Caligula's Horse

Από τον απίστευτο δημιουργικό αναβρασμό της Αυστραλίας, αν υπάρχει μια μπάντα που μου διέφυγε στην πρώτη επαφή, αυτή είναι οι Caligula's Horse. Με αφορμή την κυκλοφορία του καταπληκτικού "Known/Learned" των Arcane, και λόγω του ότι οι δυο μπάντες μοιράζονται τον Jim Grey στη θέση του τραγουδιστή, έδωσα μια νέα ευκαιρία στις δυο δουλειές τους και επανεκτιμώντας ορθότερα την ξεχωριστή τους πρόταση στον σύγχρονο progressive ήχο. Εν συνεχεία, ήρθε η ανακοίνωση της ένταξής τους στην μεγαλύτερη εταιρεία του χώρου παγκοσμίως, την Inside Out, και πλέον ανυπομονούσα για το τρίτο δισκογραφικό βήμα των Αυστραλών, οι οποίοι βρίσκονται μόλις στο πέμπτο έτος ζωής τους.

Είναι δύσκολο να πεις αν οι Caligula's Horse κλίνουν περισσότερο προς το rock ή το metal άκρο της progressive μουσικής, αναμιγνύοντας στοιχεία κι από τις δυο πλευρές, αλλά τελικά μάλλον λίγη σημασία έχει και περισσότερο καθορίζεται από την πλευρά που το προσεγγίζει ο ακροατής. Αν έπρεπε να απομονώσω και να επιλέξω δυο βασικές επιρροές τους θα έλεγα πως είναι οι Opeth και οι Karnivool, ενώ στις λεπτομέρειες υπάρχουν και λίγοι Dream Theater. Σε κάθε περίπτωση, δεν ορίζονται από τις επιρροές τους, αλλά λίγες ακροάσεις αρκούν για να καταστήσουν προφανές ότι προσπαθούν να την δική τους προσωπικότητα μέσα από τον ήχο, τις δομές και την όλη αισθητική τους προσέγγιση.

Στο δια ταύτα, το "Bloom" παρουσιάζεται αναμενόμενα ποιοτικό και παρόλο που ξεχωρίζει με ευκολία του μέσου όρου σε όλα τα επίπεδα, με αφήνει με μια αίσθηση πως θα ήθελα το κάτι παραπάνω συνθετικά. Θεωρώ ότι μόνο το εντυπωσιακό και κολλητικό "Firelight" ξεχωρίζει πραγματικά, με τις κιθάρες που θυμίζουν παλιό Petrucci, ενώ επίσης πολύ ενδιαφέρον είναι το "Marigold".

Από εκεί και πέρα, τα "Rust" και "Turntail" αποτελούν δυναμικές συνθέσεις, με περισσότερο νεύρο και groove, ενώ το "Daughter Of The Mountain" είναι από τις πιο prog στιγμές του δίσκου, φέροντας στο μυαλό τους πλέον αναγνωρισμένους από το prog κοινό Haken.

Η επιλογή του ανοίξουν και να κλείσουν το άλμπουμ με δυο ακουστικές συνθέσεις όπως το "Bloom" και το "Undergrowth" μπορεί να είναι ωραία, αλλά οι ίδιες ως συνθέσεις δεν λένε και τίποτα ιδιαίτερο, ενώ το εννιάλεπτο "Dragonfly" δεν πείθει για τη διάρκειά του. Παρ' όλα αυτά, ακόμα κι οι λιγότερο εντυπωσιακές στιγμές του δίσκου δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως είναι άνευ λόγου ή ότι χαλάνε την συνολική εικόνα.

Στα πολύ θετικά, να προστεθεί η πεντακάθαρη και δυνατή παραγωγή, όπως και το πανέμορφο εξώφυλλο, σε δυο λεπτομέρειες από αυτές που καμιά φορά κάνουν τη διαφορά.

Για όσους φίλους του progressive δεν έχουν έρθει σε επαφή ως τώρα με την μουσική των Caligula's Horse, το "Bloom" αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να το πράξουν, καθώς έχει τα φόντα να τους εντυπωσιάσει και να τους αναγκάσει να σπεύσουν να βρουν τις δυο προηγούμενες δουλειές τους. Για όσους είναι ήδη υποψιασμένοι, θα αποτελέσει σίγουρα ένα χορταστικό άκουσμα, αλλά πιθανότατα να τους αφήσει με την αίσθηση ότι θα μπορούσαν να βγάλουν κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό που θα τους άλλαζε επίπεδο. Πιθανότατα, αυτό θα γίνει στην επόμενη δουλειά...