Chimaira

Οι Chimaira ανήκουν στη συνομοταξία των συγκροτημάτων εκείνων, τα οποία πριν καμιά δεκαριά χρόνια ξεκίνησαν το νέο, ας πούμε, κύμα του αμερικανικού metal ήχου, το πλέον ονομαζόμενο, τετριμμένο και επαναλαμβανόμενο metalcore. Ίσως το άκουσμα του συγκεκριμένου όρου να αποτρέπει πολλούς από την ενασχόληση με κάποιες σχετικά μεγάλες μπάντες, όπως οι Chimaira, και ίσως να 'χουν και δίκιο. Οι Chimaira όμως, και προς τιμή τους, δεν παρέμειναν πιστοί σε αυτό που κατά κάποιον τρόπο «επέβαλλαν» με δίσκους σαν το "Pass Out Existence" και προχώρησαν τον ήχο τους, μπολιάζοντας νέα στοιχεία και κυκλοφορώντας μερικές δισκάρες, όπως το ομώνυμο (2005) ή το "Impossibility Of Reason" (2003).

Το προπέρσινο, πολύ καλό, "Resurrection" θεωρήθηκε από πολλούς το magnum opus των Chimaira, καθώς η μπάντα παρουσιάστηκε αποφασισμένη και δούλεψε πάρα πολύ για το συγκεκριμένο άλμπουμ. Εξάλλου, κομμάτια σαν το "Six" πιστοποιούν αφενός μεν την ποιότητα της μπάντας, καθώς και την ικανότητά της να προσθέτει νέα στοιχεία στον ήχο της. Συνολικά ένα πολύ καλό άλμπουμ, το οποίο άφησε ακόμα περισσότερες υποσχέσεις για το επόμενο, το οποίο με τον τίτλο "The Infection" κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και έφερε τους Chimaira πάλι στο προσκήνιο.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό του "The Infection" είναι η εναλλαγή του tempo των κομματιών. Σε κομμάτια όπως το "Secrets Of The Dead" ή το single "Destroy And Dominate" τα riffs ακούγονται βαριά και ασήκωτα από τη μία, ενώ εντάσσονται σε μια πιο σκοτεινή, ατμοσφαιρική σύνθεση που δημιουργεί αλληλοσυγκρουόμενες παραστάσεις. Οι κιθάρες γενικά στο δίσκο φαίνονται αρκετά δουλεμένες και μιξαρισμένες, έτσι ώστε να αποτελούν το σήμα κατατεθέν της ηχητικής επίθεσης των Chimaira, ενώ επιδίδονται σε ένα συνεχές «riffing battle», κάτι που από το ομώνυμο άλμπουμ της μπάντας ("Chimaira", 2005) είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς με αποκορύφωμα φυσικά εκείνο το δίσκο. Ωστόσο, σε κομμάτια όπως το "The Venom Inside" ή το ορχηστρικό "The Heart Of It All", τα riffs είναι από εκείνα που δεν αφήνουν τον ακροατή σε ηρεμία και συνδυάζονται υπέροχα με τα πλήκτρα σε μια δεκατετράλεπτη σύνθεση. Από το άλμπουμ δε λείπουν και οι κάπως πιο πιασάρικες στιγμές, με το "Frozen In Time" να αποτελεί το πιο εμφανές παράδειγμα και να προσφέρει ένα ωραίο groove-άτο αποτέλεσμα.

Ο Mark Hunter, από το "Resurrection" κιόλας, όταν και άρχισε να πειραματίζεται στα καθαρά φωνητικά, έδωσε μια άλλη όψη στους Chimaira και απ' ότι φαίνεται και στο καινούριο δίσκο, τα πάει μια χαρά. Στο "Impending Doom" για παράδειγμα, ένα κομμάτι σκοτεινό, οι φωνητικές γραμμές είναι οι ιδανικές. Στο "Coming Alive" ή το "Walking On Broken Glass" από την άλλη, παρουσιάζει στους Chimaira μια νέα, πιο brutal εκδοχή, που θα ταίριαζε περισσότερο σε καθαρόαιμο death metal συγκρότημα.

Το "The Infection" σε γενικές γραμμές είναι ένα αξιόλογο άλμπουμ και οι οπαδοί των Chimaira ήδη θα το 'χουν αγαπήσει και αυτό. Η μπάντα έδωσε έναν ακόμα πιο heavy τόνο αυτή τη φορά σε στιγμές, αλλά και έδειξε και έναν ακόμα πιο πειραματικό χαρακτήρα στις πιο αργές συνθέσεις. Ένα άλμπουμ καλοδουλεμένο και αξιοπρεπές, που σίγουρα ξεχωρίζει από το σωρό και αξίζει της προσοχής. Γι' αυτό ακριβώς θεωρούνται και από τα μεγάλα ονόματα του χώρου και δεν αναλίσκονται στο να αναπαράγουν μελωδικά ρεφραινάκια και να γράφουν ένα riff για καμιά δεκαριά κομμάτια.