Coldplay

Προσωπικά οι Coldplay μου αρέσουν πολύ. Οχι πάντα. 20 χρόνια σχεδόν μετά το ντεμπούτο τους "Parachutes", λίγες ήταν οι στιγμές αρχικά που έβλεπα κάτι ενδιαφέρον στους Βρετανούς που θύμιζαν λίγο Travis, ήταν γλυκανάλατοι και όταν έβλεπα την ασχημόφατσα του Chris Martin να τραγουδά το "Yellow" σε εκείνο το βιντεοκλίπ στη παραλία ήθελα να σπάσω τη τηλεόραση. To 2008 όλα άλλαξαν για μένα και μάλλον και για αυτούς με το "Vida La Vida" το οποίο τους έκανε πραγματικά arena band, τους έμαθαν και οι πέτρες και απέκτησαν ακόμα περισσότερους εχθρούς με το pop rock που έπαιζαν που θεωρείται (ίσως δικαίως) λίγο generic, λίγο ρηχό αλλά που ταυτόχρονα αν τους δεις live είναι ίσως από τις πιό αξέχαστες εμπειρίες της ζωής σου.

Οι Coldplay είναι σίγουρα φιλόδοξοι και μπορούν να γράψουν ωραία τραγούδια αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Δεν είναι χαζοί όλοι αυτοί που τους ακούνε και αγοράζουν τους δίσκους τους. Μετά το Vida, ακολούθησαν τα επίσης πολύ καλά "Mylo Xyloto", το τρυφερό "Ghost Stories" και το 2015 στο "A Head Full Of Dreams" πραγματικά τα έδωσαν όλα για να γίνουν η πιό σημαντική rock-pop μπάντα στον κόσμο ειδικά με τη περιοδεία που ήταν από τις πιό σημαντικές και κερδοφόρες στην ιστορία γενικώς της μουσικής (!).  Όσο περισσότερο τους άκουγα τόσο καταλάβαινα τί και πως θέλανε να το πούνε και άρχισα να ακούω και τα πρώτα άλμπουμ τους. Και έχουν καταφέρει να είναι από τα μεγαλύτερα γκρουπ εκεί έξω είτε μας αρέσει είτε όχι.

Η επιτυχία αυτή τους δίνει την ελευθερία πλέον να πειραματίζονται άνετα αφού δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα ενώ και ακόμα και δίσκο με τον Chris Martin να ροχαλίζει να βγάλουν πάλι μάλλον θα είναι νο1 τουλάχιστον στην Μ. Βρετανία. Το όγδοο λοιπόν διπλό (!) "Everyday Life" είναι άνετα το πιο experimental τους γιατί ακριβώς έτσι θέλανε και μπορούν. Όπως μπορούν να αποφασίσουν να μην το προωθήσουν καθόλου με συναυλίες λόγω των περιβαντολλογικών επιπτώσεων που θα είχε μια τέτοια περιοδεία(!!). Και όταν λέμε ‘πειραματικό’ δεν εννοούμε τρελά πράγματα. Ποτέ δεν νομίζω οι Coldplay να βγάζανε κάτι 100% έξω από τα νερά τους, ωστόσο το "Everyday Life" δεν είναι ένας τυπικός δίσκος Coldplay.

Η ανατολή του νέου άλμπουμ έρχεται με το ορχηστρικό "Sunrise" που μας εισάγει όμορφα στο “Church” που είναι ένα τυπικό κομμάτι που θα περιμέναμε από τους Coldplay με τους χαρακτηριστικούς ‘ψαγμένους’ στίχους του Martin (“I worship in your church, baby, always”) αλλά σαν μελωδία είναι όμορφη. Αυτό που παρατηρεί κανείς και στο "Church" και στα υπόλοιπα τραγούδια, στο εξώφυλλο και γενικά στο μαρκετινγκ πίσω από το άλμπουμ είναι το Ανατολίτικο στοιχείο. Η Μέση Ανατολή συναντά τα pop και ελαφρά ροκ στοιχεία με ελαφρά beats σε κάτι όχι καινοτόμο αλλά που εν προκειμένω ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον. Η παρουσίαση εξάλλου του δίσκου έγινε σε live stream από την Ιορδανία και μπορείτε να τη παρακολουθήσετε πατώντας εδώ.

Στο "Trouble In Town" έχουμε επίσης κάτι νέο, που είναι τα πολιτικά μηνύματα που περνάει ο Martin με το σαμπλάρισμα ενός αστυνομικού στην Αμερική να απειλεί έναν μαύρο νεαρό. Νέο είναι και το gospel "BrokEn" που όπως και τα "WOTW/POTP", "Cry Cry Cry" που όμως μοιάζουν περισσότερο σαν μισοτελειωμένα projects παρά σαν ειλικρινείς προσπάθειες για κάτι νέο. Στα θετικά του δίσκου, το "Daddy" με τους τρυφερούς στίχους, το "Champion Of The World" που έγραψαν με τον Scott Hutchison (Frightened Rabbit), το αντιπολεμικό τραγούδι για τα ορφανά και τα νεκρά παιδάκια από του βομβαρδισμούς της Δαμασκού το 2018 "Orphans" το οποίο αντιπαραθέτει την ματζόρε μουσική με τους μάλλον πιο απλοϊκά όμορφους στίχους που έγραψε ποτέ ο Martin. To καλύτερο κομμάτι του δίσκου (και από τα καλύτερα των Coldplay γενικά) είναι το εθιστικό τζαμάρισμα με τον Βέλγο ράπερ Stromae και το σαξόφωνο του Femi Kuti στο "Arabesque". Το πρώτο μέρος λέγεται Sunrise και το δεύτερο Sunset. Ομολογώ προσπάθησα αλλά δεν κατάλαβα γιατί, όπως επίσης και γιατί ένα 50-λεπτο άλμπουμ έπρεπε να γίνει διπλό. Ίσως συνεχόμενες μελλοντικές ακροάσεις μου δώσουν την απάντηση. Πάντως και τα δύο μέρη κλείνουν με αναφορές σε θρησκευτικούς ύμνους: "When I Need A Friend" στο πρώτο μέρος με την εκκλησιαστική χορωδία και στο κλείσιμο του δίσκου "Everyday Life" το οποίο είναι σαν να βγήκε από το "Ghost Stories" άλμπουμ και κλείνει με μια σειρά από «αλληλούια».

Και τελικά η ετυμηγορία ποιά είναι; Οι Coldplay κάνανε το κέφι τους ηχογραφώντας ένα άλμπουμ κυρίως για αυτούς, δεν θα το προωθήσουν σχεδόν καθόλου και φαίνεται να είναι πιο ικανοποιημένοι από ποτέ και καλά κάνουν. Το στοίχημα το κερδίζουν και αν βγάζανε κάτι από τα ίδια τότε μάλλον θα έβγαιναν χαμένοι και ο αναπόφευκτος κορεσμός θα τους έκανε κακό. Οι φιλοδοξίες τους είναι αξιοσέβαστες και φαίνεται ότι θέλουν να εισέλθουν σε μια νέα εποχή για τη καριέρα τους ενώ οι αξίες και τα ιδανικά που (επιφανειακά) προβάλλουν είναι εύπεπτα για τη γενιά των millennials ωστόσο δεν παύουν να είναι με νόημα και αληθινά. Έξτρα πόντοι για την ανατολίτικη αύρα που ίσως κερδίσει περισσότερους ακροατές στο δύσκολο (ανέκαθεν απέναντι τους) ελληνικό κοινό.