Church Of Misery

Όταν ξεκινάς να γράφεις για συγκροτήματα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν καθορίσει την πορεία και την ιστορία ενός ήχου, οφείλεις να γράφεις και δύο τρία πράγματα για τους δημιουργούς τους. Το άρρωστο προσωπικό όραμα του μπασίστα (και μοναδικού μόνιμου μέλους) Tatsu Mikami, για την μετάβαση από το thrash στο doom / stoner έχει περάσει από δεκάδες λίτρα αίμα και άπειρα χρόνια καταδικαστικών ποινών. Τουλάχιστον για τα υποκείμενα τα οποία είναι πηγή έμπνευσης του Ιάπωνα.

Οι Church Of Misery δημιουργήθηκαν πριν από 21 χρόνια (πόσο μακρινό φαίνεται το έτος 1995;) και προσπάθησαν να γειώσουν την αγάπη του δημιουργού τους για τους Black Sabbath, τους Saint Vitus, τον Wino γενικά και τις -αληθινές- ιστορίες τρόμου με μαζικές δολοφονίες και serial killers. Η στάμπα που έχουν αφήσει μπορεί να ειδωθεί σε πάρα πολλές νεότερες και σύγχρονές τους μπάντες καθώς αρκετοί τους αναφέρουν μέσα στο φάσμα επιρροών τους.

Τα σκαμπανεβάσματά τους αρκετά μιας δεν είναι όλες τους οι δουλειές το ίδιο επιτυχημένες. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τις κορυφές των "Master Of Brutality" (2001) και "Houses Of The Unholy" (2009). Όλες τους οι δισκογραφικές προσπάθειες είναι από απλά καλές μέχρι εξαιρετικές. Το καινούργιο τους, "And Then There Were None", ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Έχει αποτραβηχτεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από το βαρύ doom (με φουλ κομπρεμί με το sludge των Eyehategod) και έχει πάει στο πιο κιθαριστικό και rock 'n' roll-ίζον stoner / doom. Το μπάσο του Mikami οδηγεί όλη τη μουσική τους. Είναι το άλφα και το ωμέγα καθώς περιδιαβαίνει με χαρακτηριστική ευκολία από τους Obsessed στην παραμόρφωση των Sleep.

O mainman των Church Of Misery στο "And Then There Were None" κάνει ένα παράτολμο άλμα. Για πρώτη φορά συνεργάζεται με μη Ασιάτες μουσικούς, επιστρατεύοντας σε στίχους κα φωνητικά τον ήρωα Scott Carlson (Repulsion, Cathedral), τον κιθαρίστα των Blood Farmers, Dave 'Depraved' Szulkin και τον ντράμερ Eric Little των Earthride. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν το διάβημα πέτυχε. Ο δίσκος ακούγεται πολύ ευχάριστα και έχει κάποια σόλο σε κιθάρα και μπάσο τα οποία σου τραβούν την προσοχή αμέσως. Τα φωνητικά ωστόσο του Carlson (τα οποία είναι τα πρώτα που κάνει για δίσκο μετά το "Horrified" των Repulsion) χάνουν σε δύναμη. Τον έχουμε συνηθίσει σε άλλα πράγματα και το doom δεν είναι το δυνατό του χαρτί, φωνητικά τουλάχιστον.

Από τον δίσκο λείπει η αιχμή. Εκείνη η σύνθεση που θα μνημονεύεται. Ακόμα και έτσι όμως, στην διαφορετική κατεύθυνση που έχει επιλέξει ο Mikami, μπορούμε να χαλαρώσουμε και να ακούσουμε ιστορίες για κατά συρροή δολοφόνους που έσφαζαν αδιακρίτως ότι είχε δύο πόδια και περπατούσε όρθιο. Κάτι σαν το "Murderfreak Blues" ένα πράγμα.