Flames, Convixion, Crimson Fire @ Gagarin 205, 27/10/10

25 χρόνια δισκογραφικής καριέρας. 25 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από την πρώτη studio δουλειά των Flames, "Made In Hell". Τι καλύτερο λοιπόν από μια επετειακή συναυλία για τον εορτασμό του γεγονότος; Πόσο μάλλον όταν γίνεται παραμονή της εθνικής επετείου για την 28η Οκτωβρίου. Τυχαίο; Μπορεί. Ό,τι και να είναι όμως, επρόκειτο για εμφάνιση που τουλάχιστον ο γράφων δε μπορούσε να χάσει. Δυστυχώς ο καιρός, που δε θέλησε να είναι σύμμαχος, αφού έβρεχε αυτό που λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι «cats and dogs», αλλά και η συναυλία των Σκορπιών, η οποία έλαβε χώρα την ίδια μέρα, δεν ήταν αρωγοί στην προσέλευση του κόσμου, κάτι που σίγουρα αδικεί την ιστορία και τη φήμη των Flames. Αργότερα, βέβαια, με την εμφάνιση τους θα κατέλυαν τα πάντα...

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Μια ώρα μετά την προγραμματισμένη, ανέβηκαν στη σκηνή οι Crimson Fire, συγκρότημα που, παρότι δεν «κόλλαγε» ηχητικά με τα δυο επόμενα, απέδειξε γιατί, τουλάχιστον για εμένα, είναι στην ελίτ της σημερινής ελληνικής σκηνής. Heavy / power βγαλμένο από τη δεκαετία του 1980, αλλά πάνω από όλα πολύ καλά παιγμένο επί σκηνής, με αμέριστο συμπαραστάτη τον ικανοποιητικό ήχο, ήταν ό,τι καλύτερο για αρχή και ζέσταμα, μια και η βραδιά ήταν κρύα και βροχερή. Από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο ανέδειξαν τις αρετές τους, μην έχοντας να ζηλέψουν τίποτα από τα ξένα συγκροτήματα. Εκείνο το βράδυ τα δικά τους τραγούδια "Burn The Ground", "Midnight Strike", "Violent Game", "Metal Is Back", "Born For Metal", "The Prophet's Gaze" αλλά και το ομώνυμο, με το οποίο έκλεισαν το set list τους, "Crimson Fire" ενθουσίασαν σίγουρα τους πολύ λίγους παρευρισκόμενους. Εκτός των δικών τους κομματιών, διασκεύασαν με μεγάλη επιτυχία τον ύμνο "Tornando Of Souls" των Megadeth, κομμάτι που ταίριαζε περισσότερο στο όλο μουσικό κλίμα της βραδιάς. Highlight της μπάντας ήταν και είναι η μπασίστρια, κάτι που δε συναντιέται πια συχνά σε metal groups με '80s feeling, αλλά και ο τραγουδιστής που τον ακούς και νοιώθεις τα τραγούδια να απογειώνονται. Μια από τις καλύτερες φωνές που διαθέτει το ελληνικό heavy metal. Είναι πολύ κρίμα το συγκρότημα να μείνει στα στενά όρια των ελληνικών συνόρων. Θέλουν δουλειά, αλλά «το 'χουν», οπότε ας σκεφτούν το παραπάνω βήμα. Αποκόμισαν πολύ εύκολα το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου. Μέχρι την επόμενη φορά...

Ούτε δέκα λεπτά δεν κράτησε η αναμονή μέχρι να βγουν οι Convixion στη σκηνή. Ό,τι και να πεις για αυτό το group είναι λίγο. Στο λεξικό δίπλα στη λέξη πάρτι βρίσκεται περίτρανα το όνομα τους. Από την αρχή μέχρι το τέλος τα όργανα έπαιζαν σαν άλογα που έτρεχαν σε φρενήρη ρυθμό και τα μέλη είχαν αντίστοιχη διάθεση. Το εν λόγω συγκρότημα είναι πραγματικός διασκεδαστής κοινού, γιατί, παρόλο που από κάποιο σημείο και μετά νομίζεις ότι ακούς το ίδιο κομμάτι, σε κάνουν να μη μένεις ακίνητος στη θέση σου. Η ενέργεια που μεταδίδεται από τη σκηνή όσες φορές τους έχω δει είναι κάτι που μόνο αν το ζήσεις μπορείς να το καταλάβεις. Για να πάρετε μια ιδέα, θα μπορούσαν να είναι άνετα support στους Tankard, αφού το στυλ είναι το ίδιο. Τα "Made Of Steel", "Tomorrow's Yesterday", "A Matter Of Faith", "I Come Alive", "Black Magic Night" και "Heavy Metal ρε μουνιά" ήταν μερικά από τα κομμάτια που επέλεξαν για να μας κάνουν να περάσουμε καλά. Δυστυχώς τα περίπου 150-200 άτομα που ήταν στον χώρο, ο οποίος κανονικά χωράει περίπου 1000 ορθίους, καταλαβαίνετε ότι δεν μπορούν να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα, οπότε υπήρχε μια ελάχιστη υποτονικότητα. Τελείωσαν το set list τους με το "Drink Metal", κομμάτι που τείνει να γίνει old time classic για την μπάντα, αλλά και το "Lesson In Violence" των -χωρίς λόγια- Exodus. Οι Convixion απέσπασαν και αυτοί πολύ εύκολα το χειροκρότημα του κοινού. Για ακόμα μια βραδιά έκαναν το καθήκον τους και μας ανέβασαν το ηθικό (και μόνο...). Ελπίζω την επόμενη φορά που θα εμφανιστούν κάπου να είναι γεμάτο το μαγαζί και να γίνει ο απαραίτητος «χαμός», γιατί τους αξίζει. Salute...

