Chelsea Light Moving

Chelsea Light Moving

Matador (2013)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 18/07/2013
Ο post-punk θεός κάνει θαύματα! Οι Sonic Youth μπορούν να κοιμούνται ανήσυχοι...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να κάνει ότι του κ@yλώ$eι! Τα τελευταία χρόνια έχει παρουσιάσει σόλο από noise, folk, indie, noise-rock μέχρι και ακουστικές  δουλειές. Χώρισε με την Kim και θόλωσε το μέλλον των Sonic Youth. Μέχρι που αποφάσισε να συμβάλει στον επόμενο δίσκο των Twilight.

Μιλάω για τον άρχοντα Thurston Moore, o οποίος φέτος μας παρουσιάζει το ντεμπούτο δίσκο της νέας του μπάντας Chelsea Light Moving. Κοντεύοντας τα 55 χρόνια ζωής αντί να ξεκουραστεί αποφασίζει να ξεκινήσει μια νεανική φασαριόζικη μπάντα με όνομα εμπνευσμένο από μια μεταφορική εταιρεία του Phillip Glass! Μαζί του ο κιθαρίστας Keith Wood, των Hush Arbors, ο drummer των Sunburned Hand Οf Τhe Man, John Moloney και η πολυπράγμων Samara Lubelski στο μπάσο.

Αν και το άλμπουμ ξεκινάει ήρεμα με το ήσυχο και νέο-χίππικο "Heavenmetal",  όλα παίρνουν το δρόμο τους προς το ζητούμενο από την δεύτερη σύνθεση και μετά. To "Sleeping Where I Fall" γρατζουνάει στις πλάτες βαριών post-punk ύμνων του παρελθόντος και τους αφήνει πληγές. Δεν υπερβάλλω αν γράψω ότι εδω βρίσκουμε metal και hardcore punk στοιχεία σχεδόν σε όλες τις συνθέσεις. Ο post-punk θεός κάνει θαύματα! Οι κιθάρες βρώμικες, φασαριόζικες, ζόρικες και δυνατές όπως παλιά... πολύ παλιά στους ...παλιούς Sonic Youth.  Άκου το "Alighted" και νιώσε την αλά Melvins sludge metal σαπίλα που λίγοι βγάζουν. Χάσου στην rock 'n' roll ψυχεδέλεια του "Empires Of Time" που καταλήγει σε noise-rock παράνοια. Έλα στην ωμότητα του "Groovy & Linda" το οποίο αρχικά σε ξεγελάει, αλλά τελικά παραδίδει noise μαθήματα σε αρχάριους hardcore-άδες. Στα "Lip" και "Comminist Eyes" (διασκευή από Germs) οι CLM τιμούν το πρώιμο hardcore punk της δεκαετίας του ογδόντα. Και εκεί που λες τα 'χω ακούσει όλα, σκάει το "Burroughs" και αναρωτιέσαι αν είναι ότι καλύτερο έχει γράψει ποτέ ο Θέρστονας στην punk καριέρα του. Το ποίημα "Mohawk" σε παρασέρνει σε νευρωτικές καταστάσεις για να σε αφήσει στη γλυκιά μελωδία του "Frank O'Hara Hit". Μην ξεγελαστείς και εδω καταλήγουμε σε ένα sludge / noise βρώμικο noise-rock παραμύθι που ενθουσιάζει.

Ο δίσκος είναι διαμάντι. Οι ιδέες δεν είναι φρέσκες, αλλά παρουσιάζονται τόσο δυνατά, με νεύρο και έμπνευση που δεν χωράει αμφιβολία και αμφισβήτηση για το πόσο ωμό, χύμα και στα μούτρα είναι. Ο Moore κάνει ένα διάλλειμα (;) ή τελικά σκάβει βαθύτερα από οτιδήποτε έχει κάνει μέχρι τώρα; Όπως και να 'χει, είναι ότι καλύτερο σε rock φασαρία έχεις ακούσει τα τελευταία (πολλά) χρόνια.
  • SHARE
  • TWEET