Converge

All We Love We Leave Behind

Epitaph (2012)
Από τον Τόλη Δόση, 30/10/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο μόνος λόγος που θα μπορούσε κάποιος να αφήσει το καταπληκτικό "Axe To Fall" για λίγο στην άκρη, θα ήταν μια καινούργια κυκλοφορία των ίδιων των Converge και μόνο αυτών. Είναι εύκολο να σκεφτούμε πολλούς λόγους γιατί η μουσική βιομηχανία δεν βρήκε ακόμα υποκατάστατο για αυτό το συγκρότημα και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι το φετινό "All We Love We Leave Behind" δεν έκαναν τίποτα λιγότερο από το να μεγαλώσουν τον μύθο αυτής της μπάντας και να μας δώσουν να καταλάβουμε ότι, όπως όρισαν το όρια του hardcore ήχου την προηγούμενη δεκαετία με όλες τους τις κυκλοφορίες και όχι μόνο με το "Jane Doe", έτσι θα συνεχίσουν να κάνουν στο παρόν και στο μέλλον.

Την αφορμή για αυτό το συμπέρασμα δίνουν όλα μα όλα τα τραγούδια του φετινού τους πονήματος. Έχουμε να κάνουμε με ένα κομψοτέχνημα του ακραίου ήχου, που στα 38 λεπτά της διάρκειάς του προσφέρει ένα μοναδικό πακέτο ακατέργαστης ηχητικής βίας σε πλήρη εναρμονισμό με την πολυδιάστατη, σκεπτόμενη μουσική των Converge. O κιθαρίστας της μπάντας, Kurt Ballou, ο οποίος φυσικά και έχει αναλάβει την παραγωγή του άλμπουμ, είναι αναμφίβολα ένας από τους riff masters των τελευταίων ετών και το αποδεικνύει για ακόμα μια φορά. Αυτό γιατί το "All We Love We Leave Behind" είναι μπουκωμένο με riff καλά μου παιδιά. Πολλά riff όμως, πάρα πολλά riff, με το κάθε ένα από αυτά να πετάει σπίθες και να βάζει φωτιά σε ένα ολόκληρο hardcore και βεβαίως metal κατεστημένο.

Τα χειρουργικά εκτελεσμένα τραγούδια τους αναδεικνύουν ανείπωτη μουσικότητα από όλα τα μέλη της μπάντας, με τον Ben Koller να «μιλάει» μέσα από τα τύμπανα και να πιστοποιεί αυτούς -ανάμεσά τους και εγώ- που τον θεωρούν έναν από τους καλύτερους drummer του κόσμου. Ο Jacob Bannon, από την άλλη, οποίος υπογράφει ένα σημαντικό κομμάτι του οικοδομήματος της μπάντας που δεν είναι άλλο από τους στίχους, βγάζει για ακόμη μια φορά τρομερό πάθος στο μικρόφωνο.

Όσο και αν αυτό το άλμπουμ φαντάζει ελαφρώς πιο βατό στις δομές του, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι είναι τέτοια η μουσική των Converge που απαιτεί σε έναν βαθμό ασύμμετρες φόρμες και αντισυμβατικές εκτελέσεις. Είναι ο μόνος τρόπος για να χωρέσουν τα τραγούδια τους τις τόσες πολλές ετερόκλητες επιρροές τους. Δείτε ή μάλλον ακούστε για παράδειγμα το "Sadness Come Home". Ξεκινώντας με southern μελωδία, την βουτάει στο sludge, συνεχίζει σε hardcore αισθητική και ξερνάει metal πάνω της μέχρι να σε πείσει ύστερα από τρία λεπτά και κάτι ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. Και δεν είναι μόνο αυτό. Το "Trespasses" είναι επίσης «τεράστιο» τραγούδι με τις groovy πεντατονικές του να το απογειώνουν, το χαοτικό "Sparrow's Fall" που χώνει καταπληκτικά, αλλά και το υπερπωρωτικό "Vicious Muse", το οποίο δείχνει πώς ένα τραγούδι που πατάει στο πατροπαράδοτο «τουπά-τουτουπά» των τυμπάνων, μπορεί απλά... να γαμήσει. Να μην ξεχάσω να αναφερθώ στο "Coral Blue" του οποίου η doomy ατμόσφαιρα καθηλώνει, αλλά και την ομώνυμη του δίσκου κομματάρα, που μέσα της εσωκλείει στον μέγιστο βαθμό το ταλέντο αυτής της μπάντας.

Όπως καταλάβατε, οι Converge, παρά τα είκοσι και βάλε χρόνια πορείας τους στο μουσικό στερέωμα, συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν με τη φρεσκάδα και τη μοναδική ικανότητά τους να κυκλοφορούν άλμπουμ που ακούγονται και είναι πρωτοποριακά. Το "All We Love We Leave Behind" είναι ακόμα ένα καλλιτέχνημα από δαύτους, που αρκεί για κρατήσει πάνω του ένα μεγάλο φάσμα του ακραίου ήχου για πολύ καιρό ακόμα. Μέχρι την επόμενή τους κυκλοφορία δηλαδή.

  • SHARE
  • TWEET