Chimaira

Οι Chimaira θεωρούνται από πολλούς ως μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες του αμερικανικού death metal / metalcore ήχου. Μετά από μια επιτυχημένη θητεία στη Roadrunner Records, κάνουν μια νέα αρχή με το "Resurrection" (όπως υποδηλώνει και ο τίτλος άλλωστε), με τη Ferret Records για Αμερική και τη Nuclear Blast για διεθνή διανομή. Γενικά είναι ένα από τα γκρουπ που έχουν ως τώρα δημιουργήσει ένα όνομα στο χώρο, καθώς έχουν περιοδεύσει με άλλες γνωστές μπάντες της σκηνής...

Για να περάσουμε στο θέμα μας, ο δίσκος ακούγεται πιο κοντά στον ήχο του "Impossibility Of Reason", συγκρινόμενος με τις άλλες τους κυκλοφορίες. Είναι αρκετά ποικιλόμορφος και συναντάμε κλασικά groovy metalcore κομμάτια, όπως το ομώνυμο, αλλά και πιο old-school hardcore στιγμές, όπως στο "Worthless", πράγμα που δείχνει ότι δεν ξεχνούν τις καταβολές τους. Από την άλλη, έχουμε και το "Six", ένα δεκάλεπτο κομμάτι το οποίο προσωπικά θεωρώ το καλύτερο του δίσκου, που έχει τέλεια αναμεμειγμένα σημεία, γεμάτα ένταση, τα οποία ακολουθούν μελωδικά 'τζαμαρίσματα'. Από το 4ο-5ο λεπτό και μετά, μου φέρνει στο μυαλό την εικόνα μιας μπάντας που 'τζαμάρει' στο studio, δοκιμάζοντας τις ιδέες της, και όλα αυτά μέχρι να ξαναμπεί στο αρχικό 'πορωτικό' θέμα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το "Resurrection" έχει κρυμμένη πολλή ενέργεια. Στα περισσότερα σημεία είναι απίστευτα 'groove-άτο' και αναμειγνύει τα death / metalcore στοιχεία της σκηνής των τελευταίων ετών με hardcore ρυθμούς και μελωδικά περάσματα. Σα να συνδύασαν τα κύρια χαρακτηριστικά των γκρουπ του σημερινού deathcore ιδιώματος. Η παραγωγή, που είναι σε υψηλά επίπεδα, βοηθά πάρα πολύ στο συνολικό αποτέλεσμα. Τα κομμάτια γενικά φαίνεται να είναι δομημένα έτσι, ώστε να ακολουθούν μια συγκεκριμένη γενική κατεύθυνση και στυλ, αλλά παρ' όλα αυτά τα περισσότερα είναι κάπως διαφορετικά μεταξύ τους, αν προσέξει κανείς τις επιρροές. Παραδείγματος χάριν, το "Killing The Beast" έχει ένα μελωδικό ρεφρέν με ένταση, το οποίο μου θύμισε κάποιες nu-metal μπάντες ως επιρροή (παρόμοια φωνητικά με αυτά του Jonathan Davis των Korn).

Ως κυκλοφορία έχει ενδιαφέρον. Τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου έχουν αρκετά 'δυνατές' μελωδίες και γενικά οι συνθέσεις είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς. Το θεωρώ οπωσδήποτε καλύτερο από το μέσο όρο των κυκλοφοριών. Το μόνο που με χάλασε μάλλον είναι ότι πρώτο στο track listing μπήκε το ομώνυμο του δίσκου, το οποίο είναι από τα πιο αδιάφορα κομμάτια στο cd. Δεν είναι κακό, απλά δεν έχει να μου πει κάτι. Συνήθως πρώτο βάζουν το hit-άκι και μιας και είναι ομώνυμο το έχουν για 'κράχτη' του δίσκου. Η νέα τους δουλειά έχει πολύ καλύτερες συνθέσεις και ιδέες, αλλά και πιο πολύ βάθος στα περισσότερα σημεία της...

Προτείνω ανεπιφύλακτα τον δίσκο σε οπαδούς του είδους. Προσωπικά με ικανοποίησε σε έναν αρκετά μεγάλο βαθμό. Το πιο πιθανό είναι να ικανοποιήσει και εσάς. Το "Resurrection" σίγουρα δεν είναι η αναγέννηση του ήχου. Παρ' όλα αυτά είναι μια ευκαιρία να τσεκάρετε μία αρκετά καλή μπάντα του είδους σήμερα...