Κουρασμένοι με το psych δηλώνουν στο δεύτερο τραγούδι τους οι Imajinary Friends και αυτό δημιουργεί προσωρινά δύο παράδοξα. Το ένα είναι ότι και οι τρεις μουσικοί που τους αποτελούν έχουν θητεία σε σημαντικότατα σχήματα της ψυχεδελικής σκηνής (Brian Jonestown Massacre μεταξύ αυτών). Το δεύτερο είναι ότι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ίσως και το μόνο που μπορεί να εμπίπτει στο εν λόγω είδος. Πιστοί στον τίτλο αυτό αποδεικνύονται σε όλα τα υπόλοιπα τραγούδια που άλλοτε με επιτυχία άλλοτε φλερτάροντας με την κούραση περισσότερο εξερευνούν τα όρια που το rock αγγίζει πειραματικά ηχοτοπία παρά αυτό που με οποιοδήποτε τρόπο ορίζουμε ως ψυχεδέλεια. Έχουν ενδιαφέρουσες στιγμές με προεξέχουσα το "L'Outsider" αλλά δύσκολα θα αγγίξουν κάποιο ευρύτερο κοινό.

Ο Adam και η Paula Pickering γράφουν και κυκλοφορούν μουσική ως The Daydream Club από το 2010. Το ζεύγος μοιάζει κάθε άλλο παρά προσκολλημένο ως προς τον ήχο του, άλλοτε κινούμενο σε ανάλαφρα rock μονοπάτια και άλλοτε ξεφεύγοντας προς ambient κατευθύνσεις. Σταθερό σημείο αναφοράς σε όλες τις κυκλοφορίες τους είναι η indie λογική. Μετά την επιτυχία του προ διετίας πειράματος του "Piano Project" (οι κάμποσες χιλιάδες προβολές του "One Last Thought" από μόνες τους αρκούν), η συνέχεια έρχεται απολύτως λογικά. Προς τιμήν του, το ντουέτο άλλαξε τη συνταγή τόσο ώστε να μην χαθεί ούτε ελάχιστα το ενδιαφέρον. Αυτή τη φορά, πέρα από τον αυτοσχεδιαστικό, αυστηρά βασισμένο στο πιάνο χαρακτήρα του πρώτου μέρους, τα κομμάτια δημιουργήθηκαν σε διαδικτυακά sessions, αντλώντας έμπνευση από μικρές αφηγήσεις του κοινού. Κάπως έτσι, το "Off The Coast In Maine" μοιάζει βγαλμένο από κάποιο γαλήνιο κεφάλαιο ενός βιβλίου του Stephen King, η ατμόσφαιρα γκριζάρει απότομα στο "For The Lost Ones", και συνολικά τα περίπου σαράντα λεπτά του δίσκου κυλούν νεράκι.

Το ακούτε μέσω Bandcamp ή Spotify.

Παρότι προερχόμενοι από τη Γλασκώβη, το τρίο με το μάλλον δυσκολομνημόνευτο όνομα αντλεί τις βασικές επιρροές του από την άλλη άκρη του Ατλαντικού κατά κύριο λόγο, με την πιο προφανή να είναι οι Brian Jonestown Massacre. Με αυτούς μοιράζονται την αίσθηση της ρυθμικής αλλά και ταυτόχρονα μελωδικής επανάληψης, τον πλούσιο ήχο (παρότι τρεις παίζουν τουλάχιστον έξι όργανα μεταξύ τους) και τις κιθαριστικές φρασεολογίες. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις χρησιμοποιούν και sitar το οποίο όμως είναι πολύ διακριτικό για να θεωρηθεί ότι δίνει κάποιον raga χαρακτήρα στο rock τους. Είναι εύκολο να σε κάνουν να λικνιστείς στη μουσική τους και, παρότι μία σταδιακή πτώση στις συνθέσεις τους είναι εμφανής όσο προχωράει το "Reverberation", ομολογουμένως ολόκληρο το ντεμπούτο τους κυλάει νεράκι (ή κρασάκι ή ό,τι άλλο τραβάει η όρεξή σας). Το κακό είναι ότι όσο εύκολα κυλάει, άλλο τόσο εύκολα ξεχνιέται, αποτελώντας μία ποιοτική αλλά παροδική απόλαυση για συγκεκριμένο κοινό. Ταυτόχρονα, παρότι έχουν ταυτότητα, είναι μία ταυτότητα που έχουν χρησιμοποιήσει και χρησιμοποιούν ακόμα πολλοί. Αναγκαστικά για την ώρα παραμένουν μία πολυτέλεια για ένα κοινό που έχει εξαντλήσει την πρώτη κατηγορία νεοψυχεδελικών συγκροτημάτων. Σε συναυλία  πάντως θα ήταν, λογικά, ακόμα πιο ενδιαφέροντες.

Ακόμη μια μπάντα κλασικού heavy metal με περίσσιο μουσικό ενδιαφέρον φαίνεται να ξεπετιέται από τη συμπρωτεύουσα, με τους Θεσσαλονικείς Stygian Oath να ντεμπουτάρουν πριν λίγο καιρό με ένα EP έξι συνθέσεων και 27 λεπτών μουσικής. Δίχως να θέλουν να κρύψουν την αγάπη τους για τα Ιερά Τέρατα του παραδοσιακού metal ήχου (βλέπε Iron Maiden, Judas Priest), λοξοδρομούν (και καλά κάνουν) σε επικότροπα μονοπάτια κατά το δοκούν, έχοντας και το απαραίτητο υπόβαθρο (βλέπε riff που σκοτώνουν και μια αρκούντως ανταγωνιστική φωνή) αλλά και το feeling ώστε να αποδώσουν πειστικά τόσο στα απαιτητικά epic heavy χωράφια, όσο και σε εκείνα του υπερήφανου US metal. Το "Malediction" έχει τη στόφα ενός obscure ύμνου από τα ένδοξα '80s, το μοχθηρό κι έρπον ομότιτλο φέρνει κατά νου μέχρι και τους θρυλικούς Dark Nightmare (κι αυτό μονάχα ως παράσημο μπορεί να εκληφθεί) κι αν το ντεμπούτο full length τους είναι τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο με το εδώ υλικό (και με λίγο παραπάνω «ραφινάρισμα» στον ήχο και το songwriting), θα παραμιλάμε.

YouTube