Cough

Άκου τι να περιμένεις. H παραγωγή έχει γίνει από τον Jus Oborn των Electric Wizard. Στην ηχογράφηση έκτος του Jus ήταν και ο Garrett Morris των Windhand. Αν έχεις ελάχιστη ιδέα από το παρελθόν της μπάντας, έστω με τα "Ritual Abuse" και "Reflection Of The Negative", τότε δεν χρειάζεται να σου πω άλλα. 

Αν σου αρέσει το σάπιο, βασανιστικά αργό, θορυβώδες, γεμάτο feedback, ηχώ και μαστούρα doom metal, τότε εδώ έχεις έναν δίσκο που δύσκολα θα ξεφύγει από τα αγαπημένα σου. Τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, σε ελάχιστα σημεία ίσως κουράσουν κάποιους απαίδευτους. Δεν το νιώθεις παντού. Δεν είναι ανυπόφορο. Να, θα μπορούσαν τα "Let It Bleed" και "Shadow Οf Τhe Torturer", παρότι και τα δύο θανατερά όμορφα, να είναι λιγάκι μικρότερα. Είναι τέτοια η θέση τους, λίγο πριν το τελείωμα του δίσκου, που είσαι ήδη αλοιφή και μπορεί να σε πονέσουν ακόμα παραπάνω. Όπως και να το κάνουμε, όμως, ο στόχος αυτής της μουσικής είναι ο βασανισμός. Οπότε και η διάρκεια συμβάλει σε αυτό. Οι μυημένοι, δεν θα ασχοληθούν, ούτε πρόκειται να χαλαστούν από αυτήν. Η όποια γκρίνια είναι θεμιτή και μάλλον κομπλιμέντο για το συγκρότημα. Η μανία της μπάντας με το feedback είναι ξεκάθαρη και τα φωνητικά παραμορφωμένα, πειραγμένα και άρρωστα σερβίρουν και αυτά κάτι το σάπιο και επίσης βασανιστικό. Παρότι ατελείωτα και ασήκωτα τα "Haunter Οf Τhe Dark" και "Possession" που ανοίγουν τον δίσκο, περνάνε σφαίρα. Εντάξει, είναι ειρωνεία να γράφω την λέξη σφαίρα για κομμάτια των Cough. Σάπια riffs με ασήκωτο θόρυβο και νότες που τσακίζουν κοκάλα. Σαν να βγήκαν από δίσκο των Electric Wizard. Αυτό είναι και τα δύο. Δυνατές συνθέσεις με άκρως εμετική ατμόσφαιρα. Αδιανόητα επιβλητικά κιθαριστικά περάσματα που λυγίζουν ατσάλι. Στην ίδια ρότα το "Dead Among The Roses" που έρχεται, εμφανίζει μια περισσότερο ψυχεδελική υπόσταση και μια αγάπη στο παρελθόν των Sabbath που το κάνουν αρκετά ενδιαφέρον και βίαια μαστουρωτικό. Σε σπρώχνει να καπνίσεις. Σε πιέζει να σβήσεις τον λαιμό σου με λίτρα μπίρας. Τι να σβήσεις όμως, όταν ακολουθεί το "Masters Οf Torture" που πραγματικά σε καίει. Σε τυραννάει. Σε πιάνει από τα μαλλιά και σε σέρνει κάτω. Γεμίζεις σκόνη, λάσπες και σκατά. Δεν έχεις με τίποτα τρόπο να πλυθείς και σε ξαναπετάει κάτω. Σε διαλύει και σου φτύνει καπνό στη μούρη. Το βάσανο σου συνεχίζεται αρκετά ακόμα. Θάνατος, σκοτάδι και ψυχεδέλεια, που όπως είπα παραπάνω θα μπορούσε να χωρέσει σε λίγο μικρότερη διάρκεια. To "The Wounding Hours" κλείνει, πριν το άστοχο ακουστικό outro του ομότιτλου κομματιού, τον δίσκο εξαιρετικά. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα τους κομμάτια. Δεν έχει το παραμικρό ψεγάδι. Δεν κουράζει. Δεν πάσχει από τίποτα. Έχει όση βρωμιά χρειάζεται και λίγο παραπάνω σαπίλα και σκοτάδι απ' ό,τι αντέχεις. Το μυστικό του είναι ότι κρύβει μια ψυχεδέλεια που δεν την συνηθίζουν αυτοί εδώ και το εξυψώνει.

Οι άρρωστοι του θορύβου, της ατελείωτης σαπίλας και της μονότονης βαριάς παρανοϊκής ψυχεδέλειας θα συμφωνήσουν ότι ο δίσκος είναι τεφαρίκι του είδους. Δεν βρίσκω τίποτα άσχημο. Καταφέρνει να σε κάνει να απολαύσεις τις μελωδίες, την σαπίλα και την μαυρίλα του πανεύκολα. Εφτά κομμάτια (εξαιρώ το αδιάφορο τελευταίο) κοντά μιας ώρας εξαιρετικής βαριάς και εμπνευσμένης μουσικής.

Bandcamp