Λίγα λεπτά μετά τις 22:00 το συγκρότημα για το οποίο είχαν έρθει όλοι ανέβηκε στη σκηνή του Gagarin. Ο κόσμος δεν αυξήθηκε, κάτι σίγουρα όχι ωραίο για τη φήμη της μπάντας αλλά και την ιδιαιτερότητα της βραδιάς. Μετά από μια άκρως επική σύντομη εισαγωγή ξεκίνησαν με το κομμάτι "...". Τι; Δεν είδατε τίτλο; Όχι, δεν έχετε πρόβλημα όρασης. Αυτό που ακουγόταν ως αρχικό κομμάτι, μόνο τραγούδι δεν ήταν. Ένα συνονθύλευμα ήχων που έτεινε σε γενικευμένη βαβούρα έβγαινε από τα ηχεία προς μη τέρψη των αυτιών μας. Δυστυχώς η συνέχεια ήταν η ίδια. Για λόγους που πραγματικά δε μπορώ να κατανοήσω, μετάλλαξαν όλα τα κομμάτια τους. Όσοι έχουν ασχοληθεί με τους Flames ξέρουν ότι παίζουν thrash metal και για αυτό έχουν γίνει γνωστοί και έχουν μείνει στην ιστορία. Εκείνο το βράδυ, όμως, πάνω στο σανίδι βλέπαμε μάλλον ένα group διασκευών στους Flames και όχι τους ίδιους. Γιατί; Όταν ακούς τα τραγούδια λες και παίζουν οι Morbid Angel ή οι Obituary, ενώ έπρεπε να ακούς έναν πιο «βρώμικο» thrash ήχο, ε, δε νομίζετε ότι είναι άσχημο; Εγώ πιστεύω πως ναι.

Στο τρίτο κομμάτι μαζί με τους Flames τη σκηνή μοιράστηκε ο Νίκος Μελισσουργός, τραγουδιστής των Suicidal Angels, και μαζί έπαιξαν το "Remember The Fallen" των μεγάλων Sodom. Ίσως το μόνο κομμάτι που διέσωσε τη βράδια. Τι και αν ακούστηκαν τα "Red Terror", "Summon The Dead", "Legions Of Death", "Alcoholic And Beer", "Agnostic Front", "Pollution Attack", "Eastern Front", "Savage Brains", "Slaughterhouse", άσματα που έχουν χαρακτηρίσει την ταυτότητα των Flames. Ναι μεν η απόδοση τους δεν ήταν άσχημη, αλλά όταν ακούς τον τραγουδιστή να γρυλίζει αντί να τραγουδάει, τον drummer να χρησιμοποιεί τη δίκαση κατά κόρον, πολλές φορές με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτήν που έπρεπε, και τους άλλους δύο, μπασίστα και τραγουδιστή/κιθαρίστα, να παίζουν αρκετά fuzzαρισμένα, η εικόνα τουλάχιστον σε εμένα είναι τραγική. Φανταστείτε ότι αν δεν προλόγιζαν τα προαναφερθέντα τραγούδια ίσως και να μην καταλάβαινες τι ακούς. Σε κάποια από αυτά, απειροελάχιστα ευτυχώς, ήταν άλλη και η μουσική δομή. Εκτός αυτών, ακούστηκε και το "Rotten Life" από την επερχόμενη δουλειά τους, το οποίο και αυτό βάδιζε στα ίδια μουσικά μονοπάτια.

Ο κόσμος ως επί το πλείστον φαινόταν αρκετά ξενερωμένος με την όλη κατάσταση, ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Είναι από τις ελάχιστες συναυλίες που παρακολουθώ που οι καλλιτέχνες δεν αξίζουν το χειροκρότημα του κοινού. Εννοείται ότι χειροκροτήθηκαν, αλλά σε πολύ χλιαρούς ρυθμούς. Αδίκησαν πολύ και τους εαυτούς τους αλλά και τον κόσμο που τους πίστεψε και ήρθε στη συναυλία για να τους δει μετά από πολύ καιρό.        

Σκεφτείτε ό,τι νομίζετε για αυτό που θα διαβάσετε, αλλά θεωρώ πολύ άσχημο να λέει από μικροφώνου ο μπασίστας των Flames όταν θα ήταν ονειρικό για αυτούς να «άνοιγαν» ένα live των Suicidal Angels. Κάποια πράγματα για μένα δε λέγονται. Όσο καλή και να είναι μια μπάντα (που στη συγκεκριμένη περίπτωση οι Suicidal Angels είναι) δεν επιτρέπεται ο δάσκαλος να μυθοποιεί έναν νέο μαθητή. Θα μου πείτε, τιμή του μαθητή. Ok, σωστά. Αλλά αν έχεις τέτοια άποψη, πες την εκτός αέρα, γιατί δημιουργεί άσχημες εντυπώσεις σε κάποιους. Ο μεγάλος είναι μεγάλος σε όλα και πρέπει να αποπνέει ένα σεβασμό. Εύχομαι οι Flames να αλλάξουν κάπως ρότα, κοιτώντας το παρελθόν τους, γιατί δεν τους βλέπω καλά. Όπως λέει και ο λαός μας, είναι εύκολο να γίνεις «από δήμαρχος κλητήρας».

Θοδωρής Μηνιάτης