο μεταξύ του "Immortal Soul" και του "Unleash The Fire" των Riot, αφού καταφέρνει, όπως κι αυτά, να αναμείξει ιδανικά το speed/heavy metal με το hard 'n' heavy των '80s, παρουσιάζοντας ένα αποτέλεσμα που διεκδικεί με αξιώσεις μια θέση στις καλύτερες εγχώριες (και όχι μόνο) κυκλοφορίες του είδους της